معرفی فیلم گرگ و میش

قاسم جعفری, فارغ التحصیل رشته سینما از مرکز آموزش فیلمسازی, جوان ترین عکاس جنگ ایران و عراق, از سال ۱۳۶۳ با ساخت فیلم کوتاه فوکوس فعالیت خود را آغاز کرد. اکثر قریب به اتفاق بینندگان تلویزیون با نام جعفری از طریق سریال های راه سوم, خط قرمز, شب آفتابی, تب سرد, مسافری از هند و کمکم کن آشنا هستند. او در سینما هم با ساخت فیلم های ماه مهربان, قاصدک و بازنده تماشاگران زیادی را جذب کرده است.
او با پشتوانه مخاطبان خود در فیلم گرگ و میش تلاش کرده که به وجه دیگری سینما نظر کند, البته با احتیاط. چرا که در فیلمی که برای نخستین بار تهیه کنندگی اش را عهده دار است نمی خواهد طوری عمل کند که دیگر نتواند فیلم بعدی خود را بسازد. او در این فیلم, بیتی از حضرت مولانا را دستمایه قرار داده تا بتواند میان معناگرایی و گیشه محوری آشتی برقرار کند. این مسیر اگر در نگاه عمومی مقبول افتد, راه سومی را برای سینمای جعفری هموار کرده است.

• فیلم گرگ و میش با فیلم های پیشین تان متفاوت است و ظاهراً سعی کرده اید از آن مسیر فاصله بگیرید. چطور شد به گرگ و میش رسیدید؟

من پیش از گرگ و میش سه فیلم بلند سینمایی ساخته ام؛ دو فیلم در دهه هفتاد, ماه مهربان (۱۳۷۳) که فیلمی مناسب کودک و نوجوان بود و بیشتر به عنوان تجربه اول به آن نگاه می کنم, فیلم دومم جزء علایق و دلمشغولی هایم بود: قاصدک (۱۳۷۴) که به دلیل شرایط اجتماعی آن دوره به عنوان فیلمی سیاه و ضدجنگ, دو سال و نیم توقیف شد و بالاخره در بهار ۱۳۷۷ بر روی پرده رفت. البته من مثل بسیاری از فیلمسازان آن دوره اهل جار و جنجال نبودم وگرنه از توقیف فیلم می توانستم استفاده های زیادی ببرم که خیلی ها بردند و پس از آن در زمره فیلمسازان اهل تفکر و اندیشه قرار گرفتند.
بگذریم, اما فیلم قاصدک برخلاف برخی نقد و نظرهای امروزی جزء پرفروش ترین فیلم های سال ۱۳۷۷ بود. فیلمی سیاسی ــ اجتماعی درباره آدم هایی که با شور و عشق فراوان در سال های دفاع مقدس به جنگ دشمن رفتند, اما پس از بازگشت از اسارت می بینند همه آن ارزش هایی که به خاطرش جنگیدند و شهید, اسیر و جانبار شدند, بی ثمر بوده و در تهران سال ۱۳۷۴ (هفت سال پس از خاتمه جنگ) اثری از ارزش های پاک دوران مقدس نیست و... آن سال ها دغدغه اصلی ام طرح مسائل سیاسی ــ اجتماعی آن دوران بود و سعی کردم با یک تیم حرفه ای و با ترکیب بازیگران خوب فیلمی متفاوت بسازم ــ حسین جعفریان (مدیر فیلمبرداری), جهانگیرمیرشکاری (صدابردار), ژیلا ایپکچی (تدوینگر), ماهایا پطروسیان و ابوالفضل پورعرب, بازیگران) ــ اما فیلم در آستانه جشنواره و پس از پذیرفته شدن در بخش مسابقه توقیف شد و وقتی رنگ پرده را دید که دیگر ارزش ها و نگاه ها با زمان تولید فیلم نیز متفاوت شده بود. شاید بخشی از آن هم به تغییر سریع شرایط آن دوره مربوط می شد.
به هر صورت پس از دو سال و نیم بی کاری و یأس و ناامیدی به اولین پیشنهاد تلویزیونی جواب مثبت دادم؛ سریال راه سوم. وقتی در سال ۱۳۸۳ با ساخت فیلم بازنده به سینما بازگشتم که انبوهی سریال ساخته بودم که به جز معدودی, بقیه را در حالتی میان خواب و بیداری ساختم و فقط چندتای آن را دوست دارم, اما برای تجربه اندوزی و جست وجوی راه های جذب مخاطب برایم ارزشمند بود. فیلم بازنده برای مردم حکم ادای دینی به دانشجویان کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸ را داشت و سعی کردم با ساخت این فیلم به خودم و دیگران ثابت کنم که در سینما هم می توانم با مخاطب انبوه ارتباط برقرار کنم.
حتی زمان ساخت فیلم گرگ و میش بسیار دوست داشتم اسمش را «ایران» می گذاشتم؛ چه از منظر ایران شناسی که در فیلم می بینیم و چه از نظر نام قهرمان اصلی که شمال تا جنوب ایران را طی می کند, اما متأسفانه بنا به دلایل متعدد نشد. با این حال باید بگویم گرگ و میش در مسیر فیلمسازی ای است که آن را دوست دارم و قصد دارم این مسیر را ادامه دهم.

