معرفی فیلم آزاد به قید شرط

در چند وقت اخیر یعنی بعد از عاشورا و تعطیلی حدودا یک هفته ای سینما ها طبق رسم سینمای ایران هرچهارشنبه چند فیلم جدید اکران می شود و در این بین فیلم هایی با ژانر های مختلف روی پرده نقره ای می آید. یکی از این فیلم ها، فیلم سینمایی آزاد به قید شرط ساخته حسین شهابی است.آزاد به قید شرط داستان زندگی مردی است از مردان زحمت کش پایین شهر که از روی اعتماد به دوستی قدیمی به ۲۳ سال حبس محکوم شده است، اما بعد از گذشت ۱۰ سال از محکومیت و با تلاش های دختر و همسرش به قید مشروط آزاد می شود و حالا چالش زندگی کمالی با بازی امیر جعفری پرهیز از هرگونه نزاع و درگیری است؛ چرا که عدم رعایت موارد فوق او را دوباره راهی راهروهای تاریک زندان خواهد کرد.بیایید اندکی بیشتر دقیق شویم، داستان فیلم، داستان روانی است و دارای پیچیدگی های نسبتا خوبی که در درام های معمولی وجود دارد هست. اما متاسفانه ایرادی که بعضا در ساخته های فیلم اولی ها میبینیم در این فیلم هم وجود دارد و آن هم ریتم کند و یکنواخت فیلم است که جز در یک یا دو صحنه باقی داستان با ریتمی یکسان جلو می رود و خوب این مورد را در ساخته چندم یک کارگردان اصولا نباید دید. می توان گفت آزاد به قید شرط جمع متوسط هاست. فیلمبرداری، بازی ها، انتخاب صحنه، گریم و ... همه در کنار هم و با دست پخت حسین شهابی فیلمی در رده میانی سینمای ایران را بوجود آورده است.در وصف فیلم آقای شهابی باید گفت: یک سری ایرادات فیلمنامه ای هم وجود دارد از جمله در ابتدای فیلم زمانی که کمالی نامه یک زندانی را برای دخترش میبرد و دختر با خواندن آن نامه دست از کارهای اشتباه کشیده و از همکاری با گروه خلافکاران هم امتناع می کند و یا صحنه های پایانی فیلم که شما را یاد فیلم قیصر و یا فیلم های قبل از انقلاب می اندازد جایی که چند نفر از روی رفاقت انتقام گرفته و بعد خودشان را معرفی می کنند این اغراق های ماورایی بجای جذب مخاطب بیشتر باعث دافعه خواهد شد.صحبت بعدی ما در نقد و تحلیل فیلم آزاد به قید شرط موسیقی است که در این فیلم بهره خاصی از آن برده نشده است. صحنه های احساسی در فیلم کم نیستند و خوب همراه سازی آن ها با یک موسیقی مناسب و استاندارد میتوانست بیش از پیش بر مخاطب تاثیر گذاشته و بیننده را با خود همراه کند.در پایان و با تمام گفته ها آزاد به قید شرط ارزش سینما رفتن و حدود یک ساعت و نیم به پرده نقره ای خیره شدن را دارد و با اینکه دست روی کلیشه های رایج مثل پاشیدن خانواده، تولید ملی و ... گذاشته، ولی می توان این فیلم را دوست داشت و آن را در سینما به همراه خانواده دید.