به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از برترین ها، او در پرسپولیس شناخته شده بود و البته لباس تیم ملی هم به تن کرده بود، اما یکِ تیم نبود و اصلا بر فرض که بازیکن درجه هم بود، این میزان از خواسته شدن او درعرصه سینما واقعا پیش بینی نمی شد.
در هر صورت پژمان جمشیدی به لطف توجه پیمان قاسمخانی با «پژمان» شروع کرد و خب آن بستر داستانی ذاتا جذاب که از محبوبیت فوتبال بهره می گرفت عرصه خوبی برای جولان پژمان جمشیدی بود. او در واقع آنجا تقریبا نقش خودش را داشت، فوتبالیستی که روزی دیده می شد و حالا از نظرها محو شده، شاید این از خوش شانسی جمشیدی بود که بازیگری را از کاراکتری شروع کرد که خیلی نزدیک خودش بود و کار شاید دشوار نبود.
بعدتر اما خب روند بازیگری پژمان غیرقابل پیش بینی تر هم شد. او هر جا که بود، توجه تماشاگر را به خودش جلب می کرد و اصلا یکی از ارکان فروش شد. مثلا حضورش در «خوب بد جلف» یا «ساختمان پزشکان» که به واسطه رفاقتش با قاسمخانی ها ممکن شده بود، میخ او را محکم کرد و بعد هم آثاری مثل «تگزاس»، کاملا جایگاه او را تثبیت کرد. از این جا به بعد آن شمایل فوتبالیست بودنش کم کم در حال فراموش شدن بود.
به هر حال پژمانِ بازیگر شروع شد و شاید بی مناسبت نباشد اگر ارجاع بدهم به یکی از شوخی های «خوب بد جلف»؛ جایی از داستان، جمشیدی خطاب به ریحانه پارسا از تکنیک های بَرنده ی بازیگری اش می گوید، اشاره پژمان به حالت فکش است که جلوه ای کمیک به صورتش داده و با همین تکنیک خنده می گیرد. این شوخیِ آن فیلم از قضا استعاره ای پیش گویانه از وضعیت و جایگاه پژمان جمشیدی در سینمای ایران شد. او اگر چه در «زیرخاکی» بازگشتی موفق به تلویزیون داشت اما حتی همان جا هم با تکیه بر مزه ی ذاتی و نمک خوداتکایش خوراک فیلمسازان حاضری خور را ساخت.
اگر در «دیوار به دیوار» همان فک به مدد سریال آمده بود، بعدتر و این روزها مثلا در «آنتن» ما نسخه کپیِ کاراکترش در «زیرخاکی» را می بینیم. خلیلِ آنتن که رئیس اتحادیه کامیونداران است در برزخی گیر کرده که نمی داند با میل سیری ناپذیر مادرش برای تحصیل چه کند؟ او دچار وضعیت متناقضی ست که در تشابه غیرقابل انکاری با زیرخاکی ست. آنجا هم جاه طلبی اش در تناقض با وضعیت و بافت مکان زندگی و زمانه اش بود. در «آنتن» ما همان میمیک توامان گریه دار و خنده دار را می بینیم، همان دست به سر کشیدن های بغض آلود که البته حالتی نضحک و کمیک دارد و مشخص نیست قرار است تا کجا بامزه به نظر برسد. در هر صورت فیلمساز نخواسته یا نتوانسته چیز جدیدی خلق کند و کاملا بر یک محصول از پیش آماده تکیه کرده.
در «آفتاب پرست» هم موقعیت آشنای «آدم اشتباهی» جمال پورشه ای را نشان می دهد که همان فک است و دیگر هیچ! انگار فیلمسازان در مواجه با جمشیدی کار را رها می کنند و امید دارند خودش کار را دربیاورد، اینجا البته در «آفتاب پرست» یک لحن جدید هم به جمشیدی اضافه شده؛ صدایی کمی خش دار که انگار قرار است او را خلاف کار نشان دهد.