• به نظر می رسد در این فیلم قصد داشته اید میان سینمای فرهنگی و سینمای مخاطب پسند آشتی برقرار کنید. می دانستید حرکت کردن در این مسیر به طور عملی در سینمای ایران چندان آسان نیست؟

از ابتدای نگارش طرح و فیلمنامه قرارمان همین بود که فیلمی متفاوت با آن چه تاکنون ساخته ام و یا حتی فراتر از آن, فیلمی متفاوت از فیلم های معمول روز سینمای ایران و در حد و اندازه توانایی های خودم بسازم. ضمن این که گرگ و میش نخستین تجربه تهیه کنندگی مستقلم در سینما بود, پس دوست داشتم فیلمم دست کم به اندازه میزان سرمایه گذاری اش, بازگشت داشته باشد. ضمن این که «جذب مخاطب» معنی دیگرش دیده شدن توسط اقشار مختلف نیز هست, پس می توان به نوعی به همین موضوع مورد اشاره شما رسید که قرار بوده و تلاش شده میان دو نگاه موجود, خط سومی برقرار کرد, یعنی فیلم هایی که واجد ارزش فرهنگی هستند و در عین حال هم می توانند با مخاطب نیز ارتباط برقرار کنند, اما نه به هر قیمت و نه با از دست دادن و زیر پا گذاشتن ارزش های هنری یک اثر.

• وجه مخاطب پسند فیلم در نوع تصاویر ارائه شده, کاملاً القا می شود؛ تعدد لوکیشن ها (از شهرهای شمال تا جاده های جنوب), نماهای کارت پستالی و توریستی و تصاویر کویر با آن اکستریم لانگ شات های آن چنانی. چقدر در شکل گیری این تصاویر, محمود کلاری نقش و تأثیر داشت؟

شاید درست باشد که بگوییم وجه «عامه پسند» فیلم خط اولیه قصه بود: دختری که به خون خواهی مرگ خواهرش اسلحه خاک گرفته ای را از صندوقچه کهنه قدیمی برداشته و مسیری طولانی را برای گرفتن انتقام طی می کنند... اما در بخش بعدی همیشه علاقمند بودم, قصه یکی از فیلم هایم ایجاب کند تا سفری به ناشناخته ها و شناخته شده های سرزمین پهناورمان ایران داشته باشم. مثلاً در بازنده از تهران به شمال و سپس به ارومیه تا مرز ترکیه رفتم.
یعنی باز هم بخش عمده ای از فیلم جاده ای بود, اما در گرگ و میش از ابتدا با همفکری نویسنده (علیرضا بذرافشان) قصه را طوری طراحی کردیم تا شمال و جنوب را طی کنیم و در این مسیر تا آن جا که قصه می طلبد و بیننده احساس نکند, فقط برای جذابیت های بصری سراغ مکان ها و فضاهای تاریخی رفتیم و سعی کردیم در فیلم یک ایران چهار فصل و دیدنی را هم به نمایش بگذاریم.
در این فیلم از برف, مه, جنگل, صخره, کویر, دریا, پل خواجو, تخت جمشید, حافظیه و هر آن چه که می توانست به وجه بصری فیلم کمک کند, استفاده کردیم. به نظر بهتر است به بخش آخر سوال شما این گونه پاسخ دهم که آیا می شد فیلمی با این تصاویر بدیع ساخت و منکر حضور محمود کلاری شد و با احترام به همه فیلمبرداران خوب سینمای ایران, آیا می توان فیلمی در ستایش سرزمین مان, ایران, ساخت و سفری طولانی را طی کرد و به کسی جز محمود کلاری برای فیلمبرداری فیلم فکر کرد؟ محمود کلاری, گوهری ست که با وجود سابقه طولانی و دوستی و رفاقت, خیلی دیر او را پیدا کردم و از همراهی اش در تمام لحظات سخت این فیلم سپاسگزارم.

