نزدیکش می شوم: «شما می دونید این آینه واسه چه کاریه؟»، «فکر کنم واسه اینه که راننده های قطار، مسافرا رو ببینن.»، «به نظرت وقتی جلوش وایمیستیم، راننده می تونه تا آخر سکو رو ببینه؟»، «نگران نباش، می بینن. تو کابین هم چن تا آینه دارن»، « تا حالا پیش اومده که راننده ها به شما یا کسایی که جلو آینه وایمیستن تذکر بدن؟»، «نه. چون مشکل خاصی براشون پیش نمیاد.» خودش را مرتب می کند، پشت چشمی نازک می کند، وسایل کارش را برمی دارد و سوار قطار می شود.
قبل از ورود قطار بعدی، دوباره سکو پر از مسافران تازه وارد می شود. تمام صندلی های انتظار پر می شود. زن جوانی چادر به سر چند باری محدوده ویژه بانوان را بالا و پایین می کند. نگاهش به آینه می افتد، خودش را کمی مرتب می کند و دوباره قدم می زند. می داند کاربرد آینه های مترو برای چیست و چند باری تا زمانی که قطار وارد ایستگاه نشده، از آن استفاده کرده است.
مسافران زیادی از آینه های ابتدا و انتهای سکوهای متروها استفاده می کنند. برخی بعد از پایان روز کاری به خستگی چهره شان زُل می زنند، برخی چین و چروک هایشان را برانداز می کنند، دستفروشان، برای تبلیغ اجناسی که می خواهند بفروشند، خودشان را درست می کنند و آنهایی که کمی جوان تر هستند هم آرایش صورتشان را تجدید می کنند.
نوجوان است. رُژ لبش را از کیفش در می آورد. جلوی آینه، آرایش می کند. چند مسافر که وارد ایستگاه می شوند روی صندلی می نشینند و آرایش کردنش را می بینند. او هم بی توجه به اطرافش کار خود را پیش می برد و زمانی که قطار وارد ایستگاه می شود، وسایلش را داخل کیفش می گذارد و قبل از آنکه در بسته شود، خودش را داخل قطار پرت می کند.
با اینکه درباره کاربری آینه های نصب شده در برخی ایستگاه های مترو اطلاع رسانی نشده است یا در کنار آن توضیحاتی نوشته نشده، با این حال بسیاری از مسافران از کارایی این آینه ها اطلاع دارند. همچنین برخی از دستفروشان و مسافران مترو معتقدند ایستادن آنها جلوی آینه های مترو تا حالا برای راهبران مترو مشکلی ایجاد نکرده و با واکنشی از سوی آنها مواجه نشده اند اما راهبران قطار این موضوع را یکی از مسائل مهم و مشکلات کاری شان می دانند.
یکی از راهبران در این باره می گوید: «در برخی ایستگاه ها یک و برخی دیگر دو آینه وجود دارد که راهبر قطار می تواند به وسیله ی آن تا انتهای سکو را ببیند. به همین دلیل هم جلوی آینه توقف یا حرکت می کند. برخی از خانم ها فکر می کنند این آینه ها میزتوالت هستند و مدت ها جلوی آن می ایستند. گاهی اوقات ما مجبور می شویم به محض ورود به ایستگاه بوق بزنیم تا آنها کنار بروند. گاهی هم وقتی توقف می کنیم و به آنها تذکر می دهیم که از جلوی آینه کنار بروند تا ما بتوانیم انتهای سکو را ببینیم، اصلا توجهی نمی کنند و در برخی موارد حتی اعتراض هم می کنند. گاهی اوقات وقتی با همکارانمان درباره برخی از مشکلات فرهنگی این چنینی صحبت می کنیم، به شوخی می گوییم بهتر است به مسئولان پیشنهاد بدهیم که یک میز توالت و آینه در هر ایستگاه بگذارند تا خانم ها پشت همان میز مشغول باشند و در کار ما اخلال ایجاد نکنند.»
یکی دیگر از راهبران قطار هم معتقد است: «حضور خانم هایی که جلوی آینه های کناره های سکو می ایستند، برای راهبران قطار به یک معضل تبدیل شده است. برخی مواقع تذکر می دهیم و گاهی اوقات هم مجبوریم بی خیال شویم. از کابین بیرون بیاییم تا بتوانیم درهای قطار را چک کنیم. بارها شده که به خانم ها تذکر داده ایم اما یا بی توجه بوده اند یا گفته اند که متوجه نشده اند. در واقع این آینه ها برای هدایت قطار و راحتی راهبر طراحی شده اند در حالی که تنها کسی که نمی تواند از آن استفاده کند همان راهبر است. حتی بارها این موضوع را با مسئولان هم در میان گذاشته ایم اما هیچ نتیجه ای نداشته چون آنها هم واقعا نمی توانند کاری انجام دهند. شاید چنین اتفاقاتی مشکلات کوچکی به حساب بیایند اما برای ما آزاردهنده هستند. گاهی درباره مسائل کوچکی مثل این موضوع در قطارهای جدید که مانیتور هم دارند، کلیپ یا ویدئوهای کوتاهی برای فرهنگ سازی منتشر می شود اما کمتر مسافری به این کلیپ ها و ویدئوها توجه می کند.»
