به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، نوید محمدزاده در سریال قورباغه به کارگردانی هومن سیدی در کنار فرشته حسینی و دیگر بازیگران معروف در این پروژه حضور داشت. نوید محمدزاده با انتشار یک فیلم و نوشتن متنی عاشقانه برای فرشته حسینی تولد او را تبریک گفت. فرشته حسینی نیز در واکنش به فیلم نوید محمدزاده با متنی عاشقانه واکنش نشان داد. این فیلم نوید محمدزاده فضای مجازی را تحت تاثیر قرار داد.
گفتگو با نوید محمدزاده را از نظر می گذرانید:
دوست داریم بدانیم که از کجا کار تئاتر را شروع کردی؟
نوید محمدزاده: سال ۸۲ که دیپلمم را گرفتم به آموزشگاه هفت هنر در کرج رفتم و آنجا یک دوره یکساله پیش اساتیدی مثل آقای محمد یعقوبی، خانم مهتاب نصیرپور، نوید فرح مرزی و… آموزش دیدم. تا چند سال هم در اجرا های خصوصی بازی می کردم. آن موقع، از اجرای نمایشنامه خوانی برای دو تا تماشاچی که از رفقایم بودند کاری داشتم، تا برسد به حالا که در کار آقای یعقوبی با این همه تماشاچی بازی کردم؛ و البته خودم هم این سیر را دوست دارم که پله پله آدم پیش برود تا اینکه از همان اول بیفتد دنبال اینکه زودتر چهره بشود.
شروع حرفه ای ات از چه کاری بود؟
نوید محمدزاده: شروع حرفه ای ام در فیلم «در میان ابرها» کار روح الله حجازی بود و بعد اواخر سال ۸۸ هم یک فیلم سینمایی با آقای بهروز قبادی، برادر بهمن قبادی کار کردیم که در آن کار نقش اول را بازی می کردم. فیلم خوبی هم بود، اما متاسفانه مجوز نگرفت.
شروع حرفه ای ات از کی بود؟
نوید محمدزاده: اولین اجرای عمومی نمایش «پسران آفتاب» بود که در کرج اجرا کردیم و برای آن کار سال ۸۷ جایزۀ دوم بازیگری بخش بین الملل جشنواره دانشجویی را گرفتم. سال ۸۸ «ماه در مرداب» محمد کوروش نیا را در تالار محراب داشتم؛ و می توانم بگویم شروع جدی ام سال ۸۹ بود با «فاصلۀ تاریک ستاره ها» ایثار ابومحبوب و بعد «یک دقیقه سکوت» کار آیدا کیخایی، «دهانی پر از پرنده» فارس باقری بعد هم «آخرین نامه» مهرداد کوروش نیا که در فجر هم به خاطرش کاندیدای بازیگری شدم.
«بالاخره این زندگی مال کیه؟» دوست عزیزم اشکان خیل نژاد را در تالار مولوی اجرا کردیم که برای آن نقش، جایزه بازیگری جشنواره دانشجویی را بردم؛ و بعد هم که کار «زمستان۶۶» محمد یعقوبی و «ورود آقایان ممنوع!» خانم کتایون فیض مرندی را در تئاتر شهر داشتم. «آخرین نامه» را هم در جشنواره «اسپولِتو» ایتالیا یک اجرا بردیم.
تو در نقش هایت چقدر به بداهه پردازی اهمیت می دهی؟
نوید محمدزاده: به نظر من بداهه چیزی است که باید در تمرین ها بوجود بیاید. ناخودآگاهِ تو در تمرین ها چیزی می گوید و کارگردان به تو می گوید این را نگه دار؛ و این بداهه تو بوده که به اجرا اضافه شده است. در موقع اجرا هم گاهی اتفاق هایی پیش می آید که غیر از بداهه های دیالوگی تو بداهه رفتاری داری؛ و به نظر من در بداهه اصولا رفتار بر جریان کلام اولویت دارد که این می تواند به اجرای تو طراوت و تازگی بدهد.
ولی من از آن بازیگر هایی هستم که همه جزئیات بازی را در ذهنم دارم یعنی در لحظه از قبل می دانم به کجا نگاه کنم، با چه ریتمی راه بروم. این ها چیدمانی است که برای هر نقشی انجام می دهم، ولی معتقدم که همه این چیدمان ها باید به طوری باشد که تماشاچی فکر کند همه این ها بداهه است یعنی در عین چیدمان باید بداهه نشان داده شود و مخاطب نباید هرگز این را بفهمد.
مثلا به نظر من علیرضا نادری «کوکوی کبوتران حرم» ش بی نظیر است و من آن کار را سه بار دیده ام. یا محمد یعقوبی نابغه است، چون کارگردانی اش را نمی چیند روی تصاویرِ عجیب غریب. بلکه روی انسان ها می چیند. تماشاچی در نهایت، دوست دارد آدم ها را ببیند. اینجا اهمیت بحثی که گفتی مشخص می شود. در چنین کار هایی است که مخاطب می تواند حس تازگی را از بازیگر کسب کند. البته در این راستا بازیگر نباید از کارگردان جلو بیفتد که تماشاچی به جای اینکه مطلب مد نظر درام را بفهمد بگوید چه بازی ای دارد! چه انرژی ای روی صحنه می گذارد!
موافقم؛ و من در بازی های تو این را دیده ام که واقعا اندازه نقشی که داری بازی می کنی.
نوید محمدزاده: بله مثلا در دهانی پر از پرنده من اصلا کار خاصی انجام نداده ام. چون نقش به شدت معمولی است. نمی گویم بازیگر با هوشی هستم، اما هر بازیگری باید هوش این را داشته باشد که نقش ساده را ساده برگزار کند و برای نقش ویژه طراحی ویژه ای داشته باشد. در کاری مثل «بالاخره این زندگی مال کیه» یک ساعت و نیم روی صحنه حضور دارم و نگاه مخاطب را روی خودم حس می کنم. آنجا دیگر به هیچ عنوان حق خطا کردن ندارم.
