داعشی‌ها به طرز فجیعی همسر این زن ایرانی را زنده زنده سوزاندند

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز به نقل از همشهری، «کارگر شرکت فولاد بود. سبزه و با صورتی استخوانی. یک مرد تمام عیار. آنقدر که باحیا و متین بود خب هر کسی دلش می خواست دخترش را بسپارد دست او. شوهرخواهرم همکار منصور بود. رفت و آمد و تا می توانست از خوبی هایش گفت. «سر پای خودش ایستاده.» «با غیرت است.» «اگر زمین به آسمان برسد نمازش قضا نمی شود.» «تا حالا سرش را بلند نکرده توی صورت زنی نگاه کند.» «نان حلال را زیر پای فیل هم باشد درمی آوَرَد.» خلاصه آنقدر از خوبی های منصور گفت که ندیده، عاشقش شدم. وقتی آمد خواستگاری خودش را از خودش هم بیشتر دوست داشتم! میدانی؟ واقعا قسمت بود که به هم معرفی شدیم. من خیلی خوشبخت بودم که عروس منصور شدم.»

خانم شریفی عبایش را جلوتر کشید و دست هایش را روی هم گذاشت: «زندگیمان را توی یک اتاق از خانه ی پدری منصور شروع کردیم. می رفت سر کار و من به بهانه ی آب و جارو زدن توی حیاط منتظرش می ماندم. یک ماه بعد از عروسیمان بود. درست مثل هر روز که منتظرش بودم، گرفته و پکر برگشت خانه. لباس چرک هایش را از توی پلاستیک درآوردم: «چیزی شده منصور؟» نشست کنار باغچه و سرش را بین دست هایش گرفت: «فرحِ عزیزم، من قول دادم تو را خوش بخت کنم. تو با هزار امید و آرزو آمدی خانه ی من اما پیمانکار امروز اخراجم کرد. یعنی اخراج که نه. پروژه تمام شد. من هم فقط یک کارگر ساده ی روزمزد بودم. دیگر نیازی به من ندارند.» دلم هُری ریخت اما به روی خودم نیاوردم. سرش را بوسیدم: «آقا منصور یعنی شما من را اینطور شناختی؟ دست مریزاد. فرحی که کوهی مثل منصور پشتش باشد همیشه خوش بخت است.»

منصور با تعجب نگاهم کرد. چشم هایم را از نگاهش دزدیدم. می خواستم باور کند ناراحت نیستم. منصور هم وقتی مطمئن شد راستی راستی ناراحت نیستم دل گرمی گرفت و افتاد دنبال پیدا کردن یک کار جدید. با اینکه پدرش بازنشسته ی سپاه بود اما غرور نداشت. نمی گفت من می روم سر این کار و نمی روم سر آن کار. خدا هم روزی رسان است. بعد از یک مدت توی یک کارگاه بازیافت مواد پلاستیکی مشغول شد.»

نان و ماست می خوردم و اعتراض نمی کردم

زنی شکسته اما هنوز عاشق؛ سرش را انداخت پایین و به دیواری که قاب عکس آقا منصور را بغل گرفته بود تکیه داد: «گاهی ناهار و شام چند روزمان نان و ماست بود. اما نه منصور به رویش می آورد و نه من. بچه ها هم که به دنیا آمدند مثل خودمان بودند. سفره که می انداختیم خالی بود اما به چشم و دلِ سیر ما، چهار تا کاسه ی ماست و دو سه تا قرص نان یعنی نعمتی که خیلی ها نداشتند و ما داشتیم. نه، یادم نمی آید اعتراضی کرده باشم. شاید باورت نشود اما احساس خوشبختی هم می کردم. دست خودم که نبود. واقعا خوشحال بودم. حالا هزار نفر هم بگویند مگر یک خانه ی خرابه در حومه ی اهواز و نان و ماست و حقوق کارگریِ روزمزدی خوشحالی دارد؟ اما من از ته دلم راضی بودم. خوشحال. نشاط زندگی داشتم. تلاش می کردیم من و منصور. بیشتر از زن و شوهر، دو تا دوست بودیم با هم.

