به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، پنجشنبه 19 مرداد بود که ناهید کیانی در رقابت‌های وزن 57 کیلوگرم تکواندوی زنان المپیک 2024 پاریس با کنار زدن رقبا به فینال رسید و در نهایت با کسب مدال نقره برای اولین‌بار ورزش زنان ایران را صاحب چنین عنوانی در المپیک کرد. پس از بازگشت از پاریس به ایران، این تکواندوکار 26 ساله میهمان گفت‌و‌گویی با رسانه طرفداری بود که در ادامه آن را می‌خوانید:
به شما سلام میکنیم؛ ضمن عرض تبریک مجدد بابت کسب مدال نقره و تاریخ‌سازی در پاریس، خوشحالیم که امروز میهمان ما برای این گفتوگو هستید.
من هم سلام عرض میکنم. متشکرم از تبریک‌تان و تمام حمایت‌هایی که از من شد. من هم خوشحالم که با شما گفتوگو میکنم.
به‌عنوان اولین سوال بفرمایید که روی سکو هنگامی که مدال نقره را روی گردن‌تان انداختند، اولین چیزی که به آن فکر کردید چه بود؟
خب من روی سکو اول از همه تصاویر تمام لحظاتِ تمرین‌هایی که داشتم از جلوی چشمانم رد شد. بعد به یاد خانواده‌ام افتادم و البته مردم که از بابت خوشحالی‌شان بسیار خوشحال بودم.
از تاثیر اتفاقات المپیک توکیو روی این المپیک بگویید. آن تراژدی تلخ و شمایی که حالا دوباره در المپیک بودید.
المپیک توکیو واقعا برای من مثل یک مربی بود. آن زمان فکر می‌کردم دنیا روی سرم خراب شده و همه‌چیز بد و حتی افتضاح است اما حالا فکر میکنم اگر توکیو نبود، شاید موفقیت در پاریس هم حاصل نمی‌شد. اتفاقات المپیک توکیو به من صبر را یاد داد و اینکه باید برای چیزی که می‌خواهم با تمام توان بجنگم. به من یاد داد که در این مسیر تنها هستم و باید با وجود این تنهایی خودم را بالا بکشم و قرار نیست هیچکس در این مسیر دستم را بگیرد و در واقع خودم هستم و خودم. توکیو به من قدرت خاصی داد؛ وقتی بعد از آن شکست بلند شدم، خیز خیلی عجیبی داشتم چون دوست نداشتم هیچوقت آن موقعیتی که داشتم به‌عنوان تکواندوکار المپیکی این کشور را از دست بدهم.
وقتی مشخص شد دوباره قرار است با کیمیا علیزاده بازی کنید، چه احساسی داشتید؟ احساس‌تان مثل توکیو بود یا دیگر برای‌تان فرقی نداشت؟
خب کیمیا دوست صمیمی من بوده و قطعا هیچکس ترجیح نمی‌دهد مقابل دوست صمیمی‌اش مبارزه کند اما بعد از پیروزی مقابل کیمیا، قسمتی از انگیزه من برای فینال رفتن، باز خود کیمیا بود چون در این صورت او هم می‌توانست مدال بگیرد و هر دو نفرمان روی سکو باشیم؛ خداراشکر همین اتفاق هم افتاد. خیلی برای او خوشحالم و البته این حسی که با دوست صمیمی‌ات بازی داری هیچوقت تغییر نمی‌کند. همیشه در زمین و حین مسابقه یک حس عجیبی داری.
چند مرتبه هم شما و هم بقیه تکواندوکاران‌مان در لحظات پایانی راندها نتیجه را برگرداندند. طوری که ما جلوی تلویزیون تا آخرین لحظه امیدوار به کامبک شما بودیم. دلیل این موضوع چیست؟
اینکه بازی را در لحظات آخر برمی‌گرداندیم، دقیقا نشان‌دهنده آمادگی بالای روانی بود. چون برای‌مان مهم نبود چقدر تایم باقی مانده و با تمام وجودمان حتی در همان یک ثانیه پایانی هم می‌جنگیدیم.
در رابطه با مبینا نعمت‌زاده صحبت کنیم؛ او در گفتگوی اخیرش گفته‌است که با توجه به قدش احتمالا نمی‌تواند در وزن 49- کیلوگرم بماند. بنابراین باید به یک وزن بالاتر بیاید. شما در این باره چه احساس و نظری دارید. آیا رقابتی در راه است؟
خب تصمیم مبینا مثل هرتصمیمی که هر ورزشکار بابت حرفه‌اش می‌گیرد برای ما محترم است. اگر قرار بر این باشد، رقابت میکنیم و در آن زمان هرکس که لایق‌تر باشد به مسابقات اعزام می‌شود.
مردم از شما مدال طلای لس آنجلس را می‌خواهند. چه جوابی دارید که به آن‌ها بدهید؟
من به مردم قول میدم که تمام تلاشم را نه فقط در میدان المپیک که در هر میدانی که وارد می‌شوم بکنم ولی واقعا مدالش را به حکمت خدا می‌سپاریم. ما ورزشکاریم و بازی میکنیم و یک سر بازی برد است و یک سر آن باخت. هیچ چیز در ورزش قابل پیش بینی نیست اما من تمام تلاشم را مثل المپیک پاریس خواهم کرد.
حین بازی‌ها مسئله قد اذیت‌تان نکرد؟ تاکتیک و کیفیت بازی شما مشخص بود ولی به هرحال فاکتور قد هم نمی‌شود دست‌کم گرفت...
قطعا قد فاکتور مهمی‌ست اما شرط برد نیست و دلیل نمی‌شود که وقتی قدت بلند تر از حریفت است بازی را 100٪ برنده شوی. هوش فاکتور مهم تری است. قد من را اذیت نکرد زیرا من شرایط فیزیکی‌ام رو می‌دانم و به این شرایط در این وزن آگاهم و برایش کاملا برنامه‌ریزی کرده بودم.
از میزبانی فرانسوی‌ها بگویید. پاریسی‌ها چگونه بودند؟ بسیار به این موضوع نقد شده بود.
فرانسه در داخل دهکده میزبانی خوبی نداشت اما در روز بازی ما و درکل بازی‌های تکواندو از پرشورترین برگزاری‌ها را داشت و فکر میکنم این موضوع تا حدودی روی موفقیت ما هم اثر گذاشته بود؛ ولی بله، برگزاری و تدارکات دهکده‌شان چندان مناسب نبود.
مقداری از فضای المپیک و مسابقات فاصله بگیریم. تفریحات دیگر شما در کنار تکواندو چیست؟
جدای از تکواندو، به عنوان یک تفریح والیبال را هم دوست دارم و چنانچه فرصتش پیش بیاید با دوستانم بازی میکنیم. در کل در زمان‌های آزاد وقت گذراندن با خانواده و دوستانم را ترجیح می‌دهم.