• در وجه محتوایی و پیام رسانی و به قول خودتان فرهنگی که دنبالش بوده اید, نمایش غیرزمینی ــ متافیزیکی شخصیت ها (پلیس, راننده, مرد نابینا و پیرزن) با توجه به تجربه های انجام شده پذیرفتنی است اما باور کردن ساره و معصومه با نوع ارائه شخصیت شان در متن واقعیت امروزین که سخت است...

بخشی از پیام فیلم می تواند همین باشد که شما می گویید و من سعی کردم با تکیه بر تجربیاتم همه این آدم ها را باورپذیر نشان دهم و نظر شخصی ام در فیلم هایی با برچسب معناگرا, اصلاً این نیست که تأکید بیش از اندازه و درشت نمایی برای انتقال پیام الزامی است. به نظرم با موتیف موسیقی در سه مرحله توانستیم به بیننده حتی عامی بقبولانیم که پلیس, راننده کامیون و مرد نابینا به عنوان یک نشانه سر راه ساره قرار گرفته اند و هرکدام در طول سفر قرار است او را به سمت و سویی هدایت کنند, پیرزن هم همین طور. اما دو دختر قصه (ساره و معصومه) آدم های واقعی و به شدت قابل باوری هستند که از دل اجتماع خودمان بیرون آمده اند.اولی, ساره, دختر مستقلی است که پس از زلزله رودبار حکم مادر ابدی خواهر کوچکش را بازی می کند و پس از تعرض به خواهرش به قصد انتقام راهی سفر می شود, اما نوع زندگی اش مدرن و امروزی است. روی سقف کلبه اش, آنتن ماهواره می بینیم و داخل کلبه اش کامپیوتر. کارش هم پرورش ماهی است و به قول خودش بهشتی برای خود و خواهرش ساخته و جور دیگری به زندگی نگاه می کند. او دوری از اجتماع خشمگین را برگزیده است.دومی هم که به قول خودش از لحظه ای که به یاد می آورد آواره کامیون ها و راننده ها بوده و از زندگی فقط پیاده و سوار شدن و احتیاجات روزمره را تجربه کرده است. هرکدام نماینده واقعی بخشی از دختران جامعه هستند و مسلماً همه آن ها نیستند. چون نیاز این قصه فقط آدم هایی از این جنس دختران بوده است. کما این که در بازنده شخصیت مبارز و ستیزه جویی چون تبسم با بازی میترا حجار داشتم که به مرور زمان تبدیل به آدمی خنثی شده بود.

• آیا انتخاب روناک یونسی, بازیگر نقش ساره که از نظر ظاهر شبیه هدیه تهرانی است, عامدانه بوده؟ اصلاً این بازیگر چگونه انتخاب شد؟

با احترام به همه بازیگران زن سینمای ایران بالاخص هنرمند ارزنده سینما خانم تهرانی, روناک یونسی شبیه هیچ کس جز خودش نیست. در ابتدای کار دوست داشتم یک بازیگر سرشناس این نقش را بازی کند, اما این امکان میسر نشد.راستش همیشه دوست داشتم چه در کارهای سینمایی ام و چه تلویزیونی یا سراغ سوپراستارها بروم یا با چهره های جدید کار کنم و حد وسط با چند تجربه ای که داشتم قطعاً به کارم لطمه می زد که زده, پس وقتی حضور آن بازیگر زن منتفی شد, به هیچ کس و به جز چهره های جدید فکر نکردم چون به نظرم کار بیهوده ای بود. شش هفت چهره جدید را دیدم که هرکدام شان قابلیت های خوبی داشتند.به همین دلیل تست گریم شدند و روخوانی متن شروع شد, اما در جلسه آخر فرم و عکسی از یک دختر به دستم آمد. او را دیدم و تست گرفتیم. به او گفتم مثل بقیه در مرحله روخوانی متن شرکت کند که بعد از ده دقیقه فکر کردم او از بقیه کاندیداها بهتر است, پس روناک یونسی شد نقش اصلی فیلم. در حالی که یکی از مهم ترین کارهایش در فیلم رانندگی بود که آن را نمی دانست. دستیارانم زحمت کشیدند و او را به سرعت برای بازی آماده کردند و خودش هم با وجود استعداد, کم تجربه بود, اما در طول فیلمبرداری و سفر او نیز همپای ما آمد و شکر خدا به گواه دوستان از عهده نقش برآمد.قطعاً هیچ عمدی در شباهت نبوده, اما شاید ویژگی های نقش, سردی یا خشونت ساره شما را ناخودآگاه به سمت خانم تهرانی سوق داده است. اصلاً یکی از قرارهای من با خودم, معرفی چهره های جدید است که برعکس خیلی از دوستان که همیشه طوماری همراه دارند که چه بازیگرانی را به عرصه هنر معرفی کرده اند, من نه ادعایی دارم و نه علاقه ای به این ادعاها, اما به گواهی خیلی ها شاید به اندازه جمع فیلم ها و سریال هایم چهره جدید و البته بااستعداد که در عرصه سینما هم خوب درخشیده اند معرفی کرده ام و خوشحالم که شاید خانم یونسی هم با اندوختن تجربه, دانش و تلاش بتوانند جایگاهی مناسب در این عرصه بیایند.

