به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه اعتماد، تتلو طی درخواستی از طرفدارانش اعلام کرده که رکورد کامنت گذاری را بشکنند تا او به وعده ای که داده عمل کند. طی مدت نه چندان زیادی، تعداد کامنت های او به بالای 16 میلیون رسیده است.
من ابتدا فکر می کردم که کامنت ها می تواند تکراری باشد ولی برخی دوستان که آشناتر هستند، گفتند بیشترشان فقط از سوی یک کاربر است.
حالا بیایید فرض کنیم که یک سلبریتی مذهبی یا سیاسی اصولگرایان درخواست مشابهی کند و نه 16 میلیون که فقط یک یا دو میلیون کامنت گذاشته شود، آنگاه اصولگرایان چه تحلیلی می داشتند؟ اگر به 5 یا 10 میلیون می رسید چطور؟ چه توصیف ها و تحلیل هایی که ارایه نمی کردند؟ چرا الان یک جمله درباره این پدیده از آنان سخنی نمی شنویم؟چگونه این تعداد شهروند ایرانی خواسته او را اجابت کرده اند؟ این را چگونه تحلیل می کنید؟
متولیان امر باید بگویند که این آمار و ارقام در پاسخ مثبت دادن به امثال تتلو را به لحاظ فرهنگی و انسجام اجتماعی چگونه تحلیل می کنند؟ آیا این آمار واقعی است یا همه اینها صوری و فریب است؟ آیا 40 سال پیش که انقلاب شد، هیچ یک از پدران اصولگرا یا اصلاح طلب به ذهن شان خطور می کرد که 40 سال پس از انقلاب 16 میلیون نفر به درخواست چنین موجودی پاسخ مثبت دهند و برایش کامنت بگذارند؟ آیا یک در میلیون نیز احتمال چنین چیزی را می دادند؟
مسکوت گذاشتن مسائل، یا پاک کردن صورت مساله، موجب حل آنها نمی شود. اگر این واقعیت را نبینیم، به معنای آن نیست که آن را از بین برده ایم، دیر یا زود با ابعاد بزرگ تری از آن مواجه خواهیم شد. غیرممکن است تاکید می کنم، غیرممکن است که در میان 200 کشور جهان، کشوری را پیدا کنیم که تا این حد میان فرهنگ رسمی آن با فرهنگ واقعی و کف خیابان آن شکاف و حتی تناقض وجود داشته باشد. این حد از تعارض و تناقض آثار روانی گسترده ای در جامعه دارد.
متاسفانه سیاست فرهنگی و آموزشی در ایران نسبت به واکنش های محیط بی توجه است. این همه علائم چرا بازتابی در سیاست فرهنگی نمی یابد؟ سیاست فرهنگی به تکرار تبلیغاتی آرمان ها تقلیل پیدا کرده است. برای همین رابطه اش با واقعیت جامعه قطع شده است. جامعه راه خود را می رود و سیاست فرهنگی راه خود را. ولی این وضعیت تا ابد قابل دوام نیست.
نکته دیگر اینکه کنترل فرهنگی دامن فرهنگ نخبگانی را گرفته است. مثلا کتاب کودکی که خودکشی را تبلیغ می کند در سال ۱۳۸۹ و اوج محدودیت های فرهنگی، مجوز انتشار می گیرد ولی ممیز سرگرم پیدا کردن کلمه خوک و سگ و رقص و شراب در کتاب هاست. یا رمان های متعالی، موسیقی ها و فیلم های باکیفیت با محدودیت مواجه می شوند. وقتی فرهنگ متعالی و باکیفیت را با محدودیت مواجه کنیم، آن وقت تتلوها میدان دار خواهند بود. رشد فرهنگ متعالی حتی فرهنگ عامه پسند را هم ارتقا می دهد.
به هر حال انتظار می رود که اصولگرایان درباره این پدیده مهم تحلیل داشته باشند و علت بروز آن و نقش سیاست های رسمی را در تقویت این فرهنگ و عوارض آن و شیوه حل آن بیان کنند، البته اگر آن را به عنوان یک مساله می شناسند، چون اگر مساله مهمی نمی دانند دیگر جایی برای بحث نمی ماند.
