به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرانلاین، مسعود خدابنده، عضو جدا شده از گروهک منافقین در گفتگویی به بیان نکاتی پیرامون درگیری انتخاباتی در لندن، جنگ های مسلحانه در دهه ۶۰ و ... پرداخته است که بخشی از آن را در ادامه می خوانید.
اخیرا بحث حمله اعضای سازمان منافقین به ایرانیان خارج از کشور که قصد شرکت در انتخابات داشتند داغ شده است. ویدئوهایی از فحاشی منافقین به مردم، حمله و مضروب کردن آنها در خیابان های لندن در فضای مجازی دست به دست می شود. بگذارید با این سوال گفتگویمان را شروع کنیم: اساسا سیاست های سازمان مجاهدین خلق درباره انتخابات جمهوری اسلامی به ویژه قبل از شروع فاز نظامی چه بود؟
همانطور که در تاریخ ثبت شده مجاهدین خلق و شخص مسعود رجوی رای «نه» به جمهوری اسلامی دادند. بعد هم اعلام کردند که به قانون اساسی پایبند نیستند. ولی در موازات همین حرکت نفراتی را برای شرکت در انتخابات مجلس معرفی کردند و خود مسعود رجوی هم برای انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کرد (که البته به هزار دلیل و از جمله این که رئیس جمهور قرار است قانون اساسی را پاس بدارد و به اجر در بیاورد رد صلاحیت شد). این بازی دوگانه طبعا ریشه در ذات سازمان و حتی قبل از پیروزی انقلاب دارد.
مسئله «انتخاب اصلح» در کتب قبل از انقلابِ سازمان هم به صورتی از بالا به پایین و همیشه انتصابی بوده است (مثلا هیچ وقت مثل سازمان های معمول کادر مرکزی با رای اعضا انتخاب نشده، بلکه رهبران سازمان انتخاب کرده اند.) بعدها البته برای دوربین و تلویزیون و خوشایند غربی ها و ادعای دموکراسی، هر از گاهی فیلمی تهیه و پخش می شود که مثلا مریم رجوی را به عنوان رئیس جمهور ایران «انتخاب» می کنند و یا شورای رهبری «انتخاب» می کنند و یا مسئول اول «انتخاب» می شود. این فیلم ها بسیار مشمئزکننده هم هستند چون فردی که قبلا منتصب شده را روی سِن می برند و دوربین روی نفرات زوم می شود که همه دستشان را بالا ببرند (تصور کنید اگر کسی در آن جمع در پادگان صدام و رجوی دستش را بالا نبرد چه بلایی سرش می آید!) غرب هم طبعا به این موضوع آگاه بوده و هست و اساسا همین را هم می خواهد. یعنی آنها هم نمی خواهند سازمانی را که خرجش را می دهند بیاید و دموکراتیک عمل کند. راندمان کار مجاهدین خلق اساسا به دیکتاتوری و فرقه ای عمل کردن آن است؛ چه در زمان صدام و چه اکنون که مشترکا توسط عربستان سعودی و اسرائیل اداره می شود.
این روزها سالروز آغاز جنگ مسلحانه منافقین علیه نظام است. در تابستان ۶۰، منافقین بخشی از مردم و نخبگان سیاسی کشور را ترور کردند، ترور نخبگان با چه هدف گذاری هایی انجام شد و چقدر در مدیریت کلان کشور اثرگذار بود؟
رجوی بعد از شکست کودتای سی خرداد ۶۰ شروع به راه اندازی جوخه های ترور کرد. سازمان بمب گذاری در حزب جمهوری در روز هفتم تیر و بعدا در دفتر نخست وزیری در ۸ شهریور را در کارنامه خودش دارد. دیگر ترورهای آن زمان به خصوص در حدفاصل هفت تیر (که عامل نفوذی آن محمدرضا کلاهی بود) و هشتم شهریور (که عامل نفوذی آن مسعود کشمیری بود) انجام شد که در این بین تعداد زیادی از افراد نخبه کشور ترور شدند. اگر درست یادم باشد یک استاندار، سرپرست زندان اوین، چند قاضی و نماینده مجلس و مقامات پایین رتبه دولتی و اعضای سازمان های انقلابی را هم باید به لیست ترورشدگان اضافه کنیم.