• به لحاظ ساختاری خواستید که همه چیز در این فیلم قرینه سازی شود؟ مثلاً صحنه آغازین فیلم با بلوف و فضای مه آلود آغاز می شود و بعد فیلم با نمایی از دریا و هوای آفتابی خاتمه می یابد. یا هریک از شخصیت ها به نوعی قرینه و بدیعی در فیلم دارند. چرا این نوع روش را در کار انتخاب کردید؟

این قرینه سازی جزء ساختار فیلم از همان ابتدا بوده است. فیلم با سرمای شمال آغاز و در گرمای پرحرارت جنوب و با آفتاب طلایی پایان می یابد. یک جور از تاریکی و سیاهی به نور و روشنایی که همان وضعیت قهرمان اصلی فیلم, ساره است. از ابتدا هم شخصیت معصومه طوری خلق شده که در طول داستان جایگزین سوده که خواهر قهرمان فیلم است, باشد و کم کم حکم خواهر از دست رفته ساره را بیابد و او هم به نوعی در طول سفر به معانی جدیدی رسیده و تطهیر شده و رستگار شود.
همه این ها البته سعی شد در زمان نگارش و ساخت با ظرافت توأم باشد تا بیننده تصور نکند قرار است حتماً در پس هر تصویر به دنبال معنای ویژه ای باشد و ذهنش از ادامه سیر طبیعی قصه دور شود. اما ویژگی هایی در شخصیت بهروز با بازی خوب امیرحسین مدرس بود که بیشتر به قرینه سازی شخصیت دو مرد فیلم کمک می کرد که در تدوین نهایی به جهت ریتم کلی فیلم با همه جذابیت هایش آن را از فیلم حذف کردیم.● موضوع انتقام شخصی توسط قهرمان فیلم, تا حدودی ما را به یاد سینمای کیمیایی می اندازد. در چارچوب کلی این مساله با پیامی که فیلم دنبال می کند, در تضاد به نظر نمی رسد؟
همان گونه که گفتم, موضوع انتقام شخصی انگیزه شروع قصه و آغاز ماجراست و پس از مدتی از گذشت فیلم در درجه چندم اهمیت قرار می گیرد و بستر قصه روی موضوعات دیگر حرکت می کند و جزء اصول فیلم و معانی آن نیست. ضمن این که سال هاست فیلمی از کیمیایی ندیده ام, اما طی همه این سال ها خیلی فیلم با موضوع انتقام شخصی دیده ام که لایه های اجتماعی سیاسی زیبایی داشته اند و قطعاً از دیدنشان بسیار لذت برده و شاید ناخواسته در زمان شکل گیری قصه و طرح کلی جرقه ای گذرا در ذهن من و نویسنده زده اما در کل اثر نمود ندارد, چرا که به هرحال هر فیلمی از نقطه ای آغاز و به سرانجامی خواهد رسید و این امر دلیل تأثیرپذیری کامل نیست.

• یکی از هوشمندی های این فیلم استفاده از اسپانسر است. استفاده از پژوی ۲۰۶ صندوق دار در جهت خدمت به کل فیلم و بازگشت سرمایه.

