دختران سینمای ایران که به شکل ناجوانمردانه مُردند

به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از آخرین خبر، ابعادی وجود دارد که تلخی و سیاهی آن هر قلبی را تاریک و هر چشمی را تر می کند.ظلم و مظلومیت دختران ایران،از قدیم تا به امروز از همان ابعاد تاریکیست که پرداختن به آن سخت دشوار و شاید گاهی نشدنی است!

اما سینما ایران ،که بعد از چندین و چند سال در به تصویر کشیدن نقاط سیاه جامعه کاربلد شده است، در دل این تاریکی دوربینی بنا کرده و قاب های تلخی از زندگی دختران بی گناهی به نمایش درآورده که دیدن و شنیدنشان به اندازه روایتشان دشوار است.در چند هفته گذشته با نمایش سریال نمایش خانگی "پوست شیر" به کارگردانی "جمشید محمودی" توجه مخاطبان به دختران فدا شده ی سینما ایران جلب شده و تلخی دوباره به کامشان نفوذ کرده است. به بهانه این سریال پر سرو صدا، این بار در ادامه این ملت به مرگ ناجوانمردانه برخی از دختران سینمای ایران می پردازیم.

پوست شیر/ساحل

بعد از پخش پنجمین قسمت از سریال "پوست شیر" و شروع جنجالی آن، حالا داستان کم کم تاریک و تاریک تر می شود. پوست شیر که از دور نمایشی از جان سختی دو پدر در فراق دخترانشان است،حالا تبدیل به یکی دیگر از راوی های سرنوشت تلخ دختران شده.دخترانی که هر دو قربانی جایگاه پدرانشان شده اند.ساحل(پردیس احمدیه) بعد از چندین سال سختی و دوری از پدرش نعیم(هادی حجازی فر) فرصت پیدا کرده طعم شیرین پدر داشتن را تجربه کند اما دنیا برای ساحل، دریای سهمگینی را تدارک دیده که نمی تواند از آن جان سالم بدر ببرد.جمشید محمودی، کارگردان این سریال، با انتخاب معمای کشته شدن ساحل به عنوان خط اصلی داستان، خود را به لیست افرادی اضافه کرده است که برای بیان ابعاد تاریک جامعه پوست شیر به تن کرده اند و می خواهند به نوعی سختی های دختران سرزمینشان را به گوش همگان برسانند.ادامه داستان پوست شیر قابل پیش بینی نیست اما مرگ ساحل درست در زمانی که فرصت دوباره زندگی کردن به او داده شده بود،تقدیر ناجوانمردانه ای است که هنوز مشخص نیست چه کسی برای او به رقم زده.

قیصر/فاطی

اگر بگوییم فاطی یکی از مظلوم ترین دختران سینمای ایران است،اصلا اغراق نکرده ایم! واضح است که وجه اشتراک تمام دختران این لیست و حتی دخترانی که جایشان در این لیست بشدت خالیست، در میزان رنج بی دلیل و منطقی است که به سختی تحمل کرده اند.اما تمام سختی ها،گریه ها و فریادهای مظلومانه ی فاطی، زیر بار ابهت فرمان(ناصر ملک مطیعی) و قدم های سنگین قیصر(بهروز وثوقی) گم شده است.با گذشت حدود 50 سال از روایت مسعود کیمیایی درباره ی فاطی و برادرانش، مخاطبان هنوز فرصت نکرده اند غم و اندوه فاطی را درک کنند و کمی برایش سوگواری داشته باشد.مرگ فاطی شاید حتی برای برادرانش هم آن قدر که باید ناراحت کننده نبود چرا که درد نبودن او، خیلی قابل تحمل تر از درد لکه دار شدن غیرت مردانه ی آن ها بود.شاید بتوان گفت تنها کسی که توانست میزان واقعی اندوه فاطی و اتفاق ناگواری که برایش افتاد را درک کند، فقط خود او بود.چرا اگر کس دیگری توان درک این عواطف را داشت، مثل فاطی با آغوش باز به سمت مرگ فرار می کرد...

شنای پروانه/پروانه

خانه دختر/سمیرا

غم انگیز است که از گذشته تا به امروز، قربانیان اصلی سنت های اشتباه، بیشتر زنان و دختران بی گناهی بوده اند که لذت چشیدن زندگی آزاد همیشه برایشان سخت و دشوار بود. فیلم خانه دختر، به کارگردانی شهرام شاه حسینی، راوی یکی از همین سنت های اشتباه است که در جامعه باعث ایجاد آسیب های روحی و جسمی زیادی به دختران می شود. داستان دختری به نام سمیرا(رعنا آزادی ور) که بالاخره آماده شروع یک زندگی خوب با مردی که دوستش دارد است.او قرار است آینده ای را آغاز کند که در کنار منصور(حامد بهداد) بسیار زیبا و دلنشین است.اما در میان تمام افکار زیبای او برای آینده، خانواده منصور از عروس آینده خود طلب بازرسی گذشته تلخی را می کنند که در نهایت باعث نابودی آینده سمیرا و منصور می شود.نکته غم انگیزتر این است که مرگ سیمرا و دخترانی مانند او هنوز نتوانسته اند ریشه برخی سنت های اشتباه را بخشکانند و این یکی از بزرگ ترین دردهای جامعه ایران و همچنین سینمای اجتماعی است.

خانه پدری/ملوک

ریشه بسیاری از تفکرات و عقاید هنور مشخص نیست اما بیشتر اوقات، بدون هیچ دلیل و منطقی اینطور به نظر می رسد که "زن" آفریده شده است برای فدا شدن.فدا شدن برای حفظ آبرو، فدا شدن برای حفظ بنیاد خانواده و...ملوک (نگاه خاقانی) هم یکی از فدا شدگان سینمای ایران در فیلم خانه پدری است.فیلم خانه پدری، ساخته ی کیانوش عیاری، یکی از نمونه های این فدا شدن هاست که در سینمای ایران خیلی به چشم آمده.ملوک در خانه ناامن پدری اش، محکوم به فدا شدن برای حفظ آبروی خانواده سنتی اش می شود تا بتواند لکه ننگ خانواده را با خون خود پاک کند. پدر و برادر ملوک که مرگ ملوک را به لکه دار شدن آبروی خانوادگی ترجیح می دهند،او را در زیر زمین خانه به قتل می رسانند و ملوک به یکی دیگر از زنانی می شود که بدون لحظه ای برای خود زندگی کردن، فدای زندگی دیگران شدند.

من مادر هستم/آوا

گاهی دار دنیا انصاف ندارد. آوا(باران کوثری)یکی از همان نبایدهایی است که فریدون جیرانی در فیلم "من مادر هستم"به آن پرداخته.او که حالا به یکی از قربانیان آزار جنسی تبدیل شده،به جای درخواست دادخواهی،منتظر اجرای حکم قصاص خود است. صدای آوا که در تمام زندگی پشت فریادها و اختلافات پدر مادرش خاموش شده بود،حالا در دادگاه او نیز دیگر شنیده نمی شود. نه برای اینکه دیگر حرفی برای گفتن ندارد، فقط به این دلیل که هیچ گوشی حرفای اورا نمی شنود و باور نمی کند.قانون برای روح زخمی و آینده ویران شده ی او هیچ حکم و تبصره ای ندارد بنا براین آوای خوش زندگی دختر جوان آزاردیده، به جرم کشتن متجاوزش با سکوتی تلخ به پایان رسید و از بین رفت.

عکس غم انگیز از نسرین مقانلو بر سر مزار فرزندش