معرفی کتاب شاهد خاموش اثر آگاتا کریستی

یکشنبه، 02 آبان 1400 زمان مطالعه 6 دقیقه

کتاب شاهد خاموش، رمانی نوشته ی آگاتا کریستی است که اولین بار در سال 1937 به انتشار رسید

درباره کتاب شاهد خاموش

کتاب «شاهد خاموش» Dumb Witness یک اثر تخیلی کارآگاهی نوشته ی آگاتا کریستی اولین بار در 5 جولای سال 1937 از سوی باشگاه جرایم کالینز در انگلستان منتشر شد. این کتاب درباره ی زنی پیر به نام خانم ارندل Emily Arundell است که ثروت بسیار زیادی دارد. او در اول ماه مه از دنیا می رود و از خود یک وصیت نامه ی عجیب به جا می گذارد. مرگ او در سن هفتاد سالگی امری طبیعی در شهر است ولی مفاد وصیت نامه اش به قدری باورنکردنی است که تعجب همه ی اقوام و آشنایان را به دنبال دارد. چارلز Charles و ترزا Theresa، برادرزاده های خانم ارندل که در انتظار ثروتی هنگفت هستند، پس از مطالعه ی وصیت نامه بسیار عصبانی و خشمگین می شوند. آن ها بر این باور هستند که خانم ولهلمینا لاوسون، ندیمه خانم ارندل از چرایی این وصیت نامه باخبر است به همین دلیل به سراغ او می روند. اتفاق های مربوط به زندگی خانم ارندل و وصیت نامه ی او منجر به حضور «هرکول پوآرو» Hercule Poirot کارآگاه تخیلی بلژیکی می شود. او به میان این داستان می آید و سرنخ ها را کنار هم قرار می دهد و معماها را حل می کند.کتاب «شاهد خاموش» در اواخر دهه ی سی میلادی با استقبال خوبی از سوی علاقه مندان به آثار آگاتا کریستی روبه رو شد. این اثر همانند سایر آثار این نویسنده روایت داستانی اسرارآمیز و معمایی است که کنجکاوی و تخیل خواننده را تحریک می کند. این نویسنده این اثر را طی چندین فصل به نگارش درآورده است که عبارت اند از:

فصل اول: بانوی لیتل گرین هاوس
فصل دوم: روابط
فصل سوم: حادثه
فصل چهارم: نامه نگاری خانم ارندل
فصل پنجم: رسیدن نامه به دست پوآرو
فصل ششم: بازدید از لیتل گرین هاوس
فصل هفتم: ناهار در کافه جورج
فصل هشتم: داخل لیتل گرین هاوس
فصل نهم: بازسازی صحنه توپ باب
فصل دهم: ملاقات با خانم پیبادی
فصل یازدهم: ملاقات با خانم های تریپ
فصل دوازدهم: گفتگوی من و پوآرو درباره این موضوع

خلاصه کتاب شاهد خاموش

برای زنی سالخورده و مجرد به نام امیلی، حادثه ای خطرناک اتفاق می افتد... همه دلیل این اتفاق را توپی پلاستیکی می دانند که توسط سگ بازیگوش امیلی روی پله ها رها شده بود. اما خود امیلی هرچه بیشتر درباره ی حادثه ی سقوطش از پله ها فکر می کند، بیشتر متقاعد می شود که یکی از خویشاوندانش قصد داشته تا او را به کشتن دهد. امیلی در روز هفدهم آپریل، در مورد شک و تردیدهای خود در رابطه با این اتفاق، نامه ای به کارآگاه بلژیکی بزرگ، هرکول پوآرو می نویسد. اما پوآرو به شکلی عجیب و اسرارآمیز، در روز بیست و هشتم ژوئن این نامه را دریافت می کند؛ زمانی که امیلی دیگر زنده نیست تا جواب نامه ی او را بخواند.