استفاده از پژوی ۲۰۶ کاملاً اتفاقی بود. ماشین اصلی فیلم, وانت دوکابین دوج آمریکایی که با جست وجوی فراوان پیدا کردیم و برای فیلم خریداری و آماده شد در یکی از سکانس های تعقیب و گریز در شمال به شدت تصادف کرد و به اتفاق بازیگر اصلی فیلم به دره ای در جاده ۲۰۰۰ پرت شد, طوری که همگی فکر کردیم بازیگرمان صدمه جدی دیده یا حتی فوت کرده است. اما شکر خدا با طراحی های قبلی که توسط مسئول جلوه های ویژه آقای شوقی شده بود, ایشان صدمه جدی ندید و پس از چند روز استراحت در بیمارستان ادامه کار را دنبال کردیم. اما وانت دوج تبدیل به آهن پاره ای شد که به هیچ وجه قابل استفاده یا حتی بازسازی نبود, به همین دلیل پلانی در پایان فصل تهران به فیلم اضافه کردیم تا ساره با ماشین بهروز مسیر را ادامه دهد و خوشبختانه این موضوع به کلیت فیلم لطمه نزد و در برخی موارد به عکس های فیلم نیز کمک کرد, اما اساساً با وجود اسپانسر در صورتی که درست در فیلم استفاده شود, موافقم.

• چرا استفاده از صدای بنیامین در این فیلم مورد اعتراض قرار گرفت؟

بنیامین یکی از بهترین استعدادهای آهنگسازی و خوانندگی است که پس از پیشنهاد من, فیلم را به اتفاق دوست شاعرم سیدفرید احمدی دید و در کم تر از ده روز ترانه های فیلم را ساخت. در زمانی که ما فیلم را برای دریافت پروانه نمایش فرستادیم ضبط موسیقی ها صورت نگرفته بود. پس از آماده شدن ترانه ها و ماکت موسیقی آن را به ارشاد دادیم و مدیران هیچ گونه اعتراضی نداشتند.
امیدوارم این مشکل به زودی حل شود و فیلم اکران شود و صدای بنیامین نیز که جزئی از ساختمان فیلم شده و بسیار روی فیلم نشسته در جای خودش باقی بماند. اساساً دوستان مسئول با هر پدیده جدید ابتدا سر مخالف دارند اما سوالم این است در فیلمی که هیچ ستاره ای ندارد و جذابیت های عام تجاری هم در آن دیده نمی شود, اگر صدای خواننده ای باعث شود مخاطب به سمت گیشه سینما برود و پس از دیدن فیلم با مفاهیم و معانی استفاده شده در کار ارتباط برقرار کنند, عیب است؟ به نظر من این هوشمندی سازنده موسیقی متن فیلم پیروز ارجمند بود که بنیامین را برای کار معرفی کرد و ایشان نیز به بهترین نحوی با فیلم همراه شدند و امیدوارم قدم اول حضورشان در سینما برایشان خوشایند باشد.

• چقدر به فروش فیلم امیدوار هستید؟

این فیلم را برای فروش نساخته ام. فکر کنم این موضوع از سر و شکل فیلم پیداست اما با تجربه سال ها حضور در تلویزیون و مخاطب شناسی ای که تا حدودی پیدا کرده ام فکر می کنم بتواند سرمایه اش را برگرداند. راستش برای من فیلمی از این جنس ساختن, سخت تر و طاقت فرساتر از ساخت فیلم پرفروش است.آخرین فیلم سینمایی ام ــ بازنده ــ در حدود ۳۵ روز فیلمبرداری شد آن هم بدون فیلمنامه و بدون پیش تولید و با سرعت بالایی در شهرها و جاده های تهران, رامسر و ارومیه. قصه به شدت سیاه بود و هر سه قهرمان فیلم فروتن, حجار و گودرزی کشته می شدند اما فقط فروش داخل ایران آن بالای یک میلیارد بود, حال شما فروش های خارج از کشور فراوانی که داشته و بقیه رایت ها را هم حساب کنید. اما اصرار داشتم جنس این فیلم با بقیه کارهایم فرق کند و با توجه به پیشنهادهای اغواگر دوستان تهیه کننده, ترجیح دادم خودم تهیه کننده کار شوم تا برای فروش فیلم به هر قیمت به هر راهی متوسل نشوم و از این تجربه بسیار خرسندم و امیدوارم خدا کمک کند تا همین مسیر را ادامه دهم.

