به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از فرارو؛ دانشمندان در درک چیستی عشق پیشرفت زیادی کرده‌اند و شروع به تعیین معنای عاشق شدن کرده‌اند. آنها حتی عشق در مغز را مشخص کرده‌اند و ثابت کرده‌اند فعالیت‌های سلولی مرتبط با دوستی و عشق بسیار متفاوت هستند. مطالعات انجام شده توسط هلن فیشر، محقق ارشد موسسه کینزی در دانشگاه ایندیانا و سایر محققان، ویژگی‌های روانی و فیزیکی که اغلب با عاشق بودن مرتبط هستند را شناسایی کرده‌اند.
فکر کردن در مورد شریک عاشقی باعث فعالیت‌های بسیار متفاوتی در مغزی می‌شود؛ که به نظر بسیار متفاوت از سایر اشکال عشق است. فکر کردن در مورد شریک احساسی باعث فعالیت بیشتر در بخش‌هایی از مغز که مربوط به شناخت اجتماعی هستند، می‌شود. پژوهشی در فنلاند نشان داده است شدیدترین فعالیت مغز توسط فکر کردن به فرزندان و به دنبال آن افکار مربوط به یک شریک احساسی ایجاد می‌شود.
وقتی افراد عاشق می‌شوند به طور ناخودآگاه فکر می‌کنند معشوقشان بسیار خاص است. نسبت دادن این دیدگاه خاص در دیگر روابط اجتماعی رخ نمی‌دهد. در این شرایط فرد فکر می‌کند حتی عادی‌ترین ویژگی‌ها یا عادت‌هاش معشوقش نیز بسیار خاص و متفاوت هستند.
افرادی که عاشق هستند تمایل دارند شریک زندگی خود را ایده‌آل تصور کنند، تنها بر ویژگی‌های مثبت او تمرکز کنند و ویژگی‌های منفی شریک زندگی خود را نادیده بگیرند. هنوز مشخص نیست این رفتار برای ایجاد یک رابطه عاشقانه سالم مفید است یا خیر. تحقیقات فیشر نشان داده است کسانی که عاشق هستند، بر اتفاقات و اشیا بی‌اهمیتی که آنها را به یاد عزیزانشان می‌اندازد نیز توجه زیادی می‌کنند.
عاشق شدن می‌تواند منجر به نوسانات شدید در خلق و خو شود. بر اساس پژوهشی در سال 2017 در صورتی که این نوسانات شدید باشد، می‌توانند تا حدودی با رفتار افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد مخدر مشابه باشد. فیشر استدلال کرده است که عشق باید شبیه به اعتیاد در نظر گرفته شود و اعتیاد به عشق تنها زمانی مثبت است که عشق متقابل و سالم باشد.
بر اساس تحقیقات فیشر، گذراندن ناملایمات در یک رابطه می‌تواند جذابیت عشق را تشدید کند. به عنوان مثال، افراد عاشقی که به هر دلیلی شریک احساسی خود را نمی‌بینند دچار اضطراب خواهند شد و در زمان ملاقات دوباره، سطح دوپامین آنها افزایش پیدا می‌کند. وقتی پاداش دوپامین در مغز به تأخیر می‌افتد، فعالیت نورون‌های تولیدکننده دوپامین افزایش پیدا می‌کند.
افرادی که عاشق هستند می‌توانند زمان زیادی را صرف فکر کردن در مورد شریک زندگی خود کنند. پژوهشی در سال 2016 نشان داد زوج‌های عاشق بیش از 85 درصد ساعات بیداری خود را به شریک احساسی خود فکر می‌کنند. عشق همچنین مانع از تمرکز افراد بر اطلاعات دیگر می‌شود. محققان دریافتند عشق در بین دانش آموزان با عملکرد تحصیلی بدتر، مرتبط است.
افراد عاشق به طور مرتب نشانه‌هایی از وابستگی عاطفی از جمله احساس مالکیت، حسادت و ترس طرد شدن را نشان می‌دهند. این احساسات حتی پس از طرد شدن از سوی شریک احساسی نیز باقی می‌مانند. محققان در سال 2010 در مجله فیزیولوژی عصبی نوشتند: «بررسی مناطق درگیر مغز در اعتیاد به کوکائین ممکن است به توضیح رفتار‌های وسواسی مرتبط با طرد در عشق کمک کند.»
اشتیاق برای پیوند عاطفی با معشوق، جستجوی راه‌هایی برای نزدیک‌تر شدن و خیال‌پردازی درباره آینده مشترک نیز نشانه‌های عشق است. زمانی که سطح سروتونین مغز پس از شروع یک رابطه به سطح طبیعی خود بازمی‌گردد، هورمون‌ها و انتقال دهنده‌های عصبی اکسیتوسین در بدن را افزایش می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد اکسیتوسین با روابط عاشقانه جدی و ازدواج مرتبط است.
بر اساس تحقیقات فیشر، افرادی که عاشق هستند، همدلی زیادی با شریک زندگی خود دارند، درد طرف مقابل را مانند درد خود احساس می‌کنند و آماده هستند تا هر چیزی را برای طرف مقابل قربانی کنند. این احساس همدلی می‌تواند برای رابطه احساسی مفید باشد. همدلی می‌تواند رفتار‌های حمایتگرانه را تشدید کنند که به کاهش درد و رنج شریک زندگی در زمان‌های سخت کمک می‌کند.
عاشق شدن باعث می‌شود شخص اولویت‌های روزانه خود را تغییر دهد تا با اولویت‌های شریک زندگی خود هماهنگ شوند. در حالی که برخی افراد سعی می‌کنند بیشتر شبیه شریک زندگی خود باشند، یکی دیگر از مطالعات فیشر در سال 2013 نشان داده است افراد از نظر شخصیتی به فردی که هیچ شباهتی به آنها ندارد، جذب شوند.