در میان کارگردان های مختلفی که با آن ها کار کردی کسی بوده است که احساس طراوت و لذت بیشتری در کار او کرده باشی؟
نوید محمدزاده: یک بازیگر باید با آدم های مختلف کار کند و تجربه های مختلفی پیدا کند. بازیگرانی هستند که تنها با یک گروه یا نهایتا با گروه دیگری که دوست همان گروه است کار می کنند؛ و من در همه کارگردانانی که با آن ها کار کرده ام ویژگی های خاصی را دیده ام. مثلا مهرداد کوروش نیا کسی بود که یک ماه و نیم، هفت شب تا یک بامداد می رفتیم در خانه اش تمرین می کردیم. این تیپ کار، کار خانوادگی است. به خاطر همین هم تماشاچی معمولا ارتباط خوبی با کارهایش بر قرار می کند.
چون ما دائما با هم هستیم مثل یک خانواده. خانم کیخایی هم که کار «یک دقیقه سکوت» را با ایشان کار کردیم کارگردان فوق العاده ایست که بسیار به جریان آقای یعقوبی نزدیک است همین طور اشکان خیل نژاد که شاگرد آقای یعقوبی بوده. یعنی همان شیوه ای که به بازیگر اعتماد می شود؛ بازیگر آزادی دارد و کارش توسط کارگردان روتوش می شود. محمد یعقوبی به قدری با هوش است که حتی می داند تو را در چه نقشی قرار دهد. حتی جایی که خودت هم ممکن است فکرش را نکنی. فارس باقری هم کارگردانی است که شیوه خودش را دارد. باید یک بازی مینی مال را انجام بدهی و آن هم تجربه جالبی بود.
علاقه داری تئاتر های نوع دیگری را هم را تجربه کنی؟ یعنی سبک های جدید یا چیزی که تا به حال انجام نداده ای؟
نوید محمدزاده: طبیعتا. من دوست دارم تجربه جدید داشته باشم. اما مخالف این هستم که می گویند بازیگر همه کاری را باید انجام بدهد. ببین مثلا من در پرفرمنسی که گفتی بازی کردم برای تخلیه خودم. یعنی دنبال چیزی برای خودم بودم. ولی لازم نیست که تو، هرکاری را انجام بدهی برای اینکه بگویی «ببینید من چه بازیگری هستم! من رئال را بازی می کنم. کلاسیک را هم بازی می کنم.» نه من می گویم بازیگر باید خودش را بشناسد. وقتی آل پاچینو در تاجر ونیزی یک بازی کلاسیک می کند، آن را پاچینویی بازی می کند.
خودش را به نقش تحمیل می کند. من تئاتری را دیشب دیدم که حس می کردم این بازی از بازیگر خواسته شده و به او تحمیل شده است. من دوست ندارم چنین کار هایی را انجام بدهم. به عنوان یک تماشاگر اگر از کارگردانی کاری را ببینم که با تماشای آن خسته بشوم دوست ندارم که در کار او بازی کنم. زیرا نباید در کاری بروم که می دانم تماشاگر را اذیت می کند. تا جایی که خودم را می شناسم می دانم آدمِ چه کار هایی نیستم و آن ها را قبول نمی کنم.
حتی اگر احساس کنی که می توانی خودت را به آن نقش تحمیل کنی؟
نوید محمدزاده: آ… (فکر می کند) مگر اینکه نقش را خیلی دوست داشته باشم. ولی نه. باز هم این کار را نمی کنم. چون بعضی وقت ها یک نقش را خیلی دوست داری، اما در فرمی می روی که می بینی دیگر آنچیزی که می خواستی نیست و تو اذیت می شوی و انرژی ات گرفته می شود. اگر کارگردان قرار باشد مرتب بگوید تو این را بگو، این جور راه برو، این شخصیت، این طور نگاه می کند و… من نمی توانم. شاید به خاطر کُرد بودنم است. اما اگر قرار باشد کارگردانی چنین چیزی را بخواهد پس چرا من را انتخاب کرده است؟ بدترین چیز ممکن این است که بازیگر را یک ابزار تلقی کنیم. به هیچ وجه بازیگر ابزار نیست.
شاید نتیجه کلی کار خوب بشود، اما من اینجور کار ها را از نظر بازیگری کار نمی دانم. عاشق این هستم که برای دکتر رفیعی بازی کنم. مثلا سیامک صفری را در «شکار روباه» ببینید؛ نقش آغا محمد خان قاجار را بازی می کند. یک بازی کلاسیکی که در آن بازیگر از خودش دور نشده؛ سیامک خودش است. ابزار نیست. روز آخرِ «یک دقیقه سکوت»، آقای یعقوبی به من گفت: نوید! اینجا خوب بودی، ولی سر کار های دیگر که می روی بدان که هیچی نیستی و هیچ چیزی بلد نیستی و می روی که یاد بگیری. عاشق یادگرفتن هستم البته با شرایطی که گفتم.
رابطه ات با تماشاگر چه طور است؟
نگرانم که باعث آزردگی اش نشوم. خسته اش نکنم. خیلی نظر می پرسم. مثلا به خود تو اصرار کردم که بیایی و اجرای آخر زمستان۶۶ را ببینی برای اینکه از تو بپرسم نسبت به اجرا های اول بهتر شده است یا نه؟ سر فیلم بهروز قبادی، بچه های تدارکات را کچل کرده بودم انقدر که ازشان راجع به کارم می پرسیدم. بعضی وقت ها کسی که خیلی معمولی است نظرش می تواند خیلی به تو کمک کند.
به نظرت بازیگری در تئاتر با سینما چه تفاوتی می کند؟ و این دو فضا اصولا چقدر به هم نزدیک اند؟
به نظر من ـ البته شاید دیگران قبول نداشته باشند. ـ تنها تفاوتش در جریان صداست؛ که آنجا با بومِ صدا است و اینجا صدای طبیعی بازیگر و یکسری جزئیات تکنیکی شان متفاوت است، اما هدفشان یکی است. یعنی چه در سینما و چه در تئاتر تو باید جوری بازی کنی که برای مخاطب باور پذیر باشد.
