به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از روزنامه اعتماد، پیگیری این خبر مرا به یاد نوشته ای غم انگیز در دوران یونان باستان انداخت. «مده آ»؛ داستان مادری که دو فرزند خود را برای انتقام از همسرش به قتل رساند و البته از این نوع اخبار در این روزها کم نیست... «زهرا» از روستای بسیطین در شهرستان رامهرمز؛ پانزده ساله بود که ازدواج کرد. چند سال پس از ازدواج باردار نمی شد، اما پس از چند سال با دوا و درمان سه فرزند حاصل ازدواجش شد ولی همین سه فرزند که حاصل ازدواجش بود را هفته پیش تقدیر از او گرفت. خودش شد قاتل جان این سه فرزند و قاتل جان خودش.
سه شنبه هفته پیش بود که خبرش منتشر شد؛ یک زن روانی در رامهرمز سه فرزند خود را به قتل رساند. با پیگیری خبرنگار ما از اهالی روستای بسیطین که تنها ۹ خانواده در آن ساکن هستند، مشخص شد این زن به هیچ عنوان اختلال روحی و روانی نداشته و خیلی ناگهانی دست به این عمل زده است، اما فرماندار رامهرمز درباره جزییات این خبر عنوان کرده بود که عوامل انتظامی شهرستان در ساعت ۱ و ۱۵ دقیقه ظهر در جریان این حادثه قرار گرفته و با حضور در محل، بررسی های قانونی را در دستور کار قرار دادند.
گزارش اولیه عوامل انتظامی حاکی است که مادر ۲۷ ساله به نام «زهرا.ع» به دلیل اختلالات عصبی و اختلافات خانوادگی در زمانی که همسر او در محل کار حضور داشته، دست به قتل سه فرزند خود زد و سپس خود را نیز حلق آویز کرد. بررسی جسدها نشان می دهد که به وسیله ضربات چاقو و همچنین خفگی به قتل رسیده اند. خبرنگاران در مصاحبه ای با پدرشوهر «زهرا» و یکی از اهالی روستا جزییاتی از روز حادثه و زندگی این زن را گزارش می دهد.
یکی از اهالی روستای بسیطین است. تمایلی ندارد نام و نام خانوادگی اش در این گزارش قید شود. او می گوید: «خانم به خدا اصلا این زن خیلی خانم خوبی بود. خونه شون چسبیده بود به مدرسه. تو این همه سال صدای این زن رو نشنیده بودیم. زن و شوهر حتی اختلاف خاصی هم نداشتن. ما شنیده بودیم شوهرش اعتیاد داشت. ۱۰ روز قبل از این ماجرا شوهرش تازه رفته بود سر کار. راننده بود. سه تا بچه داشت. اهالی روستا می شناختنشون. اینجا تو این روستا کلا ۹ خانواده بیشتر زندگی نمی کنن.»
«احمد.ع» پدرشوهر زهراست. او هاج و واج از این اتفاقی که افتاده مرتب یک جمله را که مبنی بر خبر نداشتن از حادثه است، تکرار می کند و می گوید: «والا خدا می دونه، من به شما بگم عروسم، نوه هام رو کشته و بعد هم خودش رو شاید دروغ گفته باشم. چون موقع اتفاق نه ما اونجا بودیم نه هیچ کس دیگه.دشمن هم نداشتیم. نه می تونم بگم کار خود عروسم بود نه کار یه آدم دیگه. فقط خدا می دونه. پزشکی قانونی باید جواب رو اعلام کنه. ولی زندگی پسر من نابود شد. حالا خدا می دونه عروسم بود یا یکی دیگه. دولت خودش باید تشخیص بده.»
او در جواب سوال در مورد اینکه آیا پسرش علی را بازداشت کردند، توضیح می دهد: «شب اول پسرم را بازداشت کردن، سوال ازش پرسیدن و فرداش آزادش کردن. پسر ما سرکار بوده. خونه نبوده، زمانی که این اتفاق افتاد. پسرم راننده است و پیش یه سنگ شکن کار می کنه. صاحب سنگ شکنی هم توی مغازش دوربین داره. پسرم اون روز صبح از جلوی دوربین های پلیس راه هم رد شده. ماشینش مشخص بوده. ساعتش مشخص بوده. والا دیگه خانم ما نمی دونیم. ساعت ۱۱ ظهر به ما اطلاع دادن. خونه ما و پسرمون داخل یه کوچه است. مثلا ما سر کوچه هستیم اونا ته کوچه هستن. علی فرزند بزرگه ما هست. نزدیک چهل سال دارد. زهرا عروسم از طایفه ما بود. هم طایفه هستیم. از بچگی در خانواده ما بزرگ شد. زهرا ۱۵ سالش که بود او را برای علی گرفتیم. ۲۷ سالش بود که این بلا افتاد توی خونه ما. سه تا نوه هام کشته شدن. زیر سینه عباس سوراخ شده بود و ازش خون رفته بود. حسین نوه بزرگم بود و ۱۰ سالش بود. عباس نوه دومم بود و ۸ سالش بود. زینب هم نوه سومم بود و ۲ سالش بود.» سکوت می کند و آهی می کشد. با سوالی دیگر در مورد صحنه قتل سکوتش را می شکند و ادامه می دهد: «والا اون چیزی که رسیدم سر صحنه و به چشم دیدم، این بود که اینا مرده بودن، پتو هم کشیده بودن روشون و رو به قبله گذاشته بودن. زهرا هم خودش رو از پنکه سقفی آویزون کرده و خفه شده بود. همین هارو دیدم به چشم. به ما گفتن در هم از داخل قفل بوده. دیگه اینکه چی بوده و چی شده فقط خدا عالمه. البته اگه در از داخل قفل نبود ما می گفتیم یکی دیگه این کار رو انجام داده و رفته.»
احمد حالا از من سوال می کند: «ساعت ۵ صبح پسرم سر کار می ره. کسی که زن و بچه اش رو می کشه به نظرت می تونه بعدش بره سرکار؟ وقتی پلیس اومد ما کارگر داشتیم. لوله کش آمده خونمون. عروسم قبل از اینکه این اتفاق بیفته دو بار تا خونه ما اومد؛ گوجه و خیار و تخم مرغ برد. حتی کارگرها هم دیدن زهرا دو بار تا خونه ما اومد و رفت.» از او سوال می کنم؛ صدای جیغ بچه ها را اون روز نشنیدید، او جواب می دهد: «اصلا خانم اگر یه گنجشکی اون طرف کوچه مان صدا کنه صداش رو ما می شنویم، ولی اون روز هیچ صدایی نشنیدیم چه برسه صدای جیغ این بچه ها. حالا ما هیچی. مدرسه دیوار به دیوار این بچه هاست اونها هم صدای جیغ و گریه نشنیدن.» پدرشوهر زهرا کارگرها را شاهد می گیرد و می گوید: «کارگرها هم می گن تو این دوبار که عروستون اومد اینجا تخم مرغ و این چیزا رو برد مشکل خاصی نداشت، پس چه جوری بچه ها رو کشت و خودش هم آویزون پنکه کرد؟! زهرا مشکل روحی و روانی نداشت. به خدا چند سال اول ازدواجشون هم بچه دار نمی شد بعد دیگه خدا این سه تارو بهشون داد که ای کاش نمی داد که حالا داغشون بمونه روی دل ما. آدم به قول معروف نمی دونه چی بگه.»
قتل زن ۶۵ ساله در یکی از بیمارستان های روانی
