به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، او برخلاف خانواده اش هنوز عشق به ایران اسلامی را در دل دارد و به همین منظور می خواهد همسرش دختری ایرانی باشد. او با اصرار خانواده اش را راضی می کند ولی چون کسی از آن ها او را در این کار همراهی نمی کنند به ناچار وکالتی به یکی از بستگان خود می دهد تا دختری را که فقط قیافه زمان کودکی اش در ذهن او مانده بود به عقد او درآورند. خانواده عروس هم بی توجه به عواقب کار بدون دیدن داماد و خانواده او با عروسی موافقت می کنند و عروسی بی حضور داماد اصلی و با دامادی وکیل! برگزار می شود و تازه عروس عازم خارج از ایران می شود.
سه سال بعد نیما با اصرار همسرش سفری به ایران می کند او این بار بر خلاف آن چه در طول اقامتش درخارج درباره ایران فکر می کرد ایرانی آباد، آزاد و توأم با معنویت می بیند و تصمیم می گیرد که دیگر به خارج نرود ولی حضور تمام خانواده اش در آن جا او را دو دل می کند. زن و بچه اش را در ایران می گذارد و به خارج برمی گردد تا پدر و مادرش را به بازگشت به وطن راضی کند ولی موفق به این کار نمی شود.
یکی دو بار همسرش با او تماس می گیرد و او قول می دهد که به زودی برای همیشه به ایران باز خواهد گشت. انتظار همسر نیما طولانی می شود تا این که در آخرین تماس متوجه مرگ شوهرش می شود.
نیما پس از مدت ها تلاش برای جلب رضایت خانواده اش برای باز گشت به ایران و موفق نشدن در این کار و روبه رو شدن با مخالفت مصرانه آن ها خود را در یک بحران عصبی ناشی از غم غربت زیر چرخ های قطار زیرزمینی می اندازد و برای همیشه خاموش می ماند.
این که آخرین اقدام نیما اشتباه بود شکی نیست ولی آیا بهتر نبود او خود به تنهایی باز می گشت؟ آیا بهتر نبود پدر و مادر نیما مانع بازگشت پسرشان نمی شدند؟
آیا بهتر نبود خانواده همسر نیما زیر بار عقد ازدواج وکالتی نمی رفتند؟
راستی همسر نیما در پی چه چیزی در خارج از ایران بود که حتی بدون دیدن داماد حاضر به عروسی با او شد!؟
آیا با مرگ شوهرش اینک پاسخی برای دختر سه ساله اش که مدام می پرسد بابام کجاست دارد؟