راستی این علاقه به هنر و بازیگری اولین بار، کی و چه جوری در تو ایجاد شد؟
من فوتبال بازی می کردم. عاشق فوتبال بودم. حتی قرار شده بود بروم تیم نوجوانان سایپا. تا اینکه یک روز ـ فکر می کنم دوم دبیرستان بودم. ـ فیلم «سوته دلان» علی حاتمی را با بازی فوق العاده بهروز وثوقی و همان شب فیلم «قیصر» را دیدم.
روز بعد رفتم ویدئو کلوپ و فیلم «صورت زخمی» پاچینو را گرفتم. دیگر من دچار جنون شده بودم. مثل قیصر زندگی می کردم. آن موقع تمام سر و شکلم شده بود بهروز وثوقی. هنوز هم می گویم بازی وثوقی در فیلم «کندو» بهترین بازی تاریخ سینمای ایران است و حاضرم بر سر این حرفم بحث کنم. خلاصه گذشت و چند مدت بعد به خودم گفتم: «نوید! او بهروز وثوقی بود همه ایران می شناختندش و تو باید بشوی نوید محمد زاده» و حالا چند سال است که حتی فیلم هایش را هم دیگر نمی بینم، از ترس اینکه مبادا از او تاثیر بگیرم.
این طوری علاقه مندِ بازیگری شدم. حالا هم نمی توانم بگویم بازیگر خوبی هستم. اما یک چیز را می توانم بگویم. اینکه بازیگری هستم که شبیه هیچ بازیگری نیست. شاید بازیگر بدی باشم، ولی مدل خودم هستم؛ و به این ایمان دارم و می گویم وقتی خداوند آدم ها را در شکل های مختلف می آفریند پس ما باید رفتار های مختلفی هم داشته باشیم. هر آدمی ویژگی های مختلف خودش را دارد و هیچ کسی شبیه به دیگری نیست. من هم از کسی تاثیر نگرفته ام. البته از خانواده ام تاثیر پذیرفته ام. ولی سعی ام بر این بوده که همواره خودم باشم.
تیپ های عجیب نوید محمدزاده
نوید محمدزاده بازیگر جوان و سرشناس ایرانی در نوع لباس پوشیدن خود کمی خاص عمل کرده هست، او همه ی وقت تیپ های عجیب میزند. نوید محمد زاده همۀ با تیپ های متفاوت در جشنواره ها و یا در پخش فیلم ها حضور پیدا می نماید او اهل ایلام می باشد او در نمایش ماه در آب توانست نظر تعداد زیادی از کارگردان ها به خود جلب نماید.
ولی این بازیگر جوان کشور ما همۀ وقت با تیپ و ظاهری متفاوت می باشد نوید محمدزاده بازیگر غوغایی و حاشیه ساز سینما بدون هیچ توضیحی این تصویر را در اینستاگرامش منتشر کرد. محمدزاده علارغم بازی خوبش در عرصه سینما، اما با کار ها و لباس هایش همواره به دنبال دیده شدن و حاشیه سازی است.
چیزی در کار بازیگری هست که اذیتت کند؟
حرفه ما حرفه ای ست که در آن آدم، باید خوب بقیه را هم بخواهد. من اعتقاد دارم که این راهِ موفقیت یک بازیگر است. تا وقتی که کار خوب دیگران را تحسین نکنی، و نتوانی متواضعانه کار خوب آن ها را ببینی و برایشان خوشحال باشی، نه دیگران خوب تو را می گویند و نه به جایی خواهی رسید. مثلا صابر اَبر بازیگر فوق العاده ایست نمی گویم خالی از اشکال است، اما بسیار با استعداد است؛ و اتفاقا هم سن هستیم. یا دیگران… باران کوثری، ترانه علیدوستی، پانته آ بهرام و خیلی های دیگر. من باید از وجود آن ها قلبا خوشحال بشوم تا بتوانم رشد کنم. بعضا نگاه هایی که نمی تواند خوبی دیگران را ببیند اذیتم می کند. من می گویم در هنر به اندازه یک سر سوزن باش، ولی خودت باش! اینکه به هر قیمتی در هنر باشی خوب نیست.
شاید بازیگر بدی باشم، ولی مدل خودم هستم؛ و به این ایمان دارم و می گویم وقتی خداوند آدم ها را در شکل های مختلف می آفریند پس ما باید رفتار های مختلفی هم داشته باشیم. هر آدمی ویژگی های مختلف خودش را دارد و هیچ کسی شبیه به دیگری نیست. من هم از کسی تاثیر نگرفته ام. البته از خانواده ام تاثیر پذیرفته ام. ولی سعی ام بر این بوده که همواره خودم باشم.
اختلاف قد نوید محمدزاده و فرشته حسینی!
نوید محمدزاده و فرشته حسینی زوج دوس داشتنی که به تازگی عاشقانه های زیادی از خود به اشتراک می گذارند. در این عکس اختلاق قد نوید و همسرش را مشاهده می کنید که چند سانت از او کوتاه تر است!
فرشته حسینی متولد ۶ اردیبهشت ۱۳۷۶ در تهران، بازیگر سینما و تئاتر است. تحصیلکرده مقطع دیپلم می باشد که کودکی با کارگری در یک خیاطی گذشت و از نه سالگی کنار کار تجربه بازیگری را هم بدست آورد و حالا در سینما می درخشد فرشته در تهران و در یک خانواده با پنج خواهر و یک برادر به دنیا آمد، پدر و مادرش هر دو از مهاجرین کشور افغانستان هستند که حالا در ایران زندگی می کنند.
