به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرادید، بیش از 16 سال پیش، مارگارت بیلینگتون متوجه توده‌ی عجیبی از لارو مگس نزدیک خانه‌اش در آلاسکا شد. چند هفته بعد، گزارش دیگری از یک توده عجیب در همان نزدیکی دریافت شد.
دِرِک سایکز محقق پس از باخبر شدن از این مشاهدات، از یکی از مکان‌ها در فِربَنکس بازدید کرد و تعدادی از لاروها را جمع‌آوری کرد و از آن‌ها عکس گرفت.
اکنون، سایکز و تیمی از محققان، تشخیص داده‌اند این لاروها گونه‌ی ناشناخته‌ای از حشره دوبال هستند: Sciara serpens یا پشۀ کرم‌مار است.
به گفته دانشمندان، Sciara حشره‌های دوبال با بال‌های تیره، خاکی یا سیاه هستند. 27 گونه شناخته‌شده‌ی آن‌ها در آمریکای شمالی وجود دارد، اما این کشف جدید، نخستین گونه شناخته‌شده در آلاسکا است.
این تیم 36 پشه بالغ، 18 نمونه بین مرحله بلوغ و لاروی و صدها لارو را بررسی کردند. دانشمندان از آثار مکتوب موجود، سوابق موزه دانشگاه آلاسکا و گزارش‌های شهروندان نیز برای مطالعه گونه‌های جدید استفاده کردند.
به گفته کارشناسان، گونه جدید، موجودی قهوه‌ای با بال‌های سیاه توصیف شده است. سرپنجه‌های آن‌ها دندانه ندارد و صورتشان هشت تا ده مو دارد.
ماده‌های بالغ بزرگتر از نرهای بالغ هستند. این موجودات با استفاده تجزیه و تحلیل DNA و ظاهرشان، از جمله اندام تناسلی، از سایر گونه‌های پشه‌ها متمایز شدند.
لاروهای این پشه با جمع شدن در کنار یکدیگر ستون‌هایی می‌سازند و در چندین لایه روی هم می‌خزند تا تماس بدنی خود را حفظ کنند. این توده‌ها از نظر شکل حرکت و ظاهر شبیه مار هستند، یک مار لاغر و خاکستری.
توده‌ها مانند یک تسمه نقاله زنده عمل می‌کنند.
«لاروهای عقب روی همنشینان خود می‌خزند و سریع‌تر از لاروهای پایین پیشروی می‌کنند. لاروهای پایین نیز در نهایت در معرض دید قرار می‌گیرند و شروع به حرکت روی لاروهایی می‌کنند که جلوتر از آن‌ها پیش رفته‌اند».
محققان می‌گویند هنوز مشخص نیست چرا موجودات این توده‌ها را شکل می‌دهند، اما چندین فرضیه وجود دارد، مثلاً کاهش غذا، استرس ناشی از افزایش جمعیت، انتخاب زیستگاه و جبران کمبود پراکندگی در دوران بزرگسالی.
توضیحات محتمل برای نزدیک شدن این موجودات به هم عبارتند از: جفت گیری، یافتن زیستگاه‌های جدید، دفع شکارچیان و تسهیل هضم.
نویسندگان این مطالعه توضیحی دوگانه ارائه کرده و می‌گویند که کنار هم ماندن آن‌ها به احتباس آب کمک کرده و بزرگ کردن اندازه‌شان، موجب دور شدن شکارچیان از آن‌ها می‌شود.
گونه جدید از کلمه لاتین برای «مار» نامگذاری شده است.
