معرفی فیلم روسی

خلاصه داستان روسی

روسی یک فیلم عاشقانه است که به تراژدی ختم می شود. مردی به نام توماج (امیر آقایی) از زندان فرار می کند و به نزد همسرش (طناز طباطبایی) می رود. بعد ها متوجه می شود که او هر روز مورد تجاوز قرار گرفته است. از گذشته رابطه ی عاشقانه بین همسر او و یوسف وجود داشته و برادر یوسف دشمن صمیمی توماج است و به نوعی پل پیروزی بین یوسف و توماج ... است.

نکاتی درباره فیلم روسی

امیر حسین ثقفی و عشق و علاقه اش به ژانرهای سینمایی که در ایران کمتر به آنها پرداخته شده باعث شده که خودش آستین بالا بزند و آثاری در حیطه این ژانرهای سینمایی بسازد و این خلا را به نوعی پر کند. ثقفی در فیلم هایی چون مرگ کسب و کار من است و مردی که اسب شد توانست تا حد زیادی به هدف خود نزدیک شود و آثار به اصطلاح خاصی برای مخاطبین خاص سینما بسازد و با وجود کم و کاستی ها در این فیلم ها، به نظر می رسید که راه خودش را پیدا کرده است. اما او در فیلم روسی چه کرده است و کارنامه اش را به کجا رسانیده است؟ با ویجیاتو همراه باشید تا پاسخ این سوال را پیدا کنیم.حال و هوای فیلم روسی مانند اسم آن است؛ احتمالا می دانید که روس ها مشهور به آدمهایی سرسخت و سرد و خشن هستند و این موضوع چه صحت داشته باشد چه نه، روی اهالی این کشور به صورت برچسب در آمده است. روسی نیز از همان ثانیه اول تا ثانیه آخر، فیلمی سرد و خشن است و عاشقانه آن از جنس لطیف و به اصطلاح رمانس نیست. عاشقانه روسی یک عاشقانه بی رحم و خون بار است که از آن تلخی می بارد و بیننده برای هضم کردنش به مشکل می خورد.سردی فیلم تنها در بطن فیلمنامه نیست و در تک تک عناصر فیلم موج می زند. حتی رنگ بندی و کادربندی تصاویر فیلم حالتی خشک و بی روح و در عین حال بسیار چشم نواز دارد و موسیقی فیلم هم در خدمت حس خشونت فیلم است. موسیقی ضربی و تند که به صورت مقطعی در طول فیلم شنیده می شود و مانند هشداری آماده باش برای تماشاگران به صدا در می آید؛ آماده باش برای طعم تلخ یک تجربه دیگر در کنار کاراکترهای عجیب و غریب فیلم.فیلم در ناکجاآبادی که احتمالا در خطه شمالی کشورمان است شروع می شود، جایی طرف های آستارا که به روسیه هم نزدیک باشد. توماج (با بازی امیر آقایی) از زندان فرار کرده تا به زندگی خود سر و سامان بدهد اما متوجه می شود زنش مرجان (با بازی طناز طباطبایی) توسط یک شخصی نامعلوم هم کتک خورده و هم مورد تعرض قرار گرفته است. توماج که خون جلوی چشمانش را گرفته، به دنبال مسبب این کار است و به مرجان فلک زده قول می دهد که باعث و بانی این کار را پیدا کند و دمار از روزگارش در بیاورد.او از یکی از دوستانش برای پیدا کردن خاطی کمک می خواهد و این رفیق (با بازی صابر ابر) که در فراری دادنش از زندان نیز نقش داشته، سعی می کند به او کمک کند تا فرد مذکور پیدا شود. در این میان مرجان حس و حال خوبی به زندگی اش ندارد و دائم از خود می پرسد که چرا این بلا سرش آمده؛ او حس انزجاری نسبت به همسرش دارد و از دیدن او بیزار است. مرجان دلش رسیدن به عشق قدیمی اش (با بازی میلاد کی مرام) را می خواهد.خیلی تلاش کردم تا داستان فیلم را طوری تعریف کنم که به نظر شبیه به یک قصه با چارچوب هایی محکم در بیاید. فیلمنامه در حقیقت یک سوژه تک خطی بوده و به طرز بیهوده ای بسط یافته است. شاید بعد از دیدن فیلم شما هم به این نتیجه برسید که اگر با یک فیلم کوتاه نیم ساعت تا چهل و پنج دقیقه با همین مضمون و فضا روبرو بودید، چقدر بهتر بود! ثقفی نمی تواند فیلمنامه و کاراکترهایش را آنگونه که باید بسط دهد و آنها را شبیه به شخصیت هایی مقوایی و بدون روح کرده است که نه هدفشان درست و حسابی معلوم است، نه پیشینه شان و نه هیچ چیز دیگر.ثقفی به اشتباه دست روی سوژه ای در فیلمنامه اش می گذارد که توانایی بسط دادن آن را چه به لحاظ سانسور و چه از منظرهای دیگر ندارد. موضوع تعرض به همسر توماج و انتقام خواهی وی، کمی تا قسمتی قیصر وار بوده و قیصری که او ساخته بیشتر از آنکه یک مرد با ابهت باشد، یک مرد داغون و خسته است که حتی عشقی که بابتش به انتقام گرویده هم او را دوست ندارد. یاس و استیصال در کل چهره این مرد و دیگر شخصیت های فیلم موج می زند و خشونتی که او می خواهد نشانمان بدهد زیر این خفقان خفه می شود. شاید بهتر بود ثقفی در داستان خود به روابط دو برادر (با بازی صابر ابر و میلاد کی مرام) بیشتر می پرداخت یا کمی هم به زندگی و پیشینه صابر ابر سرک می کشید. این خرده داستانک ها می توانستند با پردازشی خوب و دقیق، میان وعده های مناسبی برای طعم زخمت و خشک و نچسب و پر اشکال فیلمنامه باشند.