دل نوشته های همسر نوید محمدزاده
متولد ایرانم از پدر و مادری افغانستانی، اما چی باعث میشه کسی فکر بکند من نباید از حقوق انسانی بهره مند باشم؟
کی تصمیم میگیره که اجازه داشتن عزت نفس، حقوق برابر و آرامش رو به من نده؟ چی باعث میشه وقتی میخواید کسی رو مسخره کنید بگید “مثل افغانیا” می مونه؟
چی توی من وجود داره که شمارو انقدر آزار میده؟ چی باعث میشه به من بی احترامی کنید؟ چی باعث میشه انقدر بی رحم باشیم نسبت به هم؟
نژاد؟ کی تعیین کرده این مرزای احمقانه رو؟ این مرز ها قرار نیست که تعیین بکنه که چه کسانی رو باید دوست داشته باشیم و از چه کسایی متنفر باشیم بدون اینکه ارتباطی برقرار شده باشه، قرار نیست هیچ مرزی مانع عشق ورزیدن و احترام بشه.
همسر نوید محمدزاده که به تازگی به کابل سفر کرده است و در پروژه سینمایی جدید مشغول به کار شده است این روز ها زمزمه نیامدنش به ایران شنیده می شود.
فرشته حسینی دیگر بر نمی گردد!
نوید محمدزاده بازیگر سینما و تلویزیون کشورمان ۱۷ فروردین ماه سال ۱۳۶۵ متولد شد. این هنرمند کشورمان در خانواده ای پرجمعیت با ۱۲ فرزند در ایلام متولد شد و فرزند آخر خانواده است.
نوید محمدزاده دارای ۱۱ خواهر و برادر است و خواهرزاده و برادرزاده های متعددی دارد و جمعیت این خانواده به حدود ۱۰۰ نفر میرسد و همواره از پدرش به نیکی یاد میکند و از او به عنوان مردی بزرگ نام میبرد این بازیگر جوان دارای مدرک فوق دیپلم عمران است و بازیگری را در کلاس های بازیگری موسسه هنر هفت و زیر نظر اساتیدی، چون مهتاب نصیرپور، محمد یعقوبی، علی سیلمانی و علی قنبری آموخت.
ازدواج نوید با فرشته حسینی مدت هاست نقل محافل است و هرروز اخبار جدیدی می رسد. ظاهرا فرشته برای کاری موقتا به خارج از کشور سفر کرده است و مشخص نیست کی باز گردد. عکس هایی جدید از این دو زوج را مشاهده می کنید.
عکس منتشر شده از پدر فرشته حسینی
فرشته حسینی بازیگری را از سنین پایین و حدود ۹ تا ۱۲ سالگی با تئاتر آغاز کرد و با فیلم رفتن ساخته برادران محمودی در سال ۹۵ به سینما آمد این فیلم برایش موفقیت های زیادی به همراه داشت و جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره مراکش را به ارمغان آورد. عکس جدید از پدر فرشته حسینی را مشاهده می کنید.
فرشته حسینی خطاب به مردم: شعور داشته باشید!
تکلیف خود را مشخص کنید، یا نژاد پرست باشید یا نباشد، یا شعور انسانی داشته باشید یا نداشته باشید، زندگی راحت تری را سپری خواهید کرد!
همه ی ما در انتخاب آزاد هستیم من انتخاب می کنم که عشق بورزم و روی اهدافم تمرکز کنم. ممکن است کس دیگر انتخاب کند که هویت نداشته باشد! و در زندگی نفرت پراکنی کند و هیچ چیز خوبی نداشته باشد. در آخر هرکس مسئول زندگی خود است و افکار آن شخص روی زندگی خودش تاثیر می گذارد نه فرد دیگری!
روایت زندگی فرشته حسینی چه بوده؟
فرشته حسینی، بازیگر فیلم «رفتن» است. او در غربت زاده و در آن جا بزرگ شده است. فرشته حسینی این روز ها در کابل به سر می برد و برای نخستین بار، زنده گی در وطنش را تجربه می کند. او از آمدن به وطن خوشحال است و حس عجیبی او را در بر گرفته است. فرشته دوستانی در کابل پیدا کرده و همراه آن ها به مکان های تاریخی، فرهنگی و دیدنی شهر می رود و عکس های یادگاری می گیرد تا این گونه اندکی از درد و رنجِ مهاجرت را از یاد ببرد.
فلم «رفتن» ۱۳۹۵، ساخته ی برادران محمودی (نوید و جمشید محمودی، سینماگران افغان در ایران) است، فرشته حسینی نقش بازیگر اصلی این فلم را بازی کرده است. «رفتن» فلمی با محتوای مهاجرت است، این فلم هنگامی که مهاجرت افغان ها برای رسیدن به زنده گی ای بهتر، به اوجش رسیده بود ساخته شده است. فلم رفتن محصول مشترک ایران و افغانستان است.
داستان این فلم در مورد دو جوان با نام های نبی و فرشته است. آن ها هم دیگر را دوست دارند، می خواهند ازدواج کنند، اما خانواده های شان با این ازدواج موافقت نمی کنند. نبی از افغانستان به ایران می رود، جایی که فرشته شش سال پیش آن جا رفته است. آن ها می خواهند برای ساختن زنده گی بهتر به اروپا بروند… این فلم در منطقه ی خاوران تهران فلم برداری شده و قصه دو جوان از صبح تا شب را به تصویر کشیده است. فلم رفتن توانست در فستیوال «بوسان» در کوریای جنوبی، جایزه ی هیأت داوران و در جشنواره ی فلم بین المللی مراکش جایزه بهترین بازی گر زن -که نقش آن را فرشته حسینی بازی کرده بود- را از آن خود سازد.
برادران محمودی پیش از این، فلمی به نام «چند متر مکعب عشق» ساخته بودند. فلمی که در میان فرهنگیان و سینماگران با استقبال خوب رو به رو شد. چند متر مکعب عشق نیز در باره ی زنده گی مهاجران افغان در ایران است.
