حمیدرضا پگاه متولد 11 دی 1350 در تهران، بازیگر است. فارغ التحصیل لیسانس رشته بازیگری از دانشگاه آزاد است، وی ورزشکاری بود که با مصدومیت از دنیای حرفه ای ورزش کنار رفت.
سه خواهر و یک برادر دارد، پدرش کارمند بازنشسته و مادرش خانه دار است. خودش فرزند دوم خانواده است. بچه خیابان دلگشای پیروزی تهران است و تا کلاس چهارم ابتدایی در این محله زندگی می کردند. در مدرسه شیطنتش تمامی نداشت و بیشتر برای دیگران اسم انتخاب می کرد.بسیار خانواده دوست است و وقت خود را به بطالت نمی گذراند، در اوقات فراغت به طور کامل در خدمت خانواده است. قبل ترها در شرق تهران زندگی می کرد و در حال حاضر در غرب تهران. صدای خوبی دارد و چند بار پیشنهاد کار مجری گری هم به او شده اما تا به حال نپذیرفته است. بیشتر به دلیل کنجکاوی سمت بازیگری آمد
حمیدرضا پگاه با نغمه نادری کارگردان تئاتر ازدواج کرده است این زوح هنرمند صاحب یک دختر بنام حنا می باشد.
به نجابت و صادق بودن معروف است. می گوید فقط مرگ است که چاره ندارد وگرنه هر مشکل و مسئله ای یک چاره و راه حلی دارد. می گوید زمانی که خوابم می آید و شرایط خوابیدن مهیا نباشد بدترین ساعت زندگی من است. هنرهای تجسمی را دوست دارد. اصلاً رابطه خوبی با سبیل گذاشتن ندارد و کمتر به این موضوع در کارها تن می دهد.اصلاً کار کارمندی و یکنواخت را دوست ندارد. از جار و جنجال بیزار است. وقتی بی صداقتی می بیند حالش بد می شود. منفورترین آدم های دنیا را دروغگوها می داند. به قسمت و تقدیر اعتقاد خاصی دارد.اینکه کسی از دستش ناراحت نباشد، برایش خیلی اهمیت دارد. می گوید باید در این دنیا غصه چیزی را بخوری که ارزشش را داشته باشد.
سوارکاری را خوب بلدم و در چند کار تاریخی خوب توانستم از این توانایی ام استفاده کنم مواقعی که سر کار نباشم، برای شنا به استخر می روم.
به فوتبال سالنی علاقه خاصی دارد و در دوران کودکی عضو تیم فوتبال نونهالان راه آهن سپس نوجوانان پاس و جوانان پرسپولیس بودم، اما بعد رباط و مینیسک زانویم آسیب دید و مجبور شدم ورزش حرفه ای را کنار بگذارم.
همیشه در این زمینه با طراح لباس تعامل دارم و با توجه به نوع کار، بخشی از لباس ها را خودم سر صحنه می آورم و بخش دیگرش خریداری می شود
از بین سنتی ها غذاهای مخصوص استان گیلان به خصوص میرزاقاسمی و کته کبابی را خیلی می پسندم از بین فست فودها هم غذاهای ایتالیایی مثل پاستا را دوست دارم.
من زندگی را جدی نمی گیرم.این روزها باید بیاید و بگذرد و نهایت سعی ما در زندگی باید این باشد که از آن لذت ببریم و اگر غیراز این باشد، فکر می کنم کلاه بر سرمان رفته است و زندگی را از دست داده ایم.
فعالیت وی بصورت تجربه ای و بدون آموزش آکادمیک بود، بعد از حضور در چند کار تلویزیونی و سینمایی یک دوره فن بیان نزد خانوم فهیه رستگار و یک دوره خصوصی بازیگری هم زیر نظر گلاب آدینه گذراند.
فعالیت اش را در شبکه دو با تولید مستند شروع کرد، مسعود فروتن کارگردان از او برای حضور در سریال ضلع ششم در سال 72 دعوت میکند، و حمیدرضا پگاه از روی کنجکاوی می پذیرد
حضور وی در سریال آخرین گناه ساخته حسین سهیلی زاده در سال 1385 برای وی آرمغان شهرت داشت، سریال حیرانی و آوای باران نیر محبوبت وی در بین مردم را بیشتر کرد.