صحبت از اشکال شد و باید گفت که فیلمنامه روسی پر از نقص است به طوری که به نظر می رسد چند صفحه از فیلمنامه گم و گور شده است. فیلمنامه دائم به مکان ها و آدم های مختلفی می پرد و ورجه وورجه کنان، ستون های منطق را از هم فرو می پاشد. حتی زندانی فراری مثل توماج که در ابتدای فیلم پلیس دنبال اوست، همه جا در شهر کوچک و درب و داغانشان می رود ولی هیچ کسی برای دستگیری اش پیدا نمی شود. انگار نه انگار یک زندانی فراری نباید به خانه همسرش، پدرش و دوستش سر بزند و انگار نه انگار که پلیس باید در وهله اول در همین خانه ها دنبال او باشد.صحبت نکردن از پیشینه شخصیت های فیلم با اینکه قصد داشته حس مینی مالی به داستان بدهد ولی فرمان مینی مالیسم ثقفی بیش از حد چرخیده و فیلم رسما به جاده خاکی خورده است. گنگی بیش از حد این شخصیت ها آنها را نچسب تر از همیشه کرده و این علامت سوال بزرگ در انبوه حال و هوای خشک فیلم، مانند پتک به سر مخاطب کوبیده می شود و او را آزار می دهد. اساسا فیلم روسی حس سادیسم نهانی دارد که از قضا در انتقال این حس موفقیت آمیز عمل کرده است!بازیگران فیلم همگی گریم های سنگینی روی صورتشان پیاده شده و تبدیل به آدمهایی دو رگه ایرانی- روسی شده اند. فیلمساز به جز این مورد هیچ اشاره و توجهی به جغرافیای فیلمش نمی کند و ترجیح می دهد که تمامی کاراکترهای شمالی اش، هیچ لهجه ای نداشته باشند و حتی اطرافیان معدود آنها نیز بدون هیچ لهجه ای تکلم کنند. این بی جغرافیایی زمانی به کار می آید که فیلم در همه حالت حرفی برای زدن داشته باشد و بتواند خودش را به عنوان یک اثر مستقل و خاص معرفی کند اما روسی در این کار به شدت عاجز است و بیشتر شبیه ادا می ماند.برخلاف دو فیلم قبلی ثقفی، در اینجا با اثری روبرو هستیم که دائما سعی در تقلید دارد؛ تقلید از فیلم های وسترن، تقلید از فیلم های دارای خشونت بی حد و مرز و حدی تقلید در تکرار دیالوگ هایی که انگار از شبکه های اجتماعی و فضای مجازی اقتباس شده است. فیلم روسی در واقع اقتباسی ناقص از همه این موارد فوق بوده و صرفا یکی دو نکته در آن وجود دارد که تماشاگرش را ترغیب به دیدن ادامه آن می کند؛ مواردی که در ادامه به آن اشاره خواهم کرد.بازی برخی از بازیگران فیلم مانند صابر ابر ستودنی است. صابر ابر با تغییر صدای خود و گریم سنگین تری که نسبت سایر بازیگران روی چهره اش نقش بسته، نقش یک دائم الخمر را بازی می کند و به زیبایی از پس این کار بر آمده است. او در زیر پوست خشن این فیلم، حس و حالی غم انگیز دارد و از آن بی روحی و بی مزگی خارج شده است. دیگر بازیگران فیلم اما همگی بازی های اغراق آمیز و بد از خود ارائه می دهند و این موضوع بیشتر از آنکه تقصیر خودشان باشد، تقصیر دیالوگ های عجیبی است که برای آنها نوشته شده است.طناز طباطبایی دائما در حال تکرار یک سری جملات است و با چشمانی گرد شده و گریان سعی دارد نقش یک زن که به جنون رسیده را بازی کند. او می خواهد تبلوری از جنون عشق باشد و این کار را به بدترین نحو ممکن انجام می دهد. امیر آقایی نیز در یکی دو سکانس (مانند سکانس مست کردن) می تواند خودش را نشان دهد اما در کل حرفی برای گفتن ندارد و میلاد کی مرام نیز یک اشتباه به تمام معنا در تیم بازیگری است. قرار دادن کی مرام در این فیلم در کنار دیگر بازیگران خطایی نابخشودنی بوده و بازی که او از خودش ارائه می کند، بی هنرنمایی ترین!! بازی است که می توان در طول فیلم مشاهده کرد.فیلم اما یک نکته قوت بسیار مهم دارد و آن هم همانا فضاسازی و جوسازی است. اتمسفری که ثقفی در فیلمش ساخته و آن را در تک تک عناصر فیلمش پخش کرده، موفق آمیز بوده و جای تحسین دارد. میزانسن فیلم و فیلمبرداری و طراحی صحنه و به طور کلی جلوه های بصری فیلم روسی یک سر و گردن بالاتر از سایر فیلم های ایرانی است. نماهای فیلم شبیه به تابلوهای نقاشی است و لوکیشن هایی که کارگردان برای روایت داستانش انتخاب کرده بی نظیر است. قاب های تصویر فیلم به یاد ماندنی هستند و فیلمساز نشان می دهد که چشم تیزی در ساخت و خلق صحنه هایی زیبا و ناب دارد.ثقفی در فیلم روسی زیبایی بصری را به تصویر کشیده و فیلمش را شبیه به تابلوی نقاشی کرده که قاب بسیار زیبا و با ارزشی دارد اما محتوای نقاشی آن چیزی به جز خط خط های یک خالق ناشی و کپی کار نیست.فیلم روسی می خواهد حرف هایی درباره انتقام و بدی کردن بزند؛ می خواهد بگوید که روزگار می چرخد و ماه همیشه پشت ابر نمی ماند. می خواهد بگوید که سرنوشت آدمهای گناهکار را رها نمی کند و می خواهد بگوید که انسان های بد در بازی سرنوشت معمولا بازنده هستند. فیلم می خواهد خشونت و بی رحمی دنیای شبه انسانی بشر را نشان دهد و از غم فرا گرفته در عشق های کنونی صحبت کند. فیلم دوست دارد همه این کارها را انجام دهد و در گفتن این پیام ها ناموفق عمل می کند. فیلم روسی با انتخاب بازیگران مطرحش، احتمالا مخاطبین را به سینماها می کشاند اما آنها را ناامید از سینما بیرون می کند. فریب جملاتی نظیر اینکه فیلم برای اقشار خاص تولید شده و... را هم نباید خورد؛ در واقع روسی بدتر از اینهاست که برچسب خاص و کالت و امثالهم روی آن بچسبد و قطعا این برچسب ها پس از چند دقیقه تفکر درباره ماهیت فیلم، وا می روند.