فرشته حسینی این بازی گر ۲۰ ساله، دو هفته است در کابل به سر می برد، ذوق زده، به هر طرف با کنجکاوی نگاه می کند، از دیدن مکان های شیک و لوکس و از خنده های کودکانی که راهی مکتب هستند خوشحال می شود. او لهجه ی کابلی را تازه فرا می گیرد و تلاش می کند با همین لهجه گپ بزند، احتمالاً این لهجه را دوست دارد: «من چیز هایی مثل جنگ را همیشه از کشورم شنیده بودم. فکر می کردم وقتی پای خود را به افغانستان بگذارم با جنگ و بمب رو به رو می شوم، اما اصلاً این گونه نبود.
افغانستان خیلی جا های زیبا دارد، چه در هرات و چه در کابل. من جا های خیلی قشنگ کابل مثل باغ بابر، باغ بالا، کارته سخی و دارالامان را دیدم. این ها برایم خاطره شده اند. دلم نمی شود بروم، پروازم را برای چند روز به تأخیر انداختم. این روز ها بودن در وطن، چون ما مهاجر بودیم، تجربه اش نکردیم، یک عزت نفس بیشتر به آدم می دهد. یک آسایش است.»
فرشته حسینی، بیش تر از این که بازیگر سینما باشد، بازیگر تئاتر است. او از سن ده ساله گی رو به تئاتر آورد. فرشته در باره ی این که چگونه به تئاتر و سینما علاقه مند شده است، گفت: «وقتی که در مکتب درس می خواندم، تئاتر را زیاد دوست داشتم. کار های فرهنگی را دوست داشتم انجام بدهم، سرپرست گروه سرود مکتب و گروه تئاتر بودم. در مسابقات فرهنگی و هنری در همان منطقه، کار ما همیشه اول می شد. از همان چیز های خیلی کوچک کوچک علاقه ام به تئاتر شروع شد و دیدم که نمی توانم به کار دیگر مشغول شوم. از ده ساله گی نزد استادان ایرانی، تئاتر را فرا گرفتم.»
او نخست در تئاتر در بخش «فورم» (کار با بدن و موسیقی) کار می کرده است و در این زمینه اجرا های متفاوت داشته است. فاطمه در اجرا های «خیبرشکن»، «بلبل ها»، «گل های خندان»، «سینمای من»، «خشونت علیه زنان»، «ماهی سیاهی کوچولو» و «شازده کوچولو» نقش ایفا کرده است. بانو حسینی اکنون نیز دو تئاتر در حال تمرین دارد که در یکی از آن ها نقش اصلی را دارد که به صورت مونولوگ است. او به طور آزاد سه سال رشته تئاتر را آموزش دیده است.
فرشته حسینی در سال ۱۳۷۶ در ایران تولد شده است. او در باره زنده گی دور از کشور می گوید: «زنده گی در مهاجرت سختی های خود را دارد، آن هم در ایران به خاطر مدارک تان که می خواهید به گونه قانونی زنده گی کنید. در گذشته برای افغان ها تحصیل خیلی سخت بود، اکنون بهتر شده است. در مناطقی که مردم شان از لحاظ فرهنگی ضعیف هستند، گاه گاهی تحقیر ها را در نگاه و حرف های شان احساس می کنیم.
با وجودی که در آن جا متولد شدم، شدید احساس مهاجربودن برایم دست می دهد، اگر در یک کشور دیگر متولد می شدم، حتماً شهروند آن جا محسوب می شدم، یک سری چیز های خوب به من اختصاص داده می شد. در ایران مهاجرین افغان نمی توانند خانه و موتر بخرند، نمی توانند گواهی نامه و حتا یک سیم کارت به نام خود داشته باشند.»
این بازیگر افغان در ایران، ۵ سال پیش، صاحب گوشی مبایل می شود، تصمیم می گیرد سیم کارتی به نام خودش بخرد، وقتی به فروشنده مراجعه می کند، فروشنده های سیم کارت می گویند که نمی توانند به افغان ها سیم کارت بفروشند و این اجازه را ندارند. خانم حسینی در باره این ماجرا گفت: «وقتی می خواستم سیم کارت بخرم، رفتم و گفتند که شما افغان هستید، ما به افغان ها نمی توانیم سیم کارت بفروشیم. من مجبور شدم به یکی از دوستان ایرانی ام به نام مریم، این موضوع را بگویم و از او خواستم تا به نام خودش یک سیم کارت برایم بخرد و او این کار را کرد.»
هنگامی که بانو حسینی در جشنواره مراکش دعوت می شود، مجبور می شود که کارت اقامت موقتی اش را (کارت آمایش) تحویل بدهد و پاسپورت افغانستانی بگیرد. به تازه گی فرشته حسینی با پاسپورت، یک سیم کارت دیگر به نام خودش خریده است.
بانو حسینی از سختی های مکتب در ایران در صحبت هایش گفت: «وقتی که در دوران ابتدایی بودم، می خواستیم برای ثبت نام برویم. بسیار با ما با لحن بدی گپ می زدند. به مادرم می گفت که برای افغان ها مجوز نیامده است و بروید فلان روز بیایید. باز همان روز می رفتیم می گفتند که جا نداریم.» امسال وزارت آموزش و پرورش ایران، اکثر کودکان افغان، چه آن هایی که مدرک دارند و چه آن هایی که ندارند، در مکتب نام نویسی کرده اند.
فرشته حسینی شش خواهر و یک برادر دارد. پدر و مادرش سی سال پیش، به دلیل جنگ، کشور را ترک می کنند. آن ها اول به پاکستان مهاجر می شوند و مدتی آن جا زنده گی می کنند، سپس به ایران می روند. اوایل به خصوص در زمان کودکی فرشته، این خانواده در ایران زنده گی سختی را تجربه کرده اند.
