به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از آخرین خبر، نرگس آبیار فیلمساز ایرانی در گفتگو با خبرگزاری آناتولی نسبت به همکاری با سینمای ترکیه برای ساخت آثار تولید مشترک ابراز تمایل کرد.
نرگس آبیار کارگردان شناخته شده ایرانی در گفت و گو با خبرگزاری آناتولی درباره شرایط کنونی سینما در ایران می گوید: سینما در دوران کرونا کامل با شکست روبرو شد و فیلم ها در نوبت اکران ماندند. تا قبل از آن سینما خیلی رونق داشت و برخی از فیلم ها فروش خوبی داشت اما الان شیوع این بیماری به این صنعت ضربه زده است.
کارگردان فیلم شیار 143 با بیان اینکه سینمای «نوری بیلگه جیلان» ایده آلش است درباره سینمای ترکیه می گوید: به هر حال به هرخانه ای که در ایران می رویم و یا در کشورهای همسایه مثل افغانستان و پاکستان مردم سریال های ترکیه ای را پیگیری می کنند و نشان می دهد راه خودش را باز کرده است. اگر چه من اعتقاد دارم ما به عنوان فیلم ساز باید فرهنگ سازی هم بکنیم و یک فرهنگ ایده آل را به مخاطب منتقل کنیم نه صرفا چیزی که مخاطب را دوست دارد بسازیم.
آبیار با اشاره به موفقیت آثار سینمایی ترکیه می گوید: خودم تمایل دارم یک پروژه مشترک با ترک ها داشته باشم. در سال های اخیر هم سینمای ترکیه جهش خیلی خوبی داشته و فیلم سازهای ترکیه را دنبال می کنم. در عرصه های دیگر همچون ادبیات و عکاسی هم شگفت انگیز هستند. به نظرم از ملزومات دوران حال است که بتوانیم پرو ژه های مشترکی تعریف کنیم. به عنوان مثال در حوزه پناهندگان موضوعات مشترک داریم. ما در این موضوع می توانیم پرو ژه های مشترک تولید کنیم. همچنین در خصوص مواد مخدر که یک راه ترانزیت است که دو کشور با این مسائل درگیر هستند. همچنین علاوه بر این درباره موضوعات فرهنگی و انسانی می توانیم با هم همکاری کنیم.
او سینمای ترکیه و ایران را نسبت به دیگر کشورهای همسایه پیشرفته تر می داند و توضیح می دهد: در افغانستان زنان فیلم ساز آمده اند اما هنوز خیلی نوپاست. در پاکستان هم شاهد اثر شاخصی نیستیم. در خاورمیانه فعلا ترکیه و ایران هستند که در این زمینه کار می کنند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا فیلم سازان بین دو کشور امکان همکاری دارند، می گوید: به شدت امکان همکاری مشترک است. چون ما ریشه های فرهنگی مشترک داریم. من وقتی به ترکیه سفر می کنم این احساس که به کشوری دیگر سفر کردم را ندارم. اینقدر احساس نزدیکی دارم. اخیرا افغانستان هم که می روم احساس نزدیکی با آن مردم می کنم. در ترکیه این احساس نزدیکی به شکل دیگر است و باعث می شود پروژه های مشارکتی موفق باشد.
آبیار تولید مشترک آثار سینمایی بین دو کشور را بسیار کم و محدود می داند و اضافه می کند: برای دو کشوری که اینقدر اشتراکات فرهنگی و سنتی دارند باید پروژه های مشترک و حتی بزرگ داشت. به عنوان مثال در جنگ با داعش خیلی مسائل مشترک داریم. هم ترکیه می جنگید و هم ایران. مساله مهاجران سوری و ایرانی که به ترکیه می روند، می توانند سوژه های مشترک باشند. خودم هم درباره افراطی گری دینی، یک سوژه داشتم و کمپ هایی را در آلمان و ترکیه بازدید کردم.
این فیلم ساز درباره روند سینمای ایران از پیش از انقلاب این کشور توضیح می دهد: قبل از انقلاب نوعی از سینما رایج بود که به آن فیلم فارسی می گفتند. فیلم ها در سطح حرکت می کردند و عمیق نبودند. البته در آن زمان فیلم خوب هم داشتیم. مستند خانه سیاه است فروغ فرخزاد و یا فیلم هایی از ابراهیم گلستان یا گاو آقای مهرجویی و فیلم قیصر و گوزن های مسعود کیمیایی فیلم هایی بودند که جریان ساز بودند. بعد از انقلاب چون آن سینما بساطش برچیده شد یک دهه رکود داشتیم. موضوعات تکراری و ایدئولوژیک ساخته می شد و در سطح حرکت می کرد و نگاه عمیقی نداشتند. از دهه ای بعد جریان پویایی در سینمای ایران شکل می گیرد. فیلمسازهایی مثل عباس کیارستمی فیلم هایش در جهان دیده شد و جریانی از فیلم های اجتماعی تک ساخته شد که در دنیا دیده شد. سینماگران ترغیب شدند به سمت این سینما بروند.
آبیار معتقد است تحریم روی شرایط اقتصادی جامعه تاثیر گذاشته و باعث شده است فیلم سازها هم به این موارد می پردازند. او توضیح می دهد: رویکردی در سینمای اجتماعی وجود دارد که از اصغر فرهادی شروع شد و سعی کردیم واقعی به داستان نگاه کنیم. فیلم سازهایی هم به عرصه آمدند که به مسائلی از جامعه فرودست می پرداختند. به هر حال فیلم ساز آینه انعکاس دهنده مشکلات جامعه است. این سال ها به دلیل تحریم ها نمی توان منکر وضعیت اقتصادی نابسمانی مردم شد. فیلمساز باید شکاف ها را انعکاس دهد.
این کارگردان زن سینمای ایران در پاسخ به وجود سانسور در سینمای این کشور نیز توضیح می دهد: درهر کشوری به شکلی سانسور وجود دارد. در دموکراتیک ترین کشورها هم می بینیم که برای کودکان همه چیز را نمایش نمی دهند. اینجا شکلش فرق می کند و به خاطر قوانین شدتش متفاوت است. البته فیلم سازها تلاش می کنند از این سانسور فرار کنند تا فیلم هایشان واقعی تر باشد. بخشی از سانسور در کشور ما فرهنگی است، یعنی اینگونه نیست فقط دولت دست بگذارد و بگوید حذف یا اضافه کند. گاهی فرهنگ مردم اجازه نمی دهد فیلمی ساخته شود و ممکن است در مردم ایجاد تنفر کند. بنابراین فیلم ساز سراغ فیلمی که ایجاد تنفر کند نمی رود. ریشه های سنتی و فرهنگی مردم اجازه نمی دهد ما به عنوان فیلم ساز به خیلی از مسائل بپردازیم.
نرگس آبیار، نویسنده و فیلم ساز 49 ساله ایرانی است. وی در چند سال اخیر با ساخت چند فیلم بلند سینمایی و کسب جوایز متعدد به شهرت رسیده است. فیلم «شیار 143» این کارگردان در 40 جشنواره خارجی حضور داشته و جوایز بسیاری کسب کرده است. این فیلم به زبان ترکی و دیگر زبان ها ترجمه شده است. فیلم «نفس» هم جوایز مهمی گرفته است. همچنین فیلم «شبی که ماه کامل شد» این کارگردان را کمپانی های ترک خریداری کردند تا نمایش دهند.
پُست اعتراضی «نرگس آبیار» به جنگل خواری
3 سال پیش
3 سال پیش