فاجعه از زمانی شروع شد که دانشگاه را با بقالی اشتباه گرفتند! 

به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز، زمانی نه چندان دور رسیدن به یک صندلی دانشگاه های برجسته کشور، بزرگترین آرزوی هر جوان ایرانی بود. عشق به تحصیل در دانشگاه های مادر مانند دانشگاه تهران در وجود تمامی جوانان موج می زد. اما بعد از احداث دانشگاه های متعدد با القاب و اسامی در هر کوچه و خیابان و شهر و روستا، و جاری شدن سیل مدارک دانشگاهی به جامعه و عدم توانایی دولت ها در نخبه گزینی، استعدادهای درخشان تصمیم به مهاجرت یا ترک تحصیل گرفتند. ثمرات این سؤمدیریت امروز در حضور کمرنگ جوانان در کلاس های دانشگاه های بزرگ کشور قابل مشاهده است. دکتر حسین آخانی یکی از اساتید برجسته کشور در پُستی اینستاگرامی به نقد این رویکرد غلط آموزش عالی پرداخته است:

"دیروز امتحان درس اصول و روش های رده بندی گیاهان را به شکل حضوری برگزار کردم. حتما برای شما تعجب آور که چرا تعداد دانشجویان اینقدر کم است. نه نفر در جلسه شرکت داشتند و یک نفر هم به شکل آنلاین امتحان داد. یک کلاس لیسانس فقط با ۱۰ دانشجو!
درست در سال ۱۳۷۷ که همین کلاس را داشتم، کلاس مملو از دانشجو بود. از دانشجویان پرسیدم چند نفر بودید که ده نفرتان مانده اند. گفتند ۲۵ نفر. یعنی ۶۰ درصد دانشجویان یا هرگز ثبت نام نکردند و یا در طی دو سال انصراف دادند. جالب است که ابتدای ترم ۱۳ نفر بودند که دو نفر انصراف و یکی هم درس را حذف کرد.
زمانی مردم برای صندلی های دانشگاه تهران خودشان را خفه می کردند. ولی الان حتی آنهایی که قبول شده اند نمی خواهند بمانند.
تحلیل این ماجرا در یک یادداشت کوتاه اینستاگرامی نمی گنجد. خواستم آن را در گوشه صفحه ام یادداشت کنم تا سر فرصت بتوانم مفصل تر به آن بپردازم.
ما همه چیز را به ابتذال کشاندیم، حتی دانشگاه را، حتی دانشگاه تهرانی که زمانی مردم برای نامش احترام می گذاشتند و آن را دست نیافتنی می دیدند.
فاجعه از زمانی شروع شد که دانشگاه را با بقالی اشتباه گرفتند و اجازه دادند هر کس در هر جا با ضعیف ترین امکانات دانشگاه برپا کند. هیچکس نگفت که این آدم هایی که از دانشگاه های ضعیف مدرک می گیرند به چه کاری می آیند. بدون کوچکترین لکنتی، علاوه بر سیاست گذاران شورای عالی انقلاب فرهنگی که گلچینی از افراد خاص بودند، همکاران دانشگاه های درجه اول را مسبب این فاجعه می دانم. آنها در اوایل انقلاب رفتند و در دانشگاه های چون آزاد درس دادند و اجازه دادند که خودشان را نابود کنند. آنها خود شاخه ای را بریدند که روی آن نشسته بودند.
از زمان خاتمی به بعد، حدود دو دهه دانشگاه ها روی تولید مقاله متمرکز شدند. تولید مقاله یک بازی برد برد برای استاد دانشجو و سیستم آموزش عالی بود. استاد با مقاله رشد می کرد، دانشجو با مقاله به راحتی پذیرش می گرفت و از ایران می رفت و سیستم آموزش عالی هم پز می داد که ای جهانیان ببینید که ما از شما سر تریم. اما کدام سرتری؟ مردم خوب می دانند که این تولید علم نتوانسته است دردی از دردهای آنها کم کند. من معتقدم که دانشگاه به خط پایان نزدیک است."