فرشته حسینی زمانی که کودک و دانش آموز بوده است، به خاطر هزینه ی مکتب مجبور می شود که بعد از چاشت ها تا دیر وقت شب، در یک گارگاه خیاطی کار کند. او می گوید، آن روز ها را هیچ وقت فراموش نمی کند، روز هایی که از خسته گی زیاد، روی چرخ خیاطی خواب می رفته است. فرشته این تجربه های زنده گی اش را توأم با خنده و افسوس تکرار می کند: «فکر می کنم انسان قوی ای هستم. چون در خانواده ای که من بزرگ شدم، ما شش خواهر و یک برادر بودیم، زنده گی ما بسیار سخت بود. ما در مدرسه باید پول زیاد پرداخت می کردیم. من از کودکی و در یک کارگاه خیاطی کار می کردم، پولی که به دست می آوردم را به مکتب می دادم.
وقتی که دلم می خواست تئاتر بروم، باز بیشتر کار می کردم تا پول تئاتر را هم جمع کنم. می فهمید من آن قدر مانده می شدم، سرکار روی چرخ خواب می رفتم. دوران سختی داشتیم. من دوست ندارم خانواده ام در ایران در سطح پایین زنده گی کنند. من تحقیر ها و گریه های خواهرانم را نمی توانم فراموش کنم.»
فرشته حسینی امسال مشغول ساخت دو تئاتر و یک فلم سینمایی به نام «شکستن هم زمان بیست استخوان- کارگردان جمشید محمودی» بوده است. این فلم امسال در جشنواره «فجر» در ایران به نمایش در می آید. او هم چنان قرار است که در فلمی به نام «کوچ» با کارگردانی مرتضی فرش باف همکاری کند.
فلم رفتن با کارگردانی برادران محمودی یک بار دیگر وضعیت مهاجرین را به تصویر کشیده است. بر اساس گزارش های وزارت امور مهاجرین و عودت کننده گان افغانستان ۸۳۹ هزار و ۹۱۲ نفر دارای کارت آمایش، ۳۰ هزار نفر دارای سند طویل المدت، ۴۵۰ هزار دارای پاسپورت کوتاه مدت [دست نویس]و ۷۴۴ هزار و ۲۷۲ نفر فاقد مدرک در ایران ساکن هستند. مهاجرین افغان در ایران در وضعیت بدی قرار دارند و اکثر آن ها به شغل های شاق مصروف اند و هر از گاهی در خیابان و کوچه ها مورد تحقیر و حرف های نیش دار قرار می گیرند.
خانم حسینی نیز شاهد این تحقیر ها بر افغان های مهاجر بوده است. او می گوید: «مهاجرین افغان به خصوص طبقه فقیر شان، وضعیت خوب ندارند در کوچه و پس کوچه از سوی برخی ها مورد تحقیر قرار می گیرند. اما جامعه ی فرهنگی و سینمایی ایران این دغدغه ها را ندارند و من به راحتی همراه آن ها کار می کنم.»
فرشته حسینی قصد دارد وقتی که فیلم برداری فلم «کوچ» تمام شود، دوباره به افغانستان برگردد و این بار با دل سیر از دیدن کابل لذت ببرد و با سینماگران افغان بیشتر آشنا شود.
همسرنوید محمدزاده همیشه با لباس های خاص و استایلی منحصر به خودش تیپ می زند. شاید از این جهت نوید و همسرش فرشته بزرگترین شباهت رو دارن. به تازگی همسر نوید محمدزاده به افغانستان سفر کرده است و خیلی ها شایعه طلاق آن هارا تکذیب کردند. گویا وی برای بازی در یک نقش فیلم سینمایی به کشورش سفر کرده است.
فرشته حسینی تصاویری از سفرش با پاسپورت افغانستان منتشر کرد و برخی رسانه ها از سفر به کشورش خبر دادند.
فرشته حسینی امروز با انتشار چند عکس از سفرش و حمایتی که نوید محمد زاده از این اتفاق کرده است خبر داد.
او نوشت: هر اتفاقی که برای آدم میفته شروع یادگیریه. شروع به خود رسیدن برای از خود گذشتن. حسینی با منشن کردن نوید محمد زاده نوشت: ممنونم برای اینکه همیشه کنارمی. تو به من قدرت میدی. تو عجیبی.
نوید محمدزاده هم در پاسخ متن عاشقانه ای را برای همسرش فرشته منتشر کرد.
نوید محمدزاده بازیگر با استعداد و بینظیر سینمای ایران است. این بازیگر جوان در مدت زمانی که وارد سینما شده بسیار خوش درخشیده است. در ادامه می خواهیم تصاویری از نوید محمدزاده و برادرش و برادرزاده هایش را برای شما قرار دهیم.
فرشته حسینی بازیگر افغانستانی تبار بسیار بی قرار کشور و هم وطنانش است به همین دلیل تلاش زیادی برای بهتر شدن شرایط آن ها نیز می کند.
فرشته حسینی بازیگر افغانستانی تبار است. فرشته حسینی و نوید محمدزاده در هفتم مرداد سال جاری باهم ازدواج کردند. فرشته حسینی متولدایران است .. مادر و پدر فرشته حسینی افغانستانی هستند. فرشته حسینی این روز ها با نفوذ طالبان در سرزمین پدری اش آشفته حال شده است.
این بازیگر جوان استوری و پست های زیادی در این مورد منتشر می کند. اما در آخرین پستی که به اشتراک گذاشت طی مصاحبه ای با صربستان در رابطه با طالبان و وضعیت پیش آمده در افغانستان اظهار کرد که م ا نباید سکوت کنیم و باید صدایمان را به مردم جهان برسانیم.
فرشته حسینی پیش از این نیز از مسئولان ایران خواسته بود تا مرز ها را به روی مردم آواره ای که به ایران پناه آورده اند باز کنند، اما مرز ها به روی افغان ها سه قفله شد. فرشته حسینی این روز ها بسیار بی قرار کشور و هم وطنانش است به همین دلیل تلاش زیادی برای بهتر شدن شرایط آن ها نیز می کند.
فرشته حسینی در کمپ پناهجویان حاضر شد.
