به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از عصر ایران، احسان محمدی نوشت: «در این که خود او با گاف های گاه به گاهش به این طیف پاس گل می دهد، شکی نیست اما کار ما باید مچ گیری از جوان بوشهری باشد که آن طرف دنیا به نام «ایران» شناخته می شود؟ به چه قیمت؟ یک پوزخند ساختن و چند لایک؟»
«در فوتبال ایران هیچکس مثل علی دایی با توپ حرفش را نمی زد. درست وقتی انتقادات نسبت به عملکردش به اوج می رسید، در رسانه ها به او می تاختند که نان نام و سابقه گذشته اش را می خورد، دورانش تمام شده و بهتر است برود و جایش را به جوان ها بدهد، یکباره در یک مسابقه حساس، درست وقتی که نفس هایمان بند آمده بود، به آسمان می پرید و با یک ضربه سر که با محاسبات عقل و ریاضی و فیزیک و فضانوردی جور درنمی آمد گل می زد. بعد با مشت های گره کرده از ته دل فریاد می زد و ما «علللللللللی داییییی» گویان به روی خودمان نمی آوردیم که تا دیروز ساعت شنی رفتنش را وارونه کرده بودیم!
شاید یکی از بخت یاری های علی دایی این بود که شبکه های اجتماعی به این شکل وجود نداشت وگرنه احتمالاً به جای آن سکوت های کنفوسیوسی، در لایو و استوری از خجالت منتقدان درمی آمد!
مهدی طارمی هم انگار یک شعبه جنوبی از علی دایی است. درست وقتی در شبکه های اجتماعی کسانی دستش می انداختند و برایش جوک می ساختند او در فوتبال پرتغال می درخشید. پنالتی می گرفت، گل می زد و حالا با ۱۸ گل زده در صدر جدول گلزنان این کشور قرار گرفت؛ گرچه عنوان را به خاطر دقایق بازی کمتر به کارلوس وینیسوس بازیکن بنفیکا دادند. مثل مسابقات وزنه برداری که وقتی دو وزنه بردار یک وزنه مساوی می زنند، مقام بالاتر را به کسی می دهند که وزنش کمتر باشد. ولو چند گرم!
این یک موفقیت اتفاقی نیست. مهدی طارمی نان سکوت و غریزه گلزنی اش را می خورد. حالا که روی بام ایستاده است خیلی ها برایش دست می زنند، خیلی ها رفیقش می شوند؛ همان ها که برای خالی کردن زیر پایش همدیگر را هل می دادند هم می خواهند بگویند از اول باورش داشتند! حقیقت آن است که عده بسیار معدودی با نقدهای محترم تلاش کردند هر وقت کج رفت، راه درست را نشانش بدهند اما بسیاری از ما جز مزه پرانی کاری برایش نکردیم!
بارها تصور کرده ام وقتی او در پرتغال، گوشی همراهش را چک می کند و در توئیتر و اینستاگرام شوخی ها و متلک ها و نیش زدن ها در پوستین مزه پرانی را می بیند چه حسی دارد؟ ناراحت نمی شود که در کشور غریب تحسینش می کنند و اینجا هموطنانش برای جوک ساختن در مورد از هم سبقت می گیرند؟ دلش نمی شکند وقتی می بیند که با عملکرد خوبش جاده را برای سایر بازیکنان ایرانی باز کرده است که دست کم به پرتغال بروند و آن وقت ما دست به یکی کرده ایم که انرژی و شوق را از ساق هایش کش برویم؟
در این که خود او با گاف های گاه به گاهش به این طیف پاس گل می دهد، شکی نیست اما کار ما باید مچ گیری از جوان بوشهری باشد که آن طرف دنیا به نام «ایران» شناخته می شود؟ به چه قیمت؟ یک پوزخند ساختن و چند لایک؟
همین بلا را سر علی دایی هم آوردیم. درست وقتی که فرانتس بکن باوئر از دایی به عنوان یکی از محترم ترین بازیکنان بایرن مونیخ نام می برد ما تلاش می کردیم حتی از تکان دادن دست هایش در زمین هم رگه های یک دیکتاتوری کشف کنیم. نتیجه؟ تبدیل دایی به کسی که تقریباً به همه بدگمان است و هنوز ته دلش صاف نشده است. او بی تقصیر نبود اما ما هم کوتاهی نکردیم!
مهدی طارمی در فوتبال پرتغال خوش درخشید. علاوه بر ۱۸ گلی که در لیگ برتر پرتغال به ثمر رساند، توانست در این فصل ۲ پاس گل هم بدهد و با گرفتن ۷ پنالتی، بیشترین پنالتی را در این رقابت ها از مدافعان حریف بگیرد و ریوآوه را به جایگاهی که گمانش نمی کرد رساند.
یک نفر با اشاره به فرصت سوزی طارمی در آخرین دقیقه جام جهانی ۲۰۱۴ نوشته بود: «کم کم دارم حس می کنم که توی موقعیت تک به تک با پرتغال، مشکل از طارمی نبود، ما بدشانسیم و خوشحالی بهمون نیومده!»
نمی دانم که این اتفاقات به شانس بستگی دارد یا نه اما می دانم حتی وقتی بسیاری از ما در ائتلافی پنهان سنگ به پاهای مهدی طارمی بستیم و دستش انداختیم و رخت چرک هایش را در کوچه شستیم، او برای ایران ما اعتبار خرید. ریشه این سنگ اندازی ها در خرده حسادت های تاریخی ما نسبت به کسی است که موفق شده یا برمی گردد به قدر ندانستن سرمایه های ملی؟ ... هر چه باشد یک روز وقتی عقل رس تر شدیم، یادمان می آید که با خیلی ها «بد» کردیم. روزی که دیگر دیر شده است!»
تمرین عجیب خداداد عزیزی
