به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از یورو، خورش کاری هرچند در اصل غذایی هندی با قدمت بیش از 4 هزار سال شناخته می‌شود، با این حال کاوش‌های باستانی تازه نشان می‌دهد پخت آن تنها به هند محدود نمی‌شده است.
پژوهشگران می‌گویند از طریق تجزیه و تحلیل بقایای ادویه به جا مانده روی تخته آشپزی و سایر ابزارهای سنگی ویژه پخت و پز، که در عمق 2 متری زمین در یک منطقه باستان‌شناسی در ویتنام یافت شده است، طرز پخت خورش کاری را در گذشته دور در آسیای جنوب شرقی دریافته‌اند.
سایت کاوش‌های باستانی در جنوب ویتنام زمانی یک مرکز مهم برای تجارت خارجی قلمرو پادشاهی «فونان» در آسیای جنوب شرقی به حساب می‌آمده است.
دکتر هسیائو چون هونگ، محقق ارشد باستان‌شناسی در دانشگاه ملی استرالیا و از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید: «تهیه خورش کاری نه تنها شامل استفاده از طیف متنوعی از ادویه‌ها، بلکه شامل به کارگیری ابزار آسیاب و همچنین گذاشتن زمان قابل توجه و تلاش فردی است.»
دکتر هونگ اضافه کرد: «حتی افرادی که نزدیک به 2 هزار سال پیش در خارج از هند زندگی می‌کردند، تمایل زیادی برای طعم دادن به خورش کاری داشتند و در آماده‌سازی آن سخت‌کوشی خاصی از خود نشان می‌دادند.»
آقای هانگ و تیمی از محققان، بقایای میکروسکوپی «نشاسته‌ای» را که به جداره ابزارهای آسیاب و تخته‌های آشپزی چسبیده بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. این ساختارهای کوچک که در سلول‌های گیاهی یافت می‌شوند می‌توانند برای صدها سال بر روی اشیاء باقی بمانند.
نتایج آنالیز این ظروف بقایای چندین ادویه آشپزی همچون زردچوبه، زنجبیل، زنجبیل چینی، زنجبیل شنی، گلنگال، میخک، جوز هندی و دارچین را نشان داد که هر کدام از مکان‌های مختلفی در سراسر جهان منشأ گرفته‌اند.
به گفته آقای هانگ، شگفت‌انگیزترین قسمت کشف ظروف باستانی این بود که برخی از دانه‌های جوز هندی، که در حین حفاری از زیر خاک بیرون آمدند، هنوز عطری منحصر به فرد را در هوا منتشر می‌کردند.
موادی که پژوهشگران شناسایی کرده‌اند مشابه مواد استفاده شده در خورش کاری است که امروزه در ویتنام و سایر نقاط آسیای جنوب شرقی خورده می‌شود.
دکتر خان‌ترونگ کین‌نگوین، باستان‌شناس در مؤسسه جنوبی علوم اجتماعی شهر هوشی مین ویتنام، در این باره می‌گوید: «امروزه به دلیل در دسترس بودن گسترده پودر کاری در سوپرمارکت‌های ویتنام، تهیه این غذا برای اکثر خانواده‌ها بسیار ساده تر شده است. با این حال جالب است بدانید که دستور پخت خورش کاری که امروزه استفاده قرار می‌گیرد، تفاوت خیلی زیادی با دستور پخت آن در دوران باستان ندارد.»
باستان‌شناسان پیشتر ردپای زردچوبه، زنجبیل، بادمجان و انبه را در قابلمه‌های پخت و پز در هند 4 هزار سال پیش یافته بودند، با این حال کشف اخیر نشان می‌دهد که پخت خورش کاری سابقه‌ای طولانی فراتر از هند نیز دارد.
محققان می‌گویند بعضی از ترکیبات بازیابی شده از ظروف ویتنامی، مانند زردچوبه، مشابه مواد موجود در کاری هندی است در حالی که بعضی دیگر، همچون شیر نارگیل، به طور مشخص‌تر متعلق به آسیای جنوب شرقی هستند و به ندرت در کاری هندی استفاده می‌شوند.
محققان می‌گویند یافته‌های جدید سرنخ‌های تازه‌ای از چگونگی مهاجرت افراد ساکن هند به آسیای جنوب شرقی ارائه می‌دهد
به گفته پژوهشگران دقیقاً مشخص نیست چه کسی در این مکان خورش کاری درست کرده است، با این حال گمان می‌رود آنها مهاجرانی از هند یا ساکنان محلی در ویتنام بوده‌اند که تحت تأثیر فرهنگ آسیای جنوبی قرار داشتند.
بقایای دی‌ان‌ای انسانی یافت شده از گورستانی در کامبوج قبلاً حرکت گونه‌های جمعیتی از جنوب آسیا به آسیای جنوب شرقی را از قرن اول تا سوم میلادی نشان داده بود. تصور می‌شود دستور پخت کاری نیز از طریق بازرگانان و مهاجران به آسیای جنوب شرقی رسیده باشد.
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Science Advances» منتشر شده است.