صربستان کمپ پناهجویان. بیست آگوست دوهزار و بیست و یک. در حومه ی شهر. سکوت. کانکس های بزرگ چند اتاقه. هر اتاق برای یک خانواده. خانواده ی ۴نفری. خانواده ی۵ نفری. بیشتر. کمتر.
پنج سال زندگی در این کمپ. بیشتر. کمتر. خانواده های افغانستانی، ایرانی، سوری و.. یک سالن غذا خوری. حمام و دستشویی مشترک. عفونت زنان. غذای بد مزه. بدون حقِ کار.
ترکِ دیار. ترکِ خانواده. آرزوی زندگی بهتر. اینجا. کمپ. بی پولی. دل مُردگی. افسردگی. گریه. خستگی.
نا امیدی. گریه. غصه. نا امیدی. نا امیدی...
با بچه ها وسطی بازی میکنم. باهم میخندیم. باهم عکس می گیریم. بچه ها. تعدادشان زیاد است.
حالا باهم صحبت میکنیم. نوبتی. تک به تک. در اتاقی که جز تک اتاق های آموزشی ست که تلویزیون دارد.
در میان حرف هایمان از هر کدام یک سوال مشترک پرسیدم. ”چه آرزویی داری؟
کودک۱: از این کمپ بریم بیرون. ”گریه میکنه. برم بیرون بازی کنم، از اینجا بدم میاد. برم مدرسه. دوست دارد مثل من بازیگر بشود.“ در پنج سالگی به این کمپ آمده اند. اکنون ۱۰ ساله است. زبان انگلیسی و صربی میداند. افغانستانی.
کودک۲:دلم میخواد برم بیرون از اینجا. برم مدرسه. من عاشق درس خوندنم. ”گریه میکند طولانی” خسته شدم. تا کی باید اینجا بمونیم.»گریه میکند نمی تواند ادامه بدهد صحبت کردن را.
“ ۱۶ ساله است. زمانی که به این کمپ آمدند ۱۱ ساله بوده. بسیار باهوش است؛ و به دلیل سن بیشتر و درک بیشتر از شرایط افسرده تر و غمگین تر از دیگر بچه هاست. زبان انگلیسی و صربی میداند. افغانستانی.
کودک۳: آرزو دارد که از کمپ بروند بیرون. دلش برای پارک تنگ شده است. دلش برای درس خواندن تنگ شده است. زبان صربی نمی داند خیلی و این در یادگیری آنلاین دچار مشکلش کرده.
به یاد پدرش می افتد. پدرش از آن ها جداست. به گریه می افتد. دوست دارد فوتبالیست بشود. زبان انگلیسی میداند و کمی صربی. ایرانی.
کودک۴:دلم میخواد از اینجا بریم بیرون. اینجا هیچی نداره. حوصله م سر رفته. دلم میخواد درس بخونم. برم مدرسه. با دوستام بریم بیرون بازی کنیم. دوست دارم خواننده بشم.
ولی اول از همه دوست دارم از اینجا بریم بیرون.
۱۰ ساله است. پنج سال است که در این کمپ هستند. صدایش عجیب و زیباست. انگلیسی و صربی میداند. ایرانی؛ و تعداد زیادی کودک دیگر:
”دلمان میخواهد از اینجا برویم بیرون“
دلمان میخواهد برویم مدرسه.
چرا آمدیم اینجا؟
از این زندگی خسته شدیم.
اینجا همه ی روز ها شبیه هم هستند.
اولین عکس رمانتیک نوید و فرشته حسینی بعد از ازدواجشان منتشر شد: نوید محمدزاده در ۱۷ فروردین ماه سال ۱۳۶۵ در استان تهران متولد شد، اما اصالتاً اهل شهرستان مهران و کُرد است. ا دو سالگی در تهران بود و بعد از آن به ایلام رفت و تا اتمام دوره راهنمایی در آنجا ماند. وی دارای مدرک تحصیلی فوق دیپلم عمران می باشد. وی در سال ۱۴۰۰ در سن ۳۵ سالگی با فرشته حسینی ازدواج کرد.
ازدواج نویدمحمدزاده و فرشته حسینی
سوپراستار سینما و تئاتر که از مدت ها پیش با بازیگر افغانی الاصل شاغل در سینمای ایران در رابطه بود بالاخره باهم ازدواج کردند. نوید محمدزاده که در سینمای امروز ایران اسم و رسم دست و پا کرده است و حسابی به یک بازیگر گران معروف شده است، در سریال قورباغه با فرشته حسینی که نقش خواهر او را داشت هم بازی شد. بعد از پایان این سریال بود که عکس های مشترکی با هم در صفحات شخصی خود در اینستاگرام منتشر می کردند.
تا اینکه بالاخره نوید محمدزاده شب گذشته با انتشار عکسی از حلقه در دستان فرشته حسینی ازدواج خود را رسمی کنند تا زوج جدیدی در سینمای ایران ظاهر شوند.
آشنایی نوید و فرشته از کجا کلید خورد؟
نوید محمدزاده با انتشار ویدئویی عاشقانه از فرشته حسینی تولد وی را تبریک گفت. فرشته حسینی بازیگری است از پدر و مادری افغان که در تهران به دنیا آمده است. پیش از این، اما شایعاتی از ازدواج نوید محمدزاده و فرشته حسینی مطرح شده بود.
نوید محمدزاده در اینستاگرام خود با انتشار فیلمی از فرشته حسینی او را «جان خود» نامید و تولدش را تبریک گفته است. این دو اخیراً بازی در قورباغه را در کنار هم به پایان رسانده اند.
نوید محمد زاده در این باره نوشته است: «جانمی، جان، افغان بخوام بگم، جان، من، اَستی، کوردی بخوام بگم، گیانمی، گیان. تولدت مبارک. می دونم ۶ اُمی، از الان، مبارک.»