• خودتان در شکل گیری فیلمنامه دخالت داشتید؟

من و علیرضا بذرافشان سال هاست دوست و مشاور هم هستیم, چه در فیلمنامه هایی که او برایم نوشته مثل سریال های خط قرمز, شب آفتابی یا تب سرد که من فقط تهیه کننده اش بودم چه مشاوره در فیلمنامه بقیه فیلم ها و سریال هایم. چند فیلمنامه از جمله «تک تیرانداز», «خط سوم» و... را با همکاری هم نوشته ایم, اما در سینما این اولین تجربه فیلم شده مشترکمان بوده است. هر دو ایده های مختلفی برای یک فیلم سینمایی داشتیم تا به این طرح رسیدیم. تأثیرگذاری من بر فیلمنامه همان قدری بود که ایشان در ساخت فیلم. اساساً من نویسنده ام را محدود به فیلمنامه نمی کنم و اصرار دارم در همه جزئیات از عوامل, بازیگران, لوکیشن و... همکاری کند که این نوع همفکری در یک کار گروهی به نظرم جذاب است.

• در فیلم دائماً لحن موسیقی تغییر می کند, طوری که گاهی اوقات انسجام فیلم را به هم می ریزد.

موسیقی متن فیلم گرگ و میش سبک موسیقی فیوژن است. در این سبک ترکیبی از موسیقی الکترونیک, موسیقی کلاسیک و موسیقی محلی داریم. سازهای کلاسیک, ویولن سل و کلارینت بوده و از آواهای زن و مرد کلاسیک هم با ترکیبی از موسیقی آوایی و محلی موسیقی ایرانی که از سازهای کوبه ای و بادی بوده استفاده شده و در برخی لحظات به جای ریتم گیتار از دوتار استفاده کردیم. در کل سعی کردیم تجربه ای کاملاً نو در موسیقی این فیلم داشته باشیم. این تجربه نو به دلیل عبور قهرمان اصلی قصه از مناطق و قومیت های مختلف ایران بوده و سعی کردیم در هر منطقه بخشی از موسیقی همان منطقه که با کلیت موسیقی فیلم همخوان بوده را استفاده کنیم. این تجربه لذت بخش بود و تغییر لحن آن به دلیل استفاده از سازهای مختلف در اقلیم های گوناگون بوده است.

• از نظر خودتان بالاخره کفه فیلم به سمت گیشه است یا معنامحوری؟

هیچ وقت قصد نداشته ام عقیده ام را به کسی تحمیل کنم. اگر این فیلم در گیشه موفق باشد خوشحالم و معنی اش این نیست که گرگ و میش فیلمی گیشه ای بوده. اگر هم نفروشد معنی اش این نیست که این فیلم معناگرا است چون به نظرم می توان و می بایست فیلمی معناگرا ساخت که گیشه خوبی هم داشته باشد و امیدوارم این اتفاق با گرگ و میش بیفتد.

• باز هم این مسیر فیلمسازی را دنبال می کنید؟

گرگ و میش شروع مسیری است که مدت ها در پی اش بوده ام. قصه اصلی فیلم از روایت حضرت مولوی در مثنوی است که آورده است: «من که سفر کردم راه مرا امتحان کرد/ من از این سفر چه به دست آورده ام؟» من دنبال اندوخته این سفر هستم و امیدوارم که بتوانم نوع خاصی از سینما را که با احترام به مخاطب به دنبال ایجاد تأثیر فرهنگی است دنبال کنم و از خداوند بزرگ می خواهم در این راه کمکم کند.

روناک یونسی، علیرام نورایی، خاطره حاتمی، عهدیه مجیدی، امیرحسین مدرس، مرضیه طهماسبی، عزت الله جامعی، سیامک قاسمی، کوروش اشتری، فاطمه صفرطاهری اصفهانی، روناک شاسیوند، توران قادری، رحیم امینی، سهیل میرسپاسی، آرش افشار، مرجان هدایت، نگین مؤمنی، ماهرخ گروسی، آرزو کریمی، مهدی بخشایش، نیما قاسمی، احمد شفیعی، احمد هاشمی نژاد، یاسمن نادری، آرزو دستانک، ساناز دستانک، یونس رییسی، مریم عساکره، مهناز قاسمی، سمیه قاسمی، الهام قاسمی، مائده قاسمی، گلنار ذالی، ویدا فتحی، آرش قشقایی