معرفی کتاب من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه اثر فرید حسینیان تهرانی

سه شنبه، 16 آذر 1400 زمان مطالعه 5 دقیقه

فرید حسینیان از انتشار یک رمان تازه، از سوی انتشارات ققنوس تا پایان اسفندماه خبر داد. این کتاب به یک سندرم نادر و نایاب می‌پردازد.

درباره کتاب من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه

این رمان شامل 16 فصل است، راوی این داستان نیز دچار این سندروم ناشناخته است، به همین دلیل به گذشته برمی گردد و خاطرات خود را از گذشته تابه حال مرور می کند. درواقع این سندروم بهانه ای است تا خاطرات خودش را در یک دوره زمانی بیان کند. «من آلیس نیستم، اما اینجا خیلی عجیبه» راوی دنیای به هم ریخته و نامنظمی دارد. داستان از سال 60 آغاز می شود و در میانه داستان به جنگ تحمیلی و در پایان به قضیه داعش می پردازد.این کتاب به لحاظ ساختاری سخت خوان است و ارجاعات زیادی دارد. شاید همین موضوع کار را برای مخاطب سخت کند، اما بدون شک مخاطب در پایان از داستان لذت خواهد برد.حسینیان در توضیح دلایل پرداختن به این موضوع اظهار کرد: بعداز اینکه با موضوع این سندرم آشنا شدم، احساس کردم که من هم از بچگی به این بیماری دچارم چراکه گاهی اطراف را کوچک و بزرگ می بینم، اما واقعاً نمی دانم که چقدر دچار این بیماری هستم.راوی گاهی آشفته و دچار توهم می شود. این شخصیت درون گراست اما گاهی شاهد موضوعات طنز نیز هستیم. در کل، داستان سرد است و با اینکه یک داستان عاشقانه نیست اما در کل داستان شاهد یک نگاه رمانتیک هستیم.این نویسنده در ارتباط با مخاطبان کتابش گفت: قبل از چاپ، کتاب را برای چند نفر خواندم و همگی توانستند با آن ارتباط برقرار کنند اما به دلیل پیچیدگی های داستان، احتمال این موضوع وجود دارد که افرادی که به داستان های ساده و خطی علاقه دارند با آن ارتباط بر قرار نکنند.

خلاصه کتاب من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه

راوی اول شخص، دچار سندرم نادری است معروف به «آلیس در سرزمین عجایب» که شخص بیمار چیزها را بزرگ تر و یا کوچک تر از اندازه واقعی خود می بیند. او که این حالت را از سنین پایین تجربه کرده است و در بزرگسالی به ماهیت آن پی برده، رد نشانه های آن را در خاطراتش می گیرد. خاطراتی که از مجرای نگاه متفاوت او به جهان بازتاب پیدا می کنند منجر به تصویر معوجی از جهان پیرامونی او می شوند که در نهایت به حذف مرز میان خیال و واقعیت می انجامد. توهمی که او را در دنیایی سیال از اسطوره ها و افسانه های دیروز و امروز رها می کند که هیچ ساحل امنی در آن نیست. انگار نسبت راوی بیمار با جهان استعاره ای از حضور انسان در جهان مشکوک این عصر است: «همسرم غول ها را زیاد جدی می گیرد! آنها را بیخود گنده می کند... دست خودش نیست. این، هم خودش را به هول و ولا می اندازد، هم غول را معذب می کند! آن نیمه شب هم که داشتم روی متن «درباره ما» برای وب سایتم کار می کردم تا صبح خروسخوان تحویل طراح دهم، به همین دلیل وحشت زده شد. توی اتاق نشسته بودم به نوشتن – چندین بار خط زدم و از نو نوشتم... چشم هایم خسته بود و سردردم داشت پا می گرفت. با این حال فرصت کم بود و باید سروتهش را زودتر هم می آوردم. بالاخره بعد از بالا و پایین بسیار، سر و شکل متن در آمد و رسیدم به ماجرای «فابرژه» و تخم مرغ ها... .»

درباره نویسنده کتاب من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه

فرید حسینیان تهرانی ساكن و متولد تهران در 13 دي 1356 خورشيدي، کارشناس مهندسی مکانیک در طراحی جامدات و كارشناس ارشد مديريت شهري. شاعر، نویسنده آثار: 1. مجموعه شعر سپيد «دارم خيال مي كنم!»، نشر سرواد، 1378 2. مجموعه شعر سپيد «ساده ترين حرف هايت را بزن!»، نشر آهنگ قلم، 1390 3. مجموعه داستان «از اول دو سانتي كج بود»، انتشارات نيستان، 1390 4. رمان «زنِ درون آل پاچینو»، انتشارات نیستان، 1392 5. مجموعه شعر سپيد «اجرای عاشقانه ی نارنج»، انتشارات نصیرا، 1392 6. ترجمه آنتولوژی شعر چین «هر قلبی بودای خویش است»، انتشارات نصیرا، 1392 7. رمان "من آلیس نیستم ولی اینجا خیلی عجیبه"، موسسه انتشاراتی ققنوس (هیلا)، 1394 8. ترجمه اشعار جيمز جويس «موسيقي مجلسي»، انتشارات هرمس، 1394 9. مجموعه داستان ده کلمه «مینی مال من»، نشر او، زیر چاپ 10. انتشار پراکنده آثار در نشریاتی چون کارنامه، گلستانه، آنات، دانوش، كارگاه هنر نوين، والس ادبي، مایا، پیاده رو و آوانگاردها.

فرید حسینیان تهرانی

قسمتی از کتاب زن من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه

«همه جا ساکته. همه چی آرومه و بی حرکت. تاریکه. شبه... همه خوابیده ن. لحاف رو تا زیر چشمام بالا کشیدم و زل زدم به دو تا چشم برّاق تو تاریکی کنج اتاق: یه فاصله ای هست بین کمد و پنجره که فرورفتگیه... همون جا وایساده همیشه... می خوام مطمئن بشم امشب باهام کاری نداره وگرنه خوابم نمی بره!... خیلی وقته حواسم بشه: امشب انگار نمی خواد کاری بکنه: قلبم که تند می زد آروم تر شده، چشمام داره سنگین می شه... یکهو نوری از بیرون می تابه رو صورتش ــ برقه انگار، تا می آم تمرکز کنم باد می افته توی پرده و می کشه رو صورتش... همزمان با افتادن پرده از روی صورتش، صدای رعد می آد و من جیغ خفه ای می کشم. باز سعی می کنم تو چشماش زل بزنم تا بفهمم قصدش چیه، باید از حرکت بعدی ش خبردار بشم و سریع عکس العمل نشون بدم! می تونم از چشماش بفهمم کی وقتشه فرار کنم اتاق مامان اینا... تاریک و ساکت شده دوباره، نمی تونم چیزی رو تشخیص بدم، باید تا برق بعدی صبر کنم ــ انگار یک ساعت طول می کشه! اون چرت کوتاه تمرکزم رو به هم زد... دوباره برق می زنه... کنج اتاق روشن می شه ولی چشماش پیدا نیست... انگار رفته! نیم خیز شدم تو تختم نشستم تا دقیق تر ببینم اما چیزی معلوم نیست... یه کم خیالم راحت شده اما می خوام برم اون گوشه رو از نزدیک بگردم ببینم واقعاً رفته یا نه...»