ماجرای نوید محمدزاده و فرشته حسینی در اینستاگرام
چندی پیش فرشته حسینی با تبریک تولد نوید محمدزاده در صفحه اینستاگرام خود شایعاتی را در مورد این دو بازیگر آغاز کرده بود. او در صفحه اینستاگرامش با انتشار تصویری از خود نوید محمدزاده نوشت: «برای همیشه تو را آنگونه به یاد می آورم. ایستاده بر روی صخره ای با شکوهِ دریا و آرامشِ آسمان. تو همانی که خود دیدی به چشمِ دل. همانی که هیچکس هنوز نمی داند! تولدت مبارک».
در ادامه، اما عکسی از فرشته حسینی و نوید محمد زاده پخش شد که نشان می داد این دو لباس خود را با یکدیگر ست کرده اند. این اتفاق بیش از پیش حرف و حدیث هایی را در مورد این دو بازیگر به وجود آورده است.
نوید محمد زاده و فرشته حسینی در سریال قورباغه با یکدیگر همبازی بودند. مجموعه قورباغه به نویسندگی و کارگردانی هومن سیدی و تهیه کنندگی علی اسد زاده است. پخش این سریال از سال ۱۳۹۹ شروع شده و در فروردین سال ۱۴۰۰ به اتمام رسید. در این سریال بازیگرانی همچون صابر ابر، نوید محمد زاده، سحر دولتشاهی، فرشته حسینی، هومن سیدی، مهران غفوریان و آناهیتا افشار به ایفای نقش پرداختند.
ازدواج نوید محمدزاده و فرشته حسینی
این تبریک تولد باعث شد بسیاری از فعالان فضای مجازی و چهره های سرشناس هنری با ارسال کامنت هایی با مضمون تبریک نسبت به ویدئوی منتشر شده واکنش نشان دهند. عده ای مدعی شده اند این زوج هنری سینمای ایران با یکدیگر ازدواج کرده اند. موضوعی که هنوز به صورت رسمی منتشر نشده است.
فرشته حسینی کیست؟
فرشته حسینی در اردیبهشت سال ۱۳۷۶، از پدر و مادری افغان، در تهران به دنیا آمد. پدر و مادرش حدود ۳۰ سال پیش به دلیل جنگ از افغانستان به ایران آمده و در تهران ساکن شدند.
ماجرای خرید مشترک نوید محمدزاده و فرشته حسینی
نوید محمدزاده به همراه فرشته حسینی چندی پیش همه مجسمه های یک هنرمند افغانی را خریدند. این مجسمه ساز افغان درباره خرید مجسمه هایش توسط نوید محمدزاده گفته بود: روزی مشغول کار مجسمه سازی بودم که فرشته حسینی یکی از هموطنان بازیگرم، تماس گرفت و خواستار دیدار شد. وقتی فرشته حسینی به انبار مجسمه ها آمد، یک جوان خوش برخورد هم همراهش بود که مدام قیمت مجسمه ها را می گرفت و هر قیمتی من می گفتم، کمی هم بیشتر حساب می کرد و در نهایت چندین مجسمه مرا با قیمتی بالا خرید.
این هنرمند افغان که عبدالهی نام دارد در این باره اضافه کرده بود: پس از فروش مجسمه ها بود که از طریق فرشته حسینی فهمیدم، خریدار مجسمه هایم کسی نبوده جز نوید محمدزاده بازیگر «مغز های کوچک زنگ زده» که اخیراً هم سریال «قورباغه» را بازی کرده بود.
فرشته حسینی کار خود را از تئاتر و نمایش شروع کرد و بازی در نمایش هایی مانند «دوسیه»، «شازده کوچولو»، «من ماهی سیاه کوچولو هستم» را در کارنامه خود دارد. پس از آن در فیلم های «من یک بازیگر شادم» ساخته سامره رضایی و «رفتن» ساخته نوید محمودی و چند فیلم کوتاه بازی می کند.
فیلم سینمایی «رفتن» ساخته برادران محمودی، با فیلم نامه ای از جمشید محمودی، کارگردانی نوید محمودی و تهیه کنندگی جمشید محمودی کاری مشترک از ایران و افغانستان است که در آن بازیگرانی، چون رضا احمدی، فرشته حسینی، بهرنگ علوی، نازنین بیاتی، مسعود میرطاهری، افشین اخلاقی، سیناسهیلی، محفوظ محمودی و شمس لنگرودی ایفای نقش کردند. فیلم رفتن قصه فرشته و نبی قصه ای عشقی که در پیچ و تاب رسیدن و نرسیدن در غبار گم می شوند. او برای بازی در این فیلم در جشنواره بین المللی فیلم مراکش موفق به کسب بهترین بازیگر زن شد.
حسینی در فیلمی دیگر برادران محمودی به نام هفت و نیم بازی کرد. فیلم ماجرای زندگی هفت دختر افغانستانی و ایرانی را در هفت اپیزود به صورت سکانس پلان روایت می کند و قصه دخترانی است که قرار است جمعه شب مراسم عروسی آن ها برگزار شود، اما هر کدام از آن ها به نوعی درگیر مسئله ای هستند.
قورباغه مجموعه نمایشی با ژانر جنایی و معمایی به نویسندگی و کارگردانی هومن سیدی بود که فصل اول آن اخیراً به پایان رسید. حسینی در این سریال نقش لیلا را بازی می کند. داستان این سریال از این قرار است که در روز چهارشنبه سوری سه دوست به نام های رامین، فرید و جواد، بعد از ربودن اسلحه یک مأمور زخمی، دست به سرقت از نوری، همکلاسی دوران کودکی رامین که به فردی پولدار و مرموز تبدیل شده است می زنند، اما اتفاق بسیار عجیبی در آنجا رخ می دهد که نشان از قدرت خارق العاده صاحب خانه (نوری) دارد.
عاشقانه های جدید فرشته حسینی برای نوید محمدزاده
3 سال پیش
3 سال پیش
3 سال پیش
3 سال پیش
3 سال پیش
3 سال پیش