به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از کیهان، استفان والت در فارین پالیسی نوشت: آنچه دولت بایدن عملا در خاورمیانه انجام داد، مشابه دوران ترامپ بود؛ در واقع، رویکرد دولت آمریکا در قبال منطقه خاورمیانه و ایران، اساسا یک رویکرد مینی ترامپ است.
با رویگردانی بایدن از بازگشت به برجام در دوران حسن روحانی، چشم انداز توافق با ایران عملا از میان رفت و ایران را از همیشه به شتاب هسته ای نزدیک تر کرد.
این نگرانی وجود داشته که جو بایدن و تیم او در پی طراحی یک سیاست و راهبرد کلان برای قرن 21 نبوده باشند. خطر آشکار این بود که آنها هم به راهکارهایی در غلتند که در دوران جنگ سرد کارآیی داشتند اما پس از آن، در بیشتر موارد ناکام مانده اند.
نشانه اندکی وجود دارد که دولت بایدن از یک راهبرد روشن، متقاعدکننده و موفق برخوردار باشد.
اگر به دامنه ابتکارات و واکنش هایی که تیم بایدن در این یک سال و نیم دنبال کرده، نگاه کنیم، کارنامه چندان چشمگیری وجود ندارد.
هنگامی که پوتین، ارتش روسیه را بسیج کرد و روشن ساخت که اگر به نگرانی هایش توجهی نشود، به اوکراین حمله خواهد کرد، رویگردانی مکرر دولت آمریکا از اینکه دست کم به «سیاست درهای باز» ناتو پایان دهد، وقوع جنگ را تضمین کرد.
آنچه باید دولت بایدن را نگران کند این است که میلیاردها دلار کمک نظامی غرب، مانع تصرف بخش قابل توجهی از قلمروی اوکراین به دست روسیه نشد.
تحریم ها در گذر زمان، روسیه را تضعیف می کند اما پوتین را از کاخ کرملین بیرون نمی کشد و متقاعد به عقب نشینی هم نخواهد کرد. در نتیجه به یک بن بست دیرپا می رسیم که هزینه اش برای اوکراین و برای کشورهای در حال توسعه که با کمبود غذا و انرژی روبه رو هستند، ترسناک خواهد بود.
آنچه دولت بایدن عملا در خاورمیانه انجام داد، دنباله روی از دوران ترامپ بود و با رویگردانی از پیوستن به برجام، نه امروز بلکه در همان دوران حسن روحانی، چشم انداز توافق را از میان برد.
ایالات متحده به حمایت پنهان از موضع عربستان درباره یمن ادامه می دهد. همچنین تعهد بایدن به تبدیل محمد بن سلمان به یک رهبر منزوی، زیر پا گذاشته شده است.
تلاش خستگی ناپذیر اسرائیل برای بلعیدن سرزمین های هرچه بیشتری در کرانه غربی، با همان واکنش بی معنی واشنگتن روبه رو شد و تیراندازی مرگبار به شیرین ابوعاقله، خبرنگار برجسته فلسطینی آمریکایی، که بر پایه تحقیقات متعدد بی گمان توسط یک سرباز اسرائیلی انجام شد، چندان واکنشی را از طرف دولت آمریکا به همراه نیاورد به رغم آنکه خانم عاقله یک شهروند آمریکایی هم بود.
ترامپ به شرکای آمریکا در خاورمیانه اجازه داد هرچه می خواهند بکنند؛ بایدن و آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه اش، هم به همان مسیر می روند.
تصمیم بایدن برای دیدار از اسرائیل و عربستان سعودی هم از یک نگاه راهبردی، گیج کننده است. میزبانانش بر او فشار آوردند تا تعهدات امنیتی تازه ای را بپذیرد که می تواند آمریکا را به یک جنگ آینده در خاورمیانه بکشاند. چنین گامی همچنین می تواند ایران را تحریک کند تا سرانجام به سراغ توسعه برنامه هسته ای برود.
بایدن و تیم او، شبیه یک مجموعه مکانیکی هستند که به خوبی می دانند چگونه باید ماشین سیاست خارجی را به حرکت درآورد اما نهادهای خانگی و بین المللی که آنها برای اداره شان آموزش دیده اند، دیگر چندان به کار اهداف امروزشان نمی آید؛ گویی مکانیک های فورد یا شورلت می خواهند یک خودروی مدرن تسلا را تعمیر کنند.
آنچه بایدن به آن نیاز دارد، یک مجموعه از مکانیک ها نیست بلکه یک مجموعه معمار است: افرادی با ذهنیت و نگرشِ خلق تدابیر و رویکردهایی که با چالش های امروزین، تناسب بهتری دارند. اینکه منتظر باشیم تا مسکو و پکن، در قیاس با واشنگتن، مرتکب اشتباهات بیشتری بشوند، به دشواری می تواند یک رویکرد امیدوارکننده درازمدت باشد. سیاست های خردبنیاد و اجرای موثر، به جای اتکا به اشتباهات دیگران، تنها راه رسیدن به یک آینده موفق است.
متنی در وین نهایی نشده/ آمریکاست که باید تصمیم بگیرد، نه ایران