خودم هم چند سالی میشد که زیر نظر بهزیستی یک مهدکودک خصوصی راه اندازی کرده بودم. کمک خرج زندگیمان شده بود. منصور هم آدمی نبود به کسی بگوید پول نداریم یا به من چه مربوط است تو مشکل داری. اگر دست و بالمان تنگ بود از بقیه پول قرض می گرفت و به نیازمندها کمک می کرد. پول را که بهشان می داد دیگر به رویش نمی آورد. انگار نه انگار که بابا من به تو مثلا صد یا دویست هزار تومان پول داده باشم. خجالت زده شان نمی کرد. می گفت اگر داشتند که قرض نمی گرفتند. خودش هم پول که دستمان می آمد طلب هایشان را صفر می کرد.»

حدود سه ماه از پیشروی داعشی ها در سوریه می گذشت و منصور آرام و قرار نداشت. برایش چای می ریختم. بچه ها را می فرستادم از سر و کولش بالا بروند بلکه سر ذوق بیاید اما توی خودش بود. وقتی هم زیادی پاپیچش می شدم میگفت: «حرم خانم حضرت زینب (س) سرباز می خواهد.» می گفتم: «منصور جان، تو که نمی توانی بروی، چرا اینقدر حرص می خوری؟» چیزی نمیگفت. فقط سرش را تکان می داد و به یک نقطه خیره میشد.»

رفتنش برگشتن نداشت

خانم شریفی با دست چشم هایش را پوشاند و بغضش ترکید: «تصمیم گرفت برود سوریه، کارهایش جور شده بود اما به ما نگفته بود. دور خانه چرخید. یک دل سیر نگاهمان کرد. بچه ها را یکی یکی بوسید و رفت. سه بار تا جلوی در حیاط رفت و برگشت و هر بار مظلومانه تمنا می کرد که «مامان علی، حلالم می کنی؟» من رفتم توی اتاق و در را بستم اما یواشکی نگاهش می کردم. هر سه بار را هم گفتم «نه حلالت نمی کنم» بار آخر سرش را تکان داد و گفت: «پس خداحافظ» وقتی رفت پشیمان شدم. هنوز منتظر بودم برگردد. بخندد. دورمان بچرخد. اما برنگشت. خودم را آرام کردم. گفتم جای دوری که نرفته. می رود پابوس آقا علی بن موسی الرضا (ع) و برمی گردد. ولی طاقت نیاوردم. یک ساعت بعد نشستم وسط خانه و زار زار گریه کردم. علیرضا که حالم را دید تلفنم را آورد. شماره منصور را گرفتم. با خنده گوشی را جواب داد: «چی شد؟ مامان علی، می خواهی حلالم کنی؟» گفتم: «بله حلالت می کنم، ولی مگر سفر قندهار می روی که حلالیت می خواهی؟» هر دویمان با هم به خنده افتادیم. من بی خبر بودم اما خودش خوب می دانست رفتنش برگشتن ندارد.»

به اسم مشهد رفت سوریه

بنیامین خانه را روی سرش گذاشت. همتا دنبالش می دوید تا آرام اش کند. خانم شریفی عذر خواست: «خیلی فضول است. حیف که منصور زیاد نماند تا با هم بزرگش کنیم. دلش پی دل بنیامین بود. خیلی دوستش داشت. حتی وقتی توی راه بود هر یک ساعت تماس میگرفت صدای نفس زدن هایش را بشنود. در طول مسیر با ما در تماس بود. یادم می آید وقتی رسید تهران زنگ زد و گفت: «عصر حرکت می کنم سمت مشهد» اما بعد از اینکه رسید مشهد تا پانزده روز، دیگر خبری از منصور نداشتم. به خانواده اش، دوستانش و هر شماره ای که توی دفترچه اش نوشته بود زنگ زدم اما همه بی خبر بودند.

