به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرگزاری ایسنا، هیچ کس فکرش را نمی کرد یک نفر در روستای کوچکی در استان بوشهر، یک تصمیم غیرعادی گرفته باشد، اما با انتشار یک عکس عجیب، به تدریج همه با نتیجه عملی شده این تصمیم غیرعادی مواجه شدند. آن عکس چرخید و چرخید و در تمام ایران، درباره آن حرف زده شد.
بعضی هموطنان آن را مُرده پرستی دانستند، بعضی آن را جوگیری توصیف کردند، بعضی به آن عشق جنون آمیز گفتند، بعضی آن را تلاشی برای دیده شدن خواندند و البته همه این نظرات به قول خود حسین هوشیار محترم است اما یک چیزی با عقل من جور درنمی آمد. اینکه یک نفر در یک روستای ناشناخته در بوشهر سنگ قبری برای مارادونا بسازد، بعد با دمپایی بایستد عکس بگیرد فقط برای اینکه دیده شود و قصه ای واقعا پشتش نباشد. بنابراین شروع به جست وجو کردم تا بالاخره شماره تلفنی از حسین هوشیار، صاحب این عکس پیدا کردم. در ادامه گفت وگوی ما را با این کشاورز ۴۷ ساله بوشهری می خوانید.
بیش از سی سال طرفدار مارادونا بوده ام
قصه عشق حسین هوشیار، اهل روستای علی آباد جائینک از توابع دلوار شهرستان تنگستان، به آرژانتین و مارادونا به بازی های کوپاآمریکای ۱۹۸۹ می رسد. خودش می گوید: «آن بازی ها اولین بازی هایی بود که من طرفدار آرژانتین و مارادونا شدم. البته آن جا مارادونا خیلی درخششی نداشت». از حسین می پرسم مگر تلویزیون بازی ها را پخش می کرد که پاسخ می دهد: «نه. ما با تلویزیون سیاه وسفید ۱۴ اینچ و به کمک آنتن از طریق شبکه های عربی نگاه می کردیم. بعد بازی های ۱۹۹۰ رسید و در آن بازی ها بود که آرژانتین با درخشش مارادونا و تاکتیک معروف دفاعی کارلوس بیلاردو به فینال رسید اما آن جا با ناداوری فینال را به آلمان باخت.
جام جهانی ۹۴ هم که اتهام دوپینگ به مارادونا زدند». حسین با لهجه زیبای جنوبی اش می گوید: «دلیل محرومیت نه دوپینگ بود». (یعنی دوپینگ نبود) او با جزئیات همه اتفاقات را توضیح می دهد و خوشحالی معروف مارادونا بعد از گل به یونان را که به سمت دوربین ها آمده بود دلیل محرومیت مارادونا می داند و می گوید: «من همه این سال ها با هر گریه مارادونا گریسته ام و با هر لبخندش خندیده ام. من با مارادونا زندگی کرده ام. همیشه خودش و کارهایش را دنبال کرده ام و به نظرم آرژانتین بعد از مارادونا مثل قبل نشد».
تشییع جنازه را هم باور نکردم
حسین آن چهارشنبه شب که خبر درگذشت مارادونا پیچید را این طور روایت می کند: «من خانه نشسته بودم. دیدم تلفنم خیلی زنگ می خورد. یکی از دوستانم گفت خبر داری مارادونا فوت کرده؟ گفتم این چه شوخی هست که می کنی؟ گفت نه والا راست می گم. تلفن را قطع کردم و گفتم این چه شوخی بی ربطی بود؟ دوباره زنگ زدند. دوستم گفت تضمینی می گم خبر صحت داره. با این که خودش طرفدار آلمان است گریه اش گرفته بود از پشت تلفن. آن جا بود که ۵۰ درصد باورم شد ولی وقتی خواستم بخوابم با خودم گفتم مارادونا خیلی حاشیه داشته این هم یکی دیگر از همان حاشیه هاست. شاید بیشتر به خودم دلداری دادم. من سراغ اینترنت نمی روم.
