معرفی فیلم خبر خاصی نیست

«خبر خاصی نیست» فیلمی ست که به وضوح، برای مخاطب عام ساخته شده و قصدش، داشتن گیشه ای موفق است اما به باور نگارنده فیلم در راه دستیبابی به هدفش با مشکلاتی دست به گریبان است.ذکر این مسئله که «ضعف فیلمنامه» اصلی ترین ضعف سینمای ایران در سال های اخیر بوده است دیگر به جمله ای تکراری تبدیل شده اما واقعیت دارد و متاسفانه همچنان گریبان بسیاری از فیلم های ما را می گیرد. هرچه قدر هم که فیلم عامه پسند باشد و برای گیشه ساخته شده باشد، نمی توان از اهمیت فیلمنامه در آن گذشت زیرا مخاطب عام نیز این روزها بسیار هوشمند است. نمی توان مخاطب عام را گول زد و به صرف «عام» بودن هر خوراکی را به اسم فیلم «مفرح» و «سرگرم کننده» به خوردش داد. «خبر خاصی نیست» البته از بسیاری از فیلم های مثلاً گیشه پسند این روزها سر و گردنی بالاتر است و دست کم حضور بازیگران قدرتمندی چون رضا کیانیان و رویا تیموریان آن را از خطر شکست نجات می دهد اما اشکال های مرتبط با فیلمنامه هم چنان در آن موج می زند.فیلم سر تا سر آشفتگی ست. یک طرح دو خطی به فیلمنامه ای تبدیل شده که متاسفانه عناصرش آن قدر در هم ریخته اند که باید همچون پازل این قطعات را پیدا کرد و کنار هم چید تا بلکه این عناصر در هم ریخته سر و شکلی بگیرند و بشود اسم اثر نهایی را «فیلم» گذاشت.«خبر خاصی نیست»، شروع بدی ندارد. رابطه ی نزدیک دو خواهر و دخترخاله ها با هم، با ورود یک مرد جوان به داستان به هم می ریزد اما بعدش چی؟ بعد از این کنش آغازین چه اتفاقی می افتد؟ به نظر می رسد باقی عناصر از درام حذف شده اند. گره های داستان سست اند. کشمکش ها، مصنوعی و آبکی اند، فیلمنامه نه نقطه عطف دارد و نه نقطه بحرانِ قطعی، دعواها بیش از اندازه زیادند و بدتر از آن دیالوگ ها به سختی در دهان بازیگران می چرخند و حجمشان بسیار زیادست. فیلم از آشفتگی شدیدی رنج می برد که به مخاطب نیز سرایت پیدا می کند و او را از تماشای فیلم خسته.از ایرادهای وارد بر فیلم، که برای نگارنده جای تعجب هم داشت فیلمبرداری کار بود که ضعف آن در بعضی صحنه ها به وضوح دیده می شد. نمی توان منکر این مسئله شد که فضای فیلم پویاست و فیلمبرداری باید در خدمت فضای کار باشد اما گاهی تکان های بی دلیل دوربین و استفاده ی نابجا از دوربین روی دست مخاطب را آزار می دهد و لزومی برای بهره گیری از این فن در این سکانس ها احساس نمی شود. برای مثال در سکانسی که ستاره(بیتا احمدی) برای انوشه (بیتا سحرخیز) درباره ی آرش درددل می کند، دوربین روی دست است و مدام تکان می خورد، در حالی که هر دو بازیگر ثابت و نشسته اند؛ آن هم در فضای بسته ی یک اتاقِ کوچک و نمی دانم چه لزومی به بهره گیری از دوربین روی دست وجود داشت، آن هم با این همه تکان!از اشکال های دیگر فیلم، عدم یکدستی بازی هاست. برخی بازیگران فیلم، مثلاً رضا کیانیان و رویا تیموریان همان طور که انتظار هم می رود درخشان اند. علی رغم کوتاهی و تک بعدی بودن نقش هایشان، هر دو خوب بازی می کنند و در قالب نقش خود جا افتاده اند. بعضی دیگر از بازیگران نیز بازی های قابل قبولی دارند، مثل بیتا سحرخیز و افسانه بایگان (گرچه از خانم بایگان بازی هایی بهتر از این هم انتظار می رود)؛ اما در مقابل، بازی بازیگرانی مثل امیرحسین آرمان (محمدرضا) و بیتا احمدی هیچ برابری و هماهنگی ای با بازیگران دیگر ندارد. به نظر می رسد این ناهمگونی سطح بازیگری در فیلم یکی دیگر از اشکالات اساسی آن باشد که باعث می شود بده بستانکاری ها خوب از آب درنیایند و فیلم دچار افت شدید شود.اما از محاسن فیلم، پایان آن است و نتیجه گیری کلیشه ای اما درستش که البته راهکاری هوشمندانه هم هست برای خاتمه بخشیدن به تمامی رویدادهایی که شاید،به غیر از این راه هیچ تمهید دیگری نمی شد برای ختم به خیر کردنشان پیدا کرد. بله! حذف شخصیتِ مرد از داستان و تصمیمش برای بازگشت به امریکا و زندگی با همسر سابقش که حالا سرطان پیشرفته گرفته قطعاً بهترین راه ممکن برای تحکیم دوباره ی روابطِ دو خواهر و دخترانشان بود که فیلمنامه نویس از آن برای پایان فیلمنامه و به عنوان عنصرِ حل و فصل استفاده می کند.«خبر خاصی نیست» می تواند در زمره فیلمهای عامه پسند قرار گیرد اما باید دید تا چه میزان خواهد توانست رضایت مخاطب را جلب کند.

افسانه بایگان، رویا تیموریان، بیتا سحرخیز، امیرحسین آرمان، بیژن افشار، رضا کیانیان

سایر عوامل فیلم خبر خاصی نیست

• کارگردان:مصطفی شایسته
• تهیه کننده: مصطفی شایسته
• فیلم نامه نویس:نازنین لیقوانی
• مدیر فیلمبرداری: محمدرضا سکوت