دلم هزار راه رفت. می دانستم چند دوست افغانی در کارگاه بازیافت پلاستیک دارد که همکارش هستند اما فکر نمی کردم آن طور کمکش کرده باشند که به تیپ فاطمیون برسد. هر روز می نشستم و بچه ها را دور خودم جمع می کردم و دعای توسل می خواندیم بلکه برگردد. دیگر باورم شده بود مُرده. با خودم می گفتم در راه مشهد تصادف کرده و مُرده. دستم به جایی بند نبود. منصور غیبش زده بود. تا اینکه بعد از دو هفته مرگ و زندگی و امید و انتظار، ساعت دوازده شب تلفنم زنگ خورد. گوشی را بلند کردم. منصور بود: «سلام مامان علی، من زنده ام! ولی رفتم سوریه!» تا آمدم چیزی بگویم تلفن قطع شد. تا فردا شب همانجایی که جواب تلفنش را داده بودم خشکم زد. بچه ها خیلی ترسیده بودند. نه حرف می زدم. نه تکان می خوردم. فردا شب، دوباره همان ساعت تلفن زنگ خورد. منصور بود. فرصت ندادم چیزی بگوید. با عصبانیت فریاد زدم: «سوریه چه کار می کنی منصووور؟» احوال بچه ها را پرسید. دروغ گفتم. می خواستم برگردد. گریه و زاری راه انداختم. می دانستم جانش به جان بنیامین بند است. گفتم: «منصور، کلیه های بنیامین عفونت کرده. دکتر گفته باید عمل شود. امضای رضایت تو را می خواهند. تا نیایی عملش نمی کنند»

با آرامش عجیبی گفت: «مامان علی، عزیز دلم، بچه ی ما عزیزتر است یا حضرت رقیه (س) و طفلان امام حسین (ع) که از کربلا تا شام به اسیری و با شلاق آوردنشان؟» با این حرف از دروغم پشیمان شدم. دلم لرزید. گفتم: «بمان منصور. بمان سوریه. خوش به سعادتت» گفت: «می خواهم با بچه ها حرف بزنم» علیرضا با منصور قهر کرده بود. باورش نشده بود منصور تنهایمان گذاشته و رفته سوریه. ولی بیتا و همتا با منصور حرف زدند. آن موقع بنیامین یک و نیم ساله اش بود. زبان باز نکرده بود هنوز. خوابیده بود. گوشی را گذاشتم جلوی دهنش. منصور که صدای نفس هایش را شنید خندید. آخر سر هم گفت: «حلالم کن.»

۱۵ روز بدنش را در بیابان رها کرده بودند

بنیامین از دست خواهرهایش فرار کرد و پرید توی بغل خانم شریفی. مامان علی، پسرش را بویید و چشم هایش پر از اشک شد: «ای کاش آخرین بار با منصور رفته بودم پابوس. ای کاش تنهایش نمی گذاشتم. ای کاش یک دل سیر نگاهش می کردم و می گفتم دوستش دارم. می دانی منصور را چطور شهید کردند؟ وقتی تابوتش برگشت اجازه ندادند من ببینمش. روی تابوتش نوشته بود «شهید مدافع حرم منصور مسلمی سواری» نمی خواستم باور کنم. دوست داشتم زنده باشد. بایستد روبه رویم و بچه ها با خنده از سر و کولش آویزان شوند.

صورتم را چنگ انداختم. گفتم: «چی دارید می گویید شما؟ این تابوت محبوب من است.» اما می ترسیدند از هوش بروم. فکر می کردند من نمی دانم چه خبر است. ولی مگر نمی دانستند من خوابش را دیده بودم؟ من خوابش را دیده بودم خواهر. برادرم تابوت منصور را باز کرد. وقتی حال منصورم را پرسیدم دیدم خوابم تعبیر شده. دیگر گریه نکردم. صورتم را چنگ نینداختم. منصورم را شب عاشورا اسیر می کنند. گلوله می زنند. منصورم زخمی می شود. نمی تواند تکان بخورد. داعشی ها می ریزند روی سرش. منصورم را، محبوبم را، زنده زنده زنده و در حالی که قطرات سرخ خونش روی زمین جاری بوده در آتش می سوزانند. بدنش را ۱۵ روز توی بیابان و زیر آفتاب رها می کنند. حالا سال هاست که از بوی گوشت سوخته حالم به هم می خورَد. منصورم را سوزاندند خواهر. منصوری که درست و حسابی با او خداحافظی نکردم. می دانی حسرت یک خداحافظی درست و حسابی به دلت بماند یعنی چه؟ می دانی دیدار به قیامت چه دردی دارد؟ ای کاش بار آخر دنبالش می دویدم. تا جلوی در. زیر گلویش را می بوسیدم و حلالش می کردم. ای کاش به منصورم می گفتم خداحافظ. ای کاش ...»

دختران چاقوکش در بوشهر دستگیر شدند