معرفی فیلم من و شارمین

من و شارمین، همان چیزی را به مخاطب ارائه می کند که کارگردان اثر، بیژن شیرمرز، چندی پیش در طول مصاحبه خبری گفته بود: «من و شارمین ، فیلمی تجاری و بدسلیقه نیست بلکه آن را حساب شده و با فیلمنامه ای دقیق،قصه گو و کلاسیک ساختیم که چه در جشنواره و چه در اکران عمومی مخاطبان را به سوی خود جذب خواهد کرد». مشکل حرف ایشان یک جاست؛ اينكه من و شارمین در هیچ جشنواره ای مخاطب را به سوی خود جذب نمی کرد و همان بهتر که در جشنواره ها دیده نشد. فیلم برای مخاطب عام ساخته شده و داستان سرراست و ساده اش و همچنين انتخاب بازیگران برای چنین فیلمی،کمی با سایر فیلم های این ژانر سینمای ایران فرق دارد. فرقی که احتمالا به دليل همان تفاوت اندک من و شارمین با سایر آثار است.من و شارمین به چند دلیل فیلم قابل احترامی محسوب مي شود. از مهم ترين دلايل آن مي توان سوژه اصلی فیلم یعنی نقد و مبارزه با خرافه گرایی که مساله بسیار مشکل سازی برای بعضی از خانواده ها شده است را نام برد.(البته این روزها فیلم پریناز را نیز در گروه هنر و تجربه به اکران داریم که بسیار بهتر و حرفه ای تر به این مساله پرداخته است).خرافه گرایی در این فیلم به هجو کشیده شده ولی این شوخی ها به حدی نیست که فیلم را تبدیل به یک اثر سینمایی لوده بازی کند. دومین دلیل احترام به فیلم هم در همین موضوع جا می گیرد. من و شارمین برخلاف فیلم های دیگر کمدی خانوادگی سال های اخیر، یک فیلم کمدی سخیف نیست و به شعور مخاطب خود توهین نمی کند. کارگردان تا حدودی توانسته از هدر رفتن اثر و تبدیل آن به یك کمدی بی ارزش دوری کند . انتخاب بازیگران نیز به خوبی صورت گرفته و به ویژه کاراکتر عمه غیبگو که انگار برای شخص گوهرخیراندیش نوشته شده است. البته ویشکا آسایش، بازی نامیزانی از خود به جا گذاشته و همین مساله به فیلم کمی لطمه زده است. از آن سو انتخاب بازیگران فرعی و البته گزینه سحر قریشی که تا به این لحظه هنوز از حل مساله چرایی بازیگر شدن ایشان به شخصه رنج می برم با بدسلیقگی انجام شده است. اشکالات فیلمنامه به حدی واضح است که حتی کودکان داخل سینما در حین پخش فیلم با صدای بلند نسبت به آن اعتراض می کردند. اینکه به طور مثال در سکانسی که در روز روشن ضبط می شود مجید صالحی ، زوج عاشق فیلم را براي صرف شام به داخل خانه دعوت مي كند! یا اینکه برادر تینا ماشین او را نمی شناسد و از فاصله دو قدمی آن رد شده و متوجه او نمی شود و یا جایگزینی بدلکار به جای سحر قریشی در سکانس پرش از میله های خانه که به وضوح حس می شود. مشکلات مشخصي از این قبیل در طول فیلم بسیار دیده می شود و به ارزش آن خدشه وارد کرده است.در واقع من و شارمین ، اثری نیست که بتوان آن را زیاد مورد کنکاش قرار داد. کارگردان و تیم احتمالا خودشان نيز می دانند که فیلمی برای مخاطب عام ساختند و به زعم تمام ایرادها، برای خانواده ها فیلم قابل تحملی خواهد بود. کمتر بودن شوخی های مستهجن که امروزه در بيشتر فیلم ها دیده می شود و استفاده از بازیگران آشنای تلویزیونی و سینمایی در کنار هم و همه و همه منجر به این شده که من و شارمین برای خانواده ها گزینه مناسب تری باشد؛ هرچند هنوز تا مرز یک فیلم خوب خانوادگی فرسنگ ها فاصله دارد.

کارگردان فیلم من و شارمین