به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از مشرق، عشق به امام علی(ع) در سال ۱۳۵۰ در جنوب تهران خیابان بوذرجمهری و بازار تهران کوچه امامزاده یحیی(ع)، زمینه ساز بنای هیأتی به مکتب علی (ع) شد. هیأتی که از ابتدا مدیریت و مسئولیتش برعهده جوانان بوده است.
مسجد حضرت ام البنین(س) مقر جلسات این هیأت بوده است اما جلسات هفتگی آن در خانه ها و در شب های جمعه برگزار می شده است اما بعد از مدتی به دلیل کوچک بودن مسجد، تمام برنامه های این هیأت به خانه ها منتقل می شود. بعد از گذشت چند سال براساس اعلام اعضای هیأت، مجالس به ساختمان فعلی که به نام «اکبریه» نامگذاری شده است، منتقل می شود. نام این مجموعه «اکبریه» نامیده می شود زیرا براساس توصیه حجت الاسلام مؤمنی، مدیر این هیأت به ساحت حضرت علی اکبر(ع) متوسل می شود تا مکانی برای این هیأت فراهم شود و پس از تحقق این ساختمان به نام ایشان نامگذاری شد. البته یکی از ویژگی های هیأت مکتب علی توسل به ساحت مقدس حضرت علی اکبر(ع) در هر جلسه این هیأت است.
هیأت مکتب علی در طول سال و در تمامی شهادت ها و موالید اهل بیت(ع) برنامه برگزار می کند اما برنامه خاصر و ویژه این هیأت در ایام مسلمیه است که در این ایام بیش از ۳ هزار نفر در این هیأت اطعام می شوند.
مدیریت هیأت مکتب علی همواره با جوانان بوده است و در ابتدا ابوالقاسم ملکی مدیر این هیأت بوده و سپس مصطفی نظری مسئول این جلسه از سال ۶۳ شده است و از سال ۷۴ نیز مدیریت به امیر شعبانی رسیده است. شعبانی در این باره می گوید: «همواره جلسه زیر نظر بزرگترها مدریت شده است و مسئولیت ها را انتخاب می کنند. جلسه سیدالشهدا(ع) با جلسات دنیایی، متفاوت است، اداره اصلی مجلس با خود این ذوات مقدسه است، این توفیق است که فردی فرضا بتواند در این جلسه یک کیسه کفش به عزاداران دهند زیرا همه کاره این جلسه، ۱۴ معصوم(ع) است. اگر مدیر و مسئول هیأت به این مهم توجه داشته باشد تمام امور به خوبی پیش خواهد رفت.»
هیأت مکتب علی کاملاً به صورت سنتی مدیریت می شود و نوحه خوان، سخنران و دم های این هیأت برهمان شیوه های گذشتگان باقی مانده است البته مورد توجه نسل جدید است به طوری که جمعیتی این هیأت مملو از جوانان است. در پایان برنامه های هیأت مکتب علی نوحه ای شعارگونه توسط میاندار زمزمه می شود که در مدح امام علی(ع) است و شعار و شناسنامه این هیأت محسوب می شود.
ابوالقاسم ملکی مدیر این هیأت در سال های قبل از انقلاب، گروه سرودی را از بچه های ۷ تا ۸ ساله تشکیل داده بود و با اشعاری که خود سروده بود، به اجرای برنامه در مساجد و هیأت های دیگر می پرداخت و در همان مسجد ام البنین(س) غیر از شب های جمعه به تمرین سرود می پرداختند. شعبانی که خود یکی از اعضای این گروه سرود بوده است، در این باره می گوید: :در هیأت صنف کش باف تهران، در سال های قبل از انقلاب، سرودی طعنه آمیز به طاغوت خواندیم که از در پشت حسینیه فرار کردیم. در آن زمان در حد توان هیأت مکتب علی در مبارزات انقلابی شرکت می کرد.»