کارگردان فیلم روسی

امیرحسین ثقفی فرزندعلی اکبر ثقفی تهیه کننده و کارگردان سینما، از کودکی به سینما گرایش داشت. امیر پس از به پایان رساندن دوران تحصیل متوسطه خود و با ساخت فیلم کوتاه «وینستون، ۱۳۸۷» فعالیت های هنری خود را آغاز کرد. ثقفی با ساخت نخستین فیلم بلند سینمایی خود «مرگ کسب و کار من است» موفق به کسب دیپلم افتخار بهترین کارگردانی از بیست و نهمین جشنواره فیلم فجر شد و مورد توجه و تحسین اهالی هنر و مخاطبانش قرار گرفت. فیلم دوم او «همه چیز برای فروش» جایزه ویژه انجمن منتقدان سینما را برایش به ارمغان آورد و با ساخت «مردی که اسب شد» توانست تندیس و دیپلم افتخار ویژه هیئت داوران بخش هنر و تجربه سی و سومین جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند.

امیر آقایی، طناز طباطبایی، صابر ابر، میلاد کی مرام، محمود نظرعلیان، امیرحسین مسلمی، بهمن صادق حسنی، میثم طاهری، سپیده گلچین

ساير عوامل فیلم روسی

نویسنده: امیر حسین ثقفی، شراره سروش: طراح صحنه و لباس، محسن دارسنج: طراح گریم، هادی اکبر خواه: مدیر تولید، هادی افشار، امین جعفری: مدیر فیلمبرداری، کاوه قاسم زاده: برنامه ریز، فاطمه ثقفی: دستیار اول کارگردان و منشی صحنه، مجری طرح و تهیه کننده: علی اکبر ثقفی

مشخصات فیلم روسی

• ژانر :اجتماعی، درام
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 3.2 از 10
  معرفی فیلم کروکودیل