من همیشه سعی ام بر این بوده که نقش هایم را تا جایی که می توانم خودم براساس معیارهایم انتخاب کنم و متن ها و شخصیت هایی را که موردپسندم نیست، نپذیرم.اتفاقا همین مساله هم باعث شده بازیگر خیلی پرکاری نباشم.
یکی، دو تا فیلم کوتاه را برای دل خودم ساخته ام.
این زن حرف نمی زند (احمد امینی، 1381)
عاشق مترسک (مهدی نوربخش، 1382)
چند تار مو (ایرج کریمی، 1382)
مواجهه (سعید ابراهیمی فر، 1383)
شبانه (امید بنکدار و کیوان علیمحمدی، 1383)
صحنه جرم، ورود ممنوع! (ابراهیم شیبانی، 1384)
پرونده هاوانا (علیرضا رئیسیان، 1384)
جای او دیگر خالی نیست (مهرداد خوشبخت، 1384)
شبانه روز (امید بنکدار و کیوان علیمحمدی، 1387)
برخورد خیلی نزدیک (اسماعیل میهن دوست، 1387)
قلاده های طلا (ابوالقاسم طالبی، 1390)
یکی می خواد باهات حرف بزنه(منوچهر هادی، 1390)
فرزند خوانده (وحید نیکخواه آزاد، 1390)
ساعت یک نیمه شب (شاهین باباپور، 1391)
گیلدا (کیوان علیمحمدی و امید بنکدار، 1395)
رقص پا (مزدک میرعابدینی، 1395)
دیدن این فیلم جرم است! ( رضا زهتابچیان، 1397)
پیش پرده (بیژن صمصامی و رضا حامدی خواه، 1382)
چکمه های استاین (بیژن صمصامی و رضا حامدی، 1382)
ازشنبه تا پنج شنبه (حجت قاسم زاده اصل، 1384)
جای او دیگر خالی نیست(مهرداد خوشبخت، 1384)
همیشه مادر (شاهد احمدلو، 1385)
زائر (مسعود آب پرور، 1386)
نامادری (اصغر نعیمی، 1386)
گامی در تاریکی (آرش معیریان، 1386)
زهر و پادزهر (آرش معیریان، 1386)
این پرونده مختومه نیست (مهرداد خوشبخت، 1386)
نیرنگ (مهرداد خوشبخت، 1387)
مرد زیبا (بهمن زرین پور، 1387)
انتقال (علیرضا بذرافشان، 1387)
من و شیطان (علیرضا طالب زاده، 1387)
عملیات پایتخت (محمدرضا آهنج، 1388)
حباب (بیژن شکرریز، 1388)
مهر بی پایان (محسن منشی زاده، 1388)
سایه های بلند گناه (شهرام شاه حسینی، 1388)
مادرانه (محمدعلی سعیدی، 1388)
بدل (مسعود آبپرور، 1388)
هشت (محمد رسولی، 1388)
دو روز در جاده (شاهین باباپور، 1389)
دو راهی (شاهین باباپور، 1390)
حرفه ای (فلورا سام، 1390)
ساعت صفر(محمد آهنگرانی، 1393)
ضلع ششم (مسعود فروتن، 1372)
به سوی زندگی (مسعود فروتن، 1374)
شن های کف رودخانه (یوسف سیدمهدوی، 1376)
تفنگ سرپر (امرالله احمدجو، 1377)
مثل باران (سیدحسن موسویان، 1378)
با من بمان[2] (حمید لبخنده، 1379)
شبی از شب ها (رضا کریمی، 1383)
آخرین گناه (حسین سهیلی زاده، 1385)
تا رهایی (حسین تبریزی، 1388)
یک روز قبل (صادق کرمیار، 1389)
پیدا و پنهان (شهرام شاه حسینی، 1390)
حیرانی (امید بنکدار، 1390)
نیلی تراز مهتاب (سید محسن یوسفی، 1392)
آوای باران (حسین سهیلی زاده، 1392)
زاویه هفتم (محمود معظمی، 1393)
عاشقانه (منوچهر هادی، 1395)
گیله وا (اردلان عاشوری، 1396)
هست و نیست (حسین سهیلی زاده، 1396)
رقص روی شیشه (مهدی گلستانه، 1397)
