به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرآنلاین، حسن روحانی این روزها توانسته خودش را به اخبار و تیترها برساند و بار دیگر مورد توجه و محور گمانه زنی ها قرار بگیرد. دلیلش نیز آن سکوتی است که بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری خود پیش کرد و در روزهایی اخیر با یکی ،دو توییت نه چندان جنجالی رو به پایان برد. اظهار نظر رئیس جمهور پیشین درباره اوضاع افغانستان یا اهمیت شورای عالی امنیت ملی بهانه ای شده که آینده و برنامه های سیاسی زیر ذره بین رسانه ها قرار بگیرد.
سوال مطرح شده این است که روحانی با شکست سکوت خود چه هدفی را دنبال می کند و به چه نتیجه ای می رسد. طبیعتا اگر شخصیت محافظه کارانه او را در نظر نگیریم، اولین گمانه این خواهد بود که او می خواهد از این پس منتقد وضع موجود باشد و صدای طیف معترض به دولت جدید و شاید هم مجموعه حاکمیت باشد. این گزاره اما از جهات مختلف با مشکل مواجه است و منطقی به نظر نمی رسد. اول اینکه حسن روحانی چنین روحیه ای ندارد و دوم اینکه عملکرد هشت ساله او چنان نارضایتی در جامعه ایجاد کرده که اساسا در چنین جایگاهی پذیرفته نخواهد شد.بر همین اساس باید سراغ گمانه دوم رفت و آن این است که روحانی می خواهد بگوید، هست و اگر لازم باشد از عملکرد و اقدامات دوران خود دفاع خواهد کرد. او قصد دارد بگوید که خانه نشین و منزوی نشده و به حاشیه نرفته است. این گزاره هم اما ایراداتی دارد. از همه مهم تر اینکه عملکرد دولت او به واقع چنان بود که جای دفاعی باقی نگذاشته است. نکته دیگر هم اینکه دفاع از دولت یازدهم و دوازدهم شاید منظور روحانی باشد اما حتما هدف او نیست. در حقیقت او با این دفاع ها و از این مسیرها به دنبال رسیدن به هدف بزرگتری است.
هدف بزرگتری مثل نمایش اعتبار خود و امکانی که برای اظهار وجود و سیاست ورزی دارد. یا مقدمه چینی برای آینده سیاسی که در ذهن خود ترسیم کرده است.
در یک نگاه واقع بینانه تر و با در نظرگفتن روحیه ای که از وی سراغ داریم به نظر می رسد که دو گزاره فوق جدی و محتمل تر باشد. یعنی او میخواهد بگود که مثل رئیس دولت اصلاحات ممنوعیت و محدودیت ندارد و به هر شکلی که صلاح بداند، سیاست ورزی خواهد کرد. در پی آن هم احتمالا قصد دارد این را القا کند که صاحب آینده ای سیاسی است و می تواند در هر جایگاه و موقعیت دیگری به قدرت برگردد.
روزشماری غرب برای بازگشت ایران به میز مذاکرات/ تهران چه زمانی به وین باز می گردد؟تنها مساله ای که ما و آقای روحانی باید درنظر داشته باشیم این است که آینده سیاسی او این بار نه به رویکرد و عملکرد جریان اصلاحات که رئیس جمهور شدن او را رقم زد، بلکه به عملکرد جریان اصولگرا که اکنون قدرت را درست دارد، بستگی دارد. طبیعتا هرچه عملکرد این جبهه در دولت و مجلس و سایر بخش ها با ایراد و اشکال همراه باشد، روحانی و حامیان و همفکرانش هم بیشتر حرف برای گفتن یافته و فرصت های بیشتری خواهند یافت.
درباره اینکه روحانی آینده سیاسی خود را چطور ترسیم کرده هم گمانه های مختلفی مطرح شده است. مشخصا برخی سیاسیون گفته اند که او قصد دارد همان راهی را برود که مرحوم هاشمی رفسنجانی رفت و چنان جایگاهی را تصاحب کند. منتها این امر خیلی هم شدنی به نظر نمی رسد زیرا او برای هاشمی شدن یک مانع مهم پیش رو دارد و آن هم این است که ظرفیت لازم را ندارد.
اصلی ترین ویژگی که هاشمی رفسنجانی داشت و روحانی ندارد ظرفیت هم چسبی بین نیروهای سیاسی اصلاح طلب و اعتدال گرا است. روحانی تنها در دو مقطع انتخابات 92 و 96 موفق به این کار شد که آن هم تماما معطوف به تلاش و ظرفیت خودش نبود. یعنی در 92 این حمایت هاشمی و خاتمی و اصلاح طلبان بود که اصلاح طلبان و اعتدال گراها را پیوند داده و روحانی را رئیس جمهور کرد و در انتخابات 96 نیز وضعیت تقریبا همان طور بود.
با این حال باید منتظر ماند و دید که روحانی در رسیدن به هدف خود چقدر موفق می شود. هدفی که به نظر می رسد از سوی تیم رسانه ای نزدیک به او از دوران ریاست جمهوری طراحی شده و پیگیری می شود.