فقط گاهی به واتس آپ سر می زنم. ولی وقتی گریه های گوی کوچه آ همبازی مارادونا را دیدم، وقتی گریه های دالما، دختر مارادونا را توی ورزشگاه تیم بوکاجونیورز که دوستانم برایم فرستادند دیدم دیگر باورم شد. قبلش حتی با دیدن تشییع جنازه هم باور نکردم و گفتم ساختگی است».
خواستم یاد مارادونا جلوی چشمم باشد
وسط صحبت هایمان از پوسترها و عکس هایی می گوید که یکی یکی از وسط مجلات کیهان ورزشی، دنیای ورزش و ... که از شهرستان های اطراف می خریده برای خودش درآورده و توی یک آلبوم جمع کرده. البته همه چیز با مارادونا معنا پیدا کرده و عکس ها یا از مارادوناست یا از کسی که همبازی مارادونا بوده. حالا او پس از درگذشت مارادونا دلش می خواسته به یاد مارادونا کاری کند. وقتی می پرسم حالا چرا قبر، می گوید: «فکر کردم تندیس برای روستای ما خیلی مناسبتی ندارد. بعد هم خوشم نمی آید که فقط بعد از مرگ آدم ها تندیس می سازند.
تنها چیزی که همیشه می توانست جلوی چشمم باشد یک سنگ قبر بود تا جلوی خانه ام بگذارم و هر وقت بیرون می روم یا از بیرون می آیم به یادش باشم. پس سنگ قبر سفارش دادم. وقتی گفتم اسم مارادونا را رویش بزنند، بهم خندیدند. طبق وصیت خود مرحوم، «ازت ممنونم توپ» را روی سنگ قبر نوشتم. بالای اسمش هم مانده بودم چی بنویسم. مثل رسمی که خودمان داریم شادروان و مغفور اما آخرش فکر کردم همان خدای فوتبال بهتر است. خدای فوتبال دیه گو آرماندو مارادونا».
عکس را بنّای سنگ قبر گرفت
از حسین می پرسم آن عکس معروفت کنار سنگ قبر را چه کسی منتشر کرد که پاسخ می دهد: «سنگ قبر را آوردیم جلوی خانه نصب کردیم. زمانی که نصبش را تمام کردیم حتی آب به صورتم نزدم. به همان رفیق بنایم گفتم بیا یک عکس هم از من کنار قبر بگیر. با گوشی اش عکس را گرفت و برایم فرستاد. من همین جوری عکس را توی گروه دوستانم گذاشتم چون اصلا صفحه مجازی ندارم. مدتی بعد بود که دیدم باز کلی پیام و تلفن دارم. از همه جا عکسم را می فرستادند که بین افراد مختلفی دست به دست شده بود. به دوستم زنگ زدم گفتم قاسم بیا این عکس را حذف کنیم. من دوست ندارم این جور دست به دست بشه. قاسم گفت چی میگی. عکس الان جهانی شده. همه جا دارند درباره عکس تو حرف می زنند».
این سنگ تا قیامت همین جاست
فکر می کنم حسین هم واکنش هایی را که به کارش داده شده این جا و آن جا خوانده باشد. خودش می گوید: «برای من نظر همه محترم است. ولی من نخواستم این کارم شبیه به بت پرستی باشد. من مارادونا را دوست داشتم و از حاشیه هایش هم خبر داشتم. ولی به نشانه علاقه ام به او این سنگ قبر را گذاشته ام. من دو تا بچه دارم، به بچه هایم هم وصیت می کنم اگر سنگ خراب شد یک تمیزترش درست شبیه همین را دوباره نصب کنند. اتفاقا همسرم که ۱۵ سال است با این عشق و علاقه من به فوتبال زندگی کرده هیچ مخالفتی نداشته است و از ناراحتی من به خاطر ناراحتی مارادونا غمگین است. مطمئن باشید این سنگ قبر تا قیامت درِ خانه من خواهد بود».
پرتماشاگرترین تیم های اروپایی در لیگ قهرمانان
