چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
تنت را دید گل گویی که در باغ
چو مستان جامه را بدرید بر تن
من از دست غمت مشکل برم جان
ولی دل را تو آسان بردی از من
به قول دشمنان برگشتی از دوست
نگردد هیچ کس دوست دشمن
تنت در جامه چون در جام باده
دلت در سینه چون در سیم آهن
ببار ای شمع اشک از چشم خونین
که شد سوز دلت بر خلق روشن
مکن کز سینهام آه جگرسوز
برآید همچو دود از راه روزن
دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن
چو دل در زلف تو بستهست حافظ
بدین سان کار او در پا میفکن
تعبیر غزل شماره 389 حافظ:
به انرژی و توانایی های خود اعتماد کرده و به نیروی درونی خود تکیه کنید تا به خواسته های دل برسید. اگرچه برای رسیدن به هدف راه پر پیچ و خمی در پیش دارید اما امید خود را از دست ندهید.
دوراندیشی و درایت رمز رسیدن به سرمنزل مقصود و موفقیت در این راه است. با تدبیر و توکل و تلاش جلو بروید که پیروزی با شما خواهد بود.
4 سال پیش
4 سال پیش