به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز به نقل از فرارو، جعفر پناه‌پور، محیط بان، ویدئویی از هلیا، یوزپلنگ ایرانی، منتشر کرده است که دیده می‌شود این یوز مادر در نزدیکی جاده میامی-سبزوار در حال لیسیدن و نوازش تنها توله‌ای است که پس تصادف یکی از دو توله‌اش برای او باقی مانده است.
به گزارش فرارو، ظهر سه‌شنبه، 6 تیرماه، جسد یوز ماده‌ای در جاده میامی سبزوار پیدا شد. این یوز ماده فرزند هلیا، یوز مادر ایرانی بود که دو توله داشت. این حادثه در فاصله سه ماه از کشته شدن یوز دیگری که باردار نیز بود، در همین جاده رخ داده است.
اکنون در رسانه‌های اجتماعی، ویدئو‌هایی از هلیا و تنها توله‌اش منتشر می‌شود که در حوالی منطقه تصادف توله‌اش، به دنبال او می‌گردد.
جعفر پناه‌پور با انتشار این ویدئو نوشت «این تصویر قطعا دردناک‌ترین تصویری است که از طبیعت ایران منتشر شده است.»
علیرضا چراغی محیط‌بانی که همراه جعفر پناه‌پور از هلیا فیلمبرداری کرده می‌گوید: هنگامی که این صحنه رو از نزدیک نگاه میکردم به این فکر میکردم که اگر فرزند دیگرش هم بود چه صحنه زیبایی بود با دیدن این صحنه ناخوداگاه اشک از چشمانم سرازیر شد.
او افزود: نمی‌دانم چرا بعضی از انسان‌ها اینقدر سنگ دل هستند روی صحبتم با اون شخصی است که دم فرزند هلیا رو برید وقتی بریدی زنده بود هنوز یا واقعا جسمش بی جان بود، با این حرکت می‌گویم عمدی توله را زیر گرفتی وهیچ توجیهی ندارد نمی‌دانم این نوشته را می‌خوانی یا نه، امیدوارم این عذاب وجدان هیچ وقت رهایت نکند و اه این مادر دامانت را بگیرد. صدا‌های مادر از گوشم نمی‌رود، بودی که ببینی این مادر چگونه فرزندش را صدا میزد و بی قراری می‌کرد، از یه طرف صدای هلیا واز طرفی صدای برادرش وقتی صدای ماشین‌ها قطع میشد صدا‌ها و ناله‌های مادر دشت را فرا می‌گرفت وبعد صدای بچه‌ها بود.
اکنون در پی این حادثه و مرگ یک یوز ایرانی دیگر در جاده میامی-سبزوار تعدادی از کاربران ایرانی در فضای مجازی کارزاری را خطاب به رانندگان این مسیر راه انداخته‌اند که برای تکرار نشدن چنین حوادثی آهسته برانند.
کارشناسان محیط زیست اعلام کرده‌اند از مجموع 50 کیلومتر جاده محل تردد یوز‌های حفاظت‌شده، تنها 6 کیلومتر آن فنس‌کشی شده است. از این جاده به عنوان قتلگاه یوز ایرانی نام برده می‌شود.
یوزپلنگ آسیایی یا یوزپلنگ ایرانی، یک زیرگونه درحال انقراض از یوزپلنگ است که بر اساس برآورد‌ها در سال 1399 تنها 12 قلاده از آن در ایران شناسایی و دارای شناسنامه بودند.