همانطور که گفته شد یکی از برنامه های ویژه هیأت مکتب علی عزاداری ایام مسلمیه و حضور دسته عزاداری این هیأت در حرم عبدالعظیم حسنی(ع) است. قبل از انقلاب دسته جات زیادی در ایام مسلمیه به حرم عبدالعظیم حسنی(ع) نمی رفت و یک دسته مادحین و ذاکرین در شب هفتم ذی الحجه در این مکان حضور پیدا می کرد که اداره کننده جلسه و برنامه ها در این روز نیز بود و دسته های دیگر به احترام آن ها، روز هشتم و نهم می آمدند البته تعدادشان مثل امروز زیاد نبود. هیأت مکتب علی نیز از سال ۵۸ مرتب در شب نهم ذی الحجه در این مراسم شرکت کرده است و هرسال با یک نوحه و سبک جدید نیز حضور پیدا کرده است.
امیر شعبانی مدیر این هیأت در این باره می گوید: «در هیأت مکتب علی از ابتدا رسم بود در چای عزادان تربت می ریزیم تا کام شان، متبرک باشد و برای عزاداری مسلمیه نیز رسم داریم که در زمان تشرف هیأت به مشهد، از حضرت مدد می گیریم تا ایشان برای مسلمیه کمک کنند و از شاعر درخواست داریم ولو یک بند از نوحه آن سال را در حرم بگوید.»
همواره هیأت های متعدد مورد عنایات و الطاف اهل بیت(ع) قرار گرفته اند. هیأت مکتب علی نیز شاهد این عنایات بوده است. شعبانی در این باره می گوید: «ایام محرم از مسجد ام البنین(س) با دسته عزاداری به راه می افتادیم و زنجیززنی می کردیم و به زیارت یکی از امامزاده های واقع در آن محل می رفتیم و مجدد به هیأت برمی گشتیم. خواهر شهید چیت ساز در آن سال، عارضه ای برایش پیش آمده و فلج شده بود. در شبی که توسل به حضرت قاسم(ع) صورت گرفت و دسته عزاداری به راه افتاد، این خانم با ویلچر درون دسته آورد شد و بعد از اتمام این مراسم که به منزل رفت، مورد عنایت اهل بیت(ع) قرار گرفت و ویلچر را کنار گذاشت و روز بعد با پای خودش به هیأت آمد.»
اداره مجلس سیدالشهدا(ع) با خود این بزرگواران است، اگر کسی معرفت به آنان داشته باشد کوچکترین آزار و اذیتی به او نمی رسد. گاهی افرادی در هیأت ها به نوعی مزاحمت و اختلالی ایجاد می کنند و این امتحانی برای افراد حاضر و مسئولین هیأت محسوب می شوند که چگونه با این فرد برخورد کنند زیرا باید بدانیم اول مهمان مجلس عزای سیدالشهدا(ع) مادرش حضرت زهرا(س) است. امیر شعبانی در بیان خاطره ای در این باره می گوید: «یک سال در دسته عزاداری هیأت ما که خانم ها نیز انتهای دسته حضور داشتند، یک جوانی که اهل مسجد و هیأت نبود، به شیطنت می پرداخت و با حاضر شدن بین دسته آخر و خانم ها، اختلال ایجاد می کرد. بسیاری از افراد هیأت که توان لازم برای برخورد فیزیکی با وی را داشتند، خواستند اقدامی کنند که اعلام کردم اجازه دهید صاحب هیأت جوابش را بدهد. مسجد ما، داخل کوچه ای بود که حرکت می کردیم، به خیابان ۱۵ خرداد می رسیدیم. دسته به حرکت ادامه داد تا وارد خیابان شد، در این زمان، فاصله ای میان خانم ها و آقایان ایجاد شد و آن فردی که شیطنت می کرد، غفلت کرد و موتوری با او برخورد کرد، به طوری که دو پایش درون گچ رفت. این پاسخ اهل بیت(ع) به رفتار فردی بود که قصد اختلا و شیطنت در مجلس آن ها را داشت.»