واضح و عیان است که برزو نیک نژاد خواسته کاری کند که این جمشیدی، جمشیدی آثار دیگر نباشد، اما شده مصداق «خواسته ابرویش را درست کند، چشمش را کور کرده» یعنی اینجا دیگر حتی همان نمک همیشگی پژمان را هم نداریم و خیلی بی تعارف با یک پژمان اخته و بی مزه مواجهیم و حتی در بخش هایی از داستان(در واقع اصلا مگر آفتاب پرست داستانی هم دارد؟ حمیدرضا آذرنگ کِی فرصت کرد انقدر بد باشد؟) جای او و سازندگان کار خجالت می کشیم که چگونه راضی شده اند چنین کاری را ارائه کنند.
همه ی این هایی که تا اینجای کار نوشتم، نشانه هایی ست که احتمالا ثابت خواهد کرد با ادامه همین روند عمر محبوبیت و پول سازی پژمان جمشیدی کوتاه خواهد بود اگر که فکری تازه نکند. او البته در عرصه هنر فوق العاده باهوش نشان داده؛ همین روزها و در میان منازعات اخیر وقتی برخی از کاربران شبکه های اجتماعی پژمان جمشیدی و شماری دیگر از پرفروش های سینما را مورد سوال قرار دارند که «چرا موضعی نمی گیرید؟» صدایی از جواد عزتی، رضا عطاران و بفروش های سال های اخیر درنیامد اما پژمان با متنی که نشان دهنده شرایطش بود، می شود گفت صادقانه حرفش را زد.
او در جایی از یاددداشتی که در صفحه اش گذاشته بود، نوشته: «من بیش از دیگران و همه به مردم مدیون هستم» او در واقع اشاره کرده به اقبال کم نظیری که در سینما داشته و خب این بیشتر از هر چیز به خاطر توجه مردم به اوست. به هرحال وقتی یک سلبریتی از حوزه ای وارد حوزه دیگر می شود به طور ذاتی مورد استقبال قرار نمی گیرد. داریم بی شمار بازیگرانی که خواننده شدند و تقریبا همه ناموفق بودند. این عدم استقبال را نمی شود مثلا فقط مربوط به کیفیت پایین کار آن ها دانست. ماجرا از نگرشی نشات می گیرد که « آدم همه فن حریف» را قبول ندارد و او را غیرمتخصص می داند.
حالا هم وقتی اینجا یک فوتبالیست پا به عرصه بازیگری گذاشته، طبیعتا واکنش ها حداقل از جانب برخی اهالی هنر مثبت نبود. قبل تر کسانی مثل مرحوم علی انصاریان که با زیر آسمان شهرشروع کرده بود هم این راه را آزموده بود، او البته در اواخر عمر کوتاهش کاملا به عنوان یک بازیگر پذیرفته شده بود اما خب نهایتا او را موفق قلمداد کرد، پیش تر البته مثلا عابدزاده هم همین مسیر را رفت و یا نیکبخت اما هیچکدام پژمان نشدند.
با مرور این فضای غالب بیشتر درک می کنیم که چقدر موفقیت پژمان جمشیدی در این سال ها کم نظیر و الهام بخش است و مساله حفاظت از این موفقیت بیشتر از پیش اهمیت پیدا می کند.آفت اما حاضری خوری فیلمسازانی چون نیک نژاد و وسوسه پروژه های بیشتر و پول سازتر برای پژمان است. این روزها که البته نه سریال ها دیده می شود و نه سینماها مخاطبی دارند، اما دیر یا زود با بازگشت به زندگی عادی، مردم با محصولات فرهنگی آشتی خواهند کرد، آن وقت همین دو سریال معمولی پژمان به چشم مخاطب خواهد آمد، آیا عصر درخشان پژمان رو به اتمام است؟ شاید کمی صبر باید.
تصاویر لو رفته از عروسی لاکچری پژمان جمشیدی