رجوی آن روزها از این ترورها به عنوان «بی آینده کردن رژیم» و «زدن سران» یاد می کرد و یادم هست که خیلی هم از قرآن کد می آورد که «إِنَّ شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ» (البته امروز مشخص است که چه کسی ابتر و بی آینده شد.) قتل متفکرین و سرمایه های کشور در آن زمان بحرانی البته ضربه کمی نبود. مسلما اگر آیت الله بهشتی زنده می ماند و فرصت داشت، حتما آینده ایران و به خصوص جنگ عراق را به صورتی دیگر مدیریت می کرد؛ ولی در هر حال ایران این ضربه را پشت سر گذاشت و جلو رفت.
امروز که من به آن روزها نگاه می کنم بیشتر به نظرم می رسد که این ترورها اولا کار خود سازمان نبود و دستوری بود. یعنی سازمان از روز بعد از آزاد شدن نفرات از زندان تا زمانی که دیگر دستشان نمی رسید همواره «چوب لای چرخ» بوده که سرعت حرکت ایران را کند کند. از غائله ۳۰ خرداد بگیر تا قتل ها و ترورهای اولیه و تا رفتن به کمک صدام و بلندگو به دست گرفتن برای اسرائیل علیه برنامه صلح آمیز هسته ای جمهوری اسلامی ایران تا همین امروز که به سخیف ترین شکل می خواستند جلوی رای دادن مردم را بگیرند. یعنی می خواهم بگویم که این تصمیمات سازمانی نبوده بلکه این تصمیم ها به آنها ابلاغ شده و آنها عمل کرده اند. (طبیعتا از طرف گردانندگان سازمان که امروز عربستان و اسرائیل هستند.)
(فیلم) نمونه ای دیگر از جنایت فرقه مسعود رجوی/خارج کردن رحم زنان در اردوگاه منافقینثانیا ترورها در شرایطی روی داد که چه نخبگان و چه مردم ایران هنوز به سازمان اعتماد داشتند و در نتیجه سوءاستفاده رجوی از اعتماد مردم توانست امکان این تحرکات را به وجود بیاورد. لذا این ترورها رویارویی با دشمن نبود، بلکه رسما برادرکشی بود و خنجر از پشت زدن. کشمیری و کلاهی را در واقع نمی شود گفت «نفوذی» بودند. خیلی های دیگر هم همینطور. فرض کنید آیت الله بهشتی، کسی که چند هفته قبل با او مناظره می کردند را هدف قرار دادند. می خواهم بگویم در آن بازه مردم و دستگاه ها به مجاهدین خلق به عنوان دشمن نگاه نمی کردند. فکر نمی کردند اینها عوامل سیا و موساد باشند. دستگاه امنیتی هم تازه کار بود. در نتیجه مجاهدین خلق توانستند از فرصت استفاده کنند و این ترورها را پشت سر هم انجام دهند و البته خود رجوی هم فرار کرد و نفرات دیگر را گذاشت که تقاص این قتل ها را بدهند. شاید هیچ قاچاقچی ای حاضر نباشد به خاطر رسیدن به هدفش یا رساندن قاچاقش به رئیسش، دوست قاچاقچی خودش را سر ببرد. متاسفانه این به کرات در سازمان مجاهدین اتفاق افتاده و همین الان هم وقتی لازم باشد نفرات خودی را فدای اجرای دستور سرویس ها و افسار به دستان می کنند. فراموش نکنیم فیلم های افشا شده را که رجوی سر قیمت ترور زنده یاد صیاد شیرازی با رئیس سرویس امنیتی صدام حسین چانه می زند که: این پول کم است بیشتر بدهید.
در روزهای اخیر تصاویر زیادی از حملات منافقین و سلطنت طلب ها به ایرانیانی که در خارج از کشور رای خود را به صندوق می اندازند؛ منتشر می شود، تحلیل شما در این رابطه چیست؟ آیا این رفتارها مسبوق به سابقه بوده است؟ در دوره های انتخابات قبل هم این کارها انجام می شد؟
مجاهدین خلق و سابقه حملات آنها به کنسولگری ها و سفارتخانه های ایران سابقه دار است و از اول انقلاب تابه حال دنبال شده. ولی این حمله به مردم عادی نسبتا جدید است که با همان «خط دفاع در حال عقب نشینی» آنلاین که در بالا توضیح دادم همخوانی دارد. یعنی خط «قدرت نمایی و حمله به دیپلمات ها و اشغال و تخریب ساختمان سفارت» در خارج یا «بمب گذاری در سطل آشغال و ترور مردم در خیابان» در داخل تبدیل شده به خط «منفعل کردن مردم از شرکت در تحرکات اجتماعی» که البته چون دیگر دستشان به ملت داخل نمی رسد در خارج از کشور دنبال می کنند.
