اشعار خواندنی؛ شاهنامه فردوسی: هوشنگ - بخش 3؛ چو بشناخت آهنگری پیشه کرد / متن صوتی و معنی اشعار + تصاویر نسخه های کهن

خلاصه هوشنگ - بخش3؛ چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

هوشنگ به سبب کشف آتش و استخراج آهن بنیانگذار آهنگری، آبرسانی، کشاورزی، دامپروری و صنعت پوشاک هم به شمار می‌رود. اما در نهایت پس از عمری تلاش او هم جز نام نیک نصیب اضافه‌ای از این همه ابتکار و تلاش ندارد و چون دیگران از دنیا می‌رود.

برگردان به زبان ساده

# چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

از آهنگری ارّه و تیشه کرد

هوشنگ وقتی آتش و آهن را کشف کرد به آهنگری رو آورد و با آهنگری اره و تیشه ساخت.

# چو این کرده شد چارهٔ آب ساخت

ز دریای‌ها رودها را بتاخت

سپس به فکر حل مشکل آب افتاد و از دریاها کانال‌کشی کرد.

# به جوی و به رود آب‌ها راه کرد

به فرخندگی رنج کوتاه کرد

آب دریا را در جوها و رودها رها کرد و مشکل آب را حل کرد.

# چراگاه مردم بدان برفزود

پراگند پس تخم و کشت و درود

با استفاده از آب ایجاد شده چراگاه‌ها را گسترده کرد و سپس دانش کشاورزی را گسترش داد.

# برنجید پس هر کسی نان خویش

بورزید و بشناخت سامان خویش

هر کسی برای نان خودش شروع به کار کرد و راجع به اوضاع سرزمین خود آگاه شد.

# بدان ایزدی جاه و فرّ کیان

ز نخچیر گور و گوزن ژیان

با توانایی خدایی که به او داده شده بود از حیوانات شکاری مثل گورخر و گوزن ...

# جدا کرد گاو و خر و گوسفند

به ورز آورید آن‌چه بُد سودمند

... حیوانات اهلی را جدا کرد تا در دامداری و کشاورزی استفاده شوند (اهلی کردن حیوانات را شروع کرد).

# ز پویندگان هر چه مویش نکوست

بکشت و به سرشان برآهیخت پوست

از حیوانات دیگر آنهایی که پوستشان به درد می‌خورد برای پوشش استفاده کردو

# چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم

چهارم سمور است کش موی گرم

پوست حیواناتی مثل روباه و قاقم و سنجاب و سمور را برای پوشش استفاده کرد.

# بر این گونه از چرم پویندگان

بپوشید بالای گویندگان

به این ترتیب انسانها از پوست این حیوانات به ابتکار هوشنگ لباس دوختند و پوشیدند.

# برنجید و گسترد و خورد و سپرد

برفت و به جز نام نیکی نبرد

کار کرد و سفره برای دیگران پهن کرد و خودش هم خورد و در نهایت کارها را به دیگران سپرد. سرانجام وقتی که از دنیا رفت به جز نام نیک چیزی با خود نبرد.

# بسی رنج برد اندر آن روزگار

به افسون و اندیشهٔ بی‌شمار

در آن روزگار بسیار تلاش و فکر کرد.

# چو پیش آمدش روزگار بهی

از او مردری ماند تخت مهی

وقتی روزگارش خوب شد از او تاج و تخت به ارث ماند.

# زمانه ندادش زمانی درنگ

شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ

وقتی زمان مرگش شد روزگار به او امان نداد و آن هوشنگ با شکوه و وقار رفت.

# نه پیوست خواهد جهان با تو مهر

نه نیز آشکارا نمایدت چهر

دنیا به تو محبت نشان نمی‌دهد و چهرهٔ واقعی خودش را هم به تو نمی‌نمایاند.