به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرورزشی، سید والیبال ایران یک حرف رک و پوست کنده می زند: «شما بیایید حساب کنید منِ بازیکن که نه بیمه دارم و نه امنیت شغلی و فقط کارم همین بازی والیبال است آیا رقمی که می گیرم تا آخر عمرم زیاد است؟» همین چند روز پیش بود که یکی از رسانه ها به نقل از سیدمحمد موسوی رقم قراردادش را منتشر کرد. گپ و گفتی که ظاهراً دوستانه بوده، اما منتشر شده.
سرعتی زن ملی پوش حالا در واکنش به آن حرف ها از این می گوید که تا آخر عمر باید والیبالیست باشد، آن هم بدون بیمه و خیلی چیز های دیگر. او این بزرگ نمایی را به ایراد نظام اقتصادی ربط می دهد. در حالی که قرارداد میلیاردی، پول زیادی برای ملی پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می شود، نیست. اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
وضعیت تو برای این فصل کی مشخص می شود؟
فکر می کنم این هفته. من واقعاً به دلیل حاشیه ها، بحث مالی و... دوست ندارم در ایران بازی کنم. دوست دارم با باشگاه خارجی قرارداد ببندم، چراکه بازی در لیگ ایران برای من بازیکن با تجربه مسئولیت و فشار زیادی دارد. برخلاف بازی در اروپا که یک بازیکن هستی، تمرین می روی، بازی می کنی و به خانه برمی گردی بدون اینکه کسی از تو توقع داشته باشد. استرسی که من در لیگ ایران می کشم در هیچ لیگ اروپایی ندارم.
چرا اینقدر روی قرارداد میلیاردی شما حساسیت وجود دارد؟
نمی دانم. البته حرف جدیدی نیست و سال های قبل هم این حرف ها بوده، حتی ۲۰ سال است که در فوتبال حرف از حقوق های نجومی است، اما اتفاقی نمی افتد. در واقع قرارداد میلیاردی حکم همان عرضه و تقاضا در بازار را دارد. کسی نمی تواند انتقاد کند، هر چند یکسری باشگاه های دولتی هم هستند که بازیکن میلیاردی می گیرند که پشت تفکرشان حتماً هدفی هست.
البته تنها یکی، دو باشگاه بازیکنانی با قرارداد های میلیاردی ندارند و خیلی از باشگاه ها هستند. نکته اصلی اینکه میلیارد حالا اسم بزرگی دارد، اما وقتی چهار صفر بیفتد، خیلی نیست. به نظرم بیشتر این بزرگ نمایی به ایراد نظام اقتصادی برمی گردد. در حالی که قرارداد میلیاردی، پول زیادی نیست، برای ملی پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می شود. اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
بعضی ها معتقدند لیگ والیبال ۶ ماهه است، اما لیگ فوتبال یک سال است و جدای از آن لیگ قهرمانان و جام حذفی هم هست.
این مسئله مهمی است. من هم معتقدم لیگ والیبال باید طولانی تر باشد. من می نویسم و امضا می کنم بازی های ما خیلی بیشتر از فوتبالیست هاست. ما هر سال ۳۵ بازی لیگ را داریم و ۴۰ بازی تیم ملی، اما فوتبالی ها ۳۰ بازی در لیگ دارند و نهایت هم ۱۰ بازی ملی. چراکه انتخابی جام جهانی و جام ملت های آسیا، ۴ سال یک بار است. به نظرم اگر لیگ والیبال ۸ ماهه باشد برای والیبالیست ها خیلی بهتر است چراکه ۳۵ بازی فشار زیادی نمی آورد و خیلی راحت تر کار می کنی تا اینکه ۵ ماه در اردوی تیم ملی، مسافرت ها و تمرینات طاقت فرسا باشی بدون یک ریال دریافتی. البته که لیگ فوتبال وقفه زیادی هم دارد و همین مسئله فصل را طولانی می کند.
خداحافظی با اولشتین، با شرایط فعلی یعنی خداحافظی تو با پلاس لیگا؟
معمولاً باشگاه ها برای بازیکنانی خارجی شان در هر موقعیت پیام روی صفحه اینستا یا سایت شان می گذارند. برای این فصل با شرایط فعلی، فکر نمی کنم در پلاس لیگا بازی کنم. البته یکسری صحبت ضمنی برای برگشتم به پلاس لیگا در فصل بعد کرده ام. هر چند امسال با وضعیت کرونا و شرایط باشگاه ها معلوم نیست این فصل لیگ هم برگزار شود.
چطور؟
با وجود کرونای سمج همه چیز معلق است، حتی پلاس لیگا. تا این لحظه حرف از برگزاری لیگ بدون تماشا گر است و همه باشگاه ها هم یارگیری کرده اند. مگر اینکه کرونا مهار شود که فکر می کنم در اروپا شرایط بهتر شده است.
بازی بدون تماشا گر لطف دارد؟
هیچ لطفی ندارد. درست است که بعضی مواقع تماشاگران فحش هم می دهند، اما هر روز نیست. بازی با این شرایط ورزش و بدون تماشاگر اصلاً معنا ندارد. در سالن والیبال خالی، انگار والیبالت نمی آید. بازی جلوی چشمان تماشاگر هیجان زیادی دارد و خیلی بهتر است. هرچند فعلاً کرونا همه چیز را تعطیل کرده است.
خداحافظی اولشتین به زبان فارسی تو را خوشحال کرد؟
تقریباً همه باشگاه های خارجی این احترام را برای بازیکنان خارجی شان قائل می شوند. البته باشگاه های ایرانی هم می توانند این مدل رفتار را انجام دهند. باشگاه اولشتین به دلیل اینکه یک سال برایشان کارکرده ام، احترامی که آن ها برایم قائل شده اند، خوشحالم می کند. کاش در ایران هم این اتفاق بیفتد نه در باشگاه ها که حتی برای ملی پوشانی که سال ها برای تیم ملی بازی کرده اند، اما بدون بازی خداحافظی کنار رفته اند، این ادای احترام برای همه خیلی قشنگ است.
انگار حضور لژیونر تنها از بعد فنی برای والیبال خوب نیست و نکات زیادی را هم برای باشگاه ها دارد؟
یکسری نکات را باید یاد بگیریم. درست است که باشگاه های ایرانی به لحاظ سخت افزاری با آن ها فاصله دارند، اما از نظر اجرایی نکات خوبی دارد که خیلی هم سخت نیست. البته مهمترین دلیل آن اجرای قانون است. در لیگ های اروپایی قانون حرف اول را می زند، بدون اینکه استثنایی قائل شود، برخلاف ایران که همه چیز کدخدامنشانه حل و فصل می شود، اما در ایران جناح های سیاسی هم بازی لیگ را عقب می اندازند تا بدون تماشاگر برگزار می کنند. درحالی که پلاس لیگا قانون سه کارت زرد جریمه و محرومیت دارد و حتی میزان جریمه نقدی هم برای ستاره ها و بازیکنان گمنام یکسان است. خیلی از حاشیه های لیگ والیبال ایران به دلیل عدم اجرای قانون است.
سرتان گیج نرود؛ ویلموتس، ساعتی ۵۱ میلیون تومان