درباره نویسنده کتاب شاهد خاموش

آگاتا کریستی، زاده ی ۱۵ سپتامبر ۱۸۹۰ و درگذشته ی ۱۲ ژانویه ۱۹۷۶، نویسنده ی انگلیسی داستان های جنایی و ادبیات کارآگاهی بود.آگاتا کریستی با نام اصلی آگاتا مری کلاریسا میلر در شهر تورکی در ناحیه ی دوون انگلستان به دنیا آمد. پدر آمریکایی اش فردریک میلر نام داشت. مادرش کلارا بومر انگلیسی و از خانواده ای اشرافی بود. آگاتا به دلیل آمریکایی بودن پدر می توانست تبعه ی ایالات متحده نیز باشد، ولی هرگز از آن کشور تقاضای تابعیت نکرد. آگاتا دارای یک خواهر و یک برادر بود که هر دوی آن ها از وی بزرگ تر بودند.آگاتا در زمان جنگ جهانی اول در بیمارستان و سپس در داروخانه کار می کرد؛ شغلی که تأثیر زیادی بر نوشته های او داشته است: بسیاری از قتل هایی که در کتاب هایش رخ می دهند از طریق خوراندن سم به مقتولان صورت می گیرند.در هشتم دسامبر ۱۹۲۶ وقتی در سانینگ دیل واقع در برکشر زندگی می کرد به مدت ده روز ناپدید گردید و روزنامه ها در این مورد جاروجنجال فراوانی به پا کردند. اتومبیل او در یک گودال گچ پیدا شد و خود او را نیز نهایتا در هتلی واقع در هروگیت یافتند. آگاتا اتاق هتل را با نام خانمی که اخیرا شوهرش اعتراف کرده بود با وی رابطه عاشقانه دارد، کرایه کرده بود و در توضیح این ماجرا ادعا کرده بود که در اثر ضربه ی روحی ناشی از مرگ مادر و خیانت شوهر دچار فراموشی شده بوده است. آگاتا در سال ۱۹۳۰ با باستان شناسی به نام سر ماکس مالووان که ۱۴ سال از او جوان تر بود، ازدواج کرد و با او به سفرهای فراوانی رفت. رد پای این سفرها و شهرها و کشورهایی که او از آن ها دیدن می کرد را می توان در بیشتر داستان هایش که وقایع آن ها در کشورهای شرقی (خاورمیانه) رخ می دهند، دید. ازدواج او با مالووان در ابتدا ازدواجی موفق و شاد بود. این ازدواج توانست با وجود ماجراجویی های عشقی خارج از ازدواج مالووان، مدتی نسبتا طولانی دوام بیاورد.

آگاتا کریستی

درباره مترجم کتاب شاهد خاموش

مجتبی عبدالله نژاد (۱۳۴۸ کاشمر) نویسنده و مترجم ایرانی است که کتاب هایی از زبان انگلیسی به فارسی ترجمه می کند و درضمن درباره ی ادبیات کلاسیک فارسی تحقیق می کند. کتاب «گفتگو با مسعود سعد سلمان» نوشته ی او، تلفیقی است از کار تخیلی با کار پژوهشی. وی در گفتگویی در روزنامه ایران می گوید: «این ژانری است که خودم ابداع کردم». از وی مقالاتی در بعضی نشریات ادبی مثل کلک، کارنامه، سمرقند، بخارا، رودکی، نافه، شوکران، و گوهران منتشر شده است

قسمتی از کتاب شاهد خاموش

خود صاحبخانه، یعنی خانم لاوسون، روی صندلی صافی پشت میز دایره ای شکلی نشسته بود. او هم چشم هایش قرمز بود. موهایش از همیشه نامرتب تر بود. دکتر دونالدسون مستقیم مقابل پوآرو نشسته بود. قیافه ی بی حالتی داشت و چیزی از احساساتش معلوم نبود. به نوبت به چهره ی یکایک افراد نگریستم و کنجکاوی ام بیشتر شد. من در مدت آشنایی ام با پوآرو بارها در چنین جلساتی شرکت کرده بودم. جلسه ای با حضور عده ای از افراد درگیر که همه به ظاهر آرام و خونسرد بودند، ولی در واقع نقاب بر چهره داشتند و خویشتن واقعی خود را پنهان می کردند. دیده بودم که پوآرو نقاب از چهره ی یکی از این افراد برمی دارد و چهره ی واقعی او را آشکار می کند: چهره ی قاتل.

ولی با این که مرگ خانم ارندل عجیب نبود، مفاد وصیتنامه اش عجیب بود و طبعا واکنش های گوناگونی ایجاد کرد: شگفتی، ذوق زدگی، انزجار، خشم، نفرت، نومیدی، بدگویی. تا چند هفته و بلکه تا چند ماه، کار و زندگی مردم مارکت بیسینگ شده بود صحبت از وصیتنامه ی خانم ارندل. هر کس چیزی می گفت: از آقای جونز خواربارفروش که معتقد بود: «رابطه ی خونی از هر چیزی مهم تر است» تا خانم لامفری، مسئول اداره ی پست که مدام با نفرت غلیظی تکرار می کرد: «حتما پشت پرده خبرهایی بوده. حالا می بینید. این خط و این نشان.»

این توداری ویژگی اصلی امیلی ارندل بود. خانم ارندل از هر لحاظ نمونه ی واقعی نسل خودش بود. همه ی بدی ها و خوبی های آن نسل در او جمع بود. سلطه جو، ولی دلسوز بود. بدزبان، ولی مهربان بود. در ظاهر احساساتی، ولی در باطن حسابگر بود. ندیمه های مختلفی داشت که بی رحمانه به آن ها زور می گفت و در عین حال با آن ها بزرگوارانه رفتار می کرد. در مقابل خانواده شدیدا احساس مسئولیت می کرد.