به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، روز شنبه ۲۲ آبان ماه رامین پرچمی بعد از مدت ها دوری از فعالیت های هنری بار دیگر در سالن شهرزاد روی صحنه رفت تا در کنار میترا حجار ، خاطره اسدی و حامد کمیلی، نمایشنامه مشهور «چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد» نوشته ادوارد آلبی را روخوانی کنند. او در این نمایشنامه خوانی، نقش «نیک» را خواند.
کارگردان این برنامه ، مهتا محدث بود که اجرای این نمایشنامه خوانی را تلاشی برای بازگرداندن رامین پرچمی به فضای هنری دانست.
اما سه سال گذشته برای پرچمی سال های سختی بود، چراکه پای او دوباره به زندان باز شد. او سال ۸۸ طعم زندان را چشید و سه سال پیش هم به دلیل مشکلات اقتصادی.
حالا پرچمی از زندان بیرون آمده و دلش برای کار کردن می تپد اما ماجرا به این سادگی نیست. تعدادی از همکارانش خوش ندارند با او کار کنند مبادا مشکلی برایشان پیش بیاید. با این همه هستند کسانی مانند گروهی که از آنان نام بردیم که با مهربانی، همراهش شده اند و کوشیده اند او را به صحنه بازگردانند.
چند روزی بعد از آن جلسه نمایشنامه خوانی، با پرچمی هم کلام شدیم تا از بازخوردهای این برنامه بگوید.
او در گپ و گفت نه چندان بلند خود با ما ابراز خوشحالی می کند که در این روزهای سخت هستند کسانی که دیگران را فراموش نکرده اند و تاکید دارد که از آن برنامه انرژی بسیار خوبی گرفته و قدردان گروه اجرایی این نمایشنامه خوانی است.
پرچمی برای تماشاگران تلویزیون و سینما بازیگر خاطره انگیزی است که دهه هفتاد در کنار گروهی از بازیگران جوان در مجموعه «در پناه تو» کار حمید لبخنده ایفای نقش کرد و در سینما هم با فیلم «ضیافت» مسعود کیمیایی شناخته شد.
لابد در آن دوره برای خودش رویاهای دور و درازی داشت و تصور نمی کرد زندگی برایش بازی های دیگر رو کند. فضای کار هنری بی رحم است و گاهی بعضی از مسائل، آن را بی رحمانه تر هم می کند، چیزی که به نظر می رسد درباره رامین پرچمی هم اتفاق افتاده و خودش این عقیده را دارد: «سینما بی رحم است، کلا کار هنری بی رحم است و در کشور ما بی رحم تر هم هست. به بهانه های مختلف دچار مشکل می شویم، گاهی خودمان برای همدیگر ایجاد مشکل می کنیم و گاهی هم عواملی از بیرون، ما را به دردسر می اندازد. متاسفانه در ظاهر و در رو به رو با هم خوبیم ولی از پشت، تیشه به ریشه یکدیگر می زنیم و این غم انگیز است.»
او از بازیگران و هنرمندان شناخته شده ای می گوید که در بی رحمی فضای هنری و در مشکلات زندگی محو شده اند: «کسانی در اوج موفقیت ناگهان گم و کم کم فراموش می شوند. خود من بعد از این همه سال کار کردن، نمی دانم کجا هستم. خوشحالم که در این سال ها هر بار فرصتی پیش آمده، تئاتر کار کرده ام ولی این همه آن چیزی نبود که من می خواستم.»
تئاتر همه آمال و آرزوهای این بازیگر نبوده و او نیز مانند بسیاری از همکارانش شوق حضور در سینما را داشته است. فرصتی که کمتر برایش پیش آمده. با این حال حتی در روزهای سخت زندان هم همین تئاتر، مامن او بوده است. تا جایی که خودش می گوید: «قبل از اینکه دوباره به زندان بروم، در تئاتر خیلی پرکار بودم و مشخصا چند همکاری با آرش سنجابی داشتم. در زندان هم با همراهی یکی از دوستان، نمایش «آخرین بازی» نوشته محمود استادمحمد را کار کردیم که اولین بار در جشنواره زندان ها اجرا شد تا اینکه کرونا آمد. سال گذشته هم آقای حسین مسافر، دبیر جشنواره تئاتر فجر محبت کرد و از نمایش ما در زندان دیدن کرد. قرار بود این نمایش پارسال در جشنواره تئاتر فجر اجرا بشود که به بهانه های بیهوده، اجازه نداند از زندان بیرون بیاییم و نشد که اجرا بشود. متاسفانه دوستی که در اجرای این نمایش با هم همکاری داشتیم، هنوز زندان است و لی شاید خودم آن را روی صحنه بیاورم. باید ببینم چه می شود.»
پرچمی که اجرای نمایشنامه ای از محمود استادمحمد را افتخاری بزرگ برای خود می داند، ادامه می دهد: «قصه این نمایشنامه به زندگی خودم شباهت دارد.»
این موضوع یادآور بخشی از زندگی محمود استاد محمد هم هست، نمایشنامه نویس و کارگردانی که جزو طلایه داران تئاتر اجتماعی ایران محسوب می شد و اتفاقا او هم در زندگی اش رنگ زندان را دیده بود و پشت میله های زندان قصر هم تئاتر کار کرده بود اما آن زمان این فرصت وجود داشت که گروه اجرایی، هر روز از زندان بیرون بیایند، در تالار چهارسو تئاتر شهر روی صحنه بروند و دوباره به زندان باز گردند. اتفاقی که حالا کمی دور از ذهن است و بعید به نظر می آید کسی حال و حوصله چنین کاری را داشته باشد.
از پرچمی می خواهیم تا از مشقات بازیگری هم بگوید چراکه در باور عمومی، این طور به نظر می آید بازیگران زندگی هایی افسانه ای دارند و همه چیز برایشان فراهم است و کمتر درباره مشکلات زندگی آنان حرفی زده می شود.
او در این زمینه توضیح می دهد: «عموما بازیگران برای گذران زندگی همیشه کار می کنند ولی محدودند کسانی که از بازیگری به مال و منالی رسیده باشند. در کل شاید ۵۰ سوپر استار داشته باشیم که همه چیز برایشان فراهم باشد ولی برای دیگر بازیگران، ماجرا و زندگی به این سادگی ها نیست.»
او از اتفاقات ده سال اخیر و تجربه هایی که پشت سر گذاشته، هم یاد می کند: «سال ۸۸ به زندان رفتم. وقتی بیرون آمدم، بعضی از دوستان می خواستند با من کار کنند ولی تعدادی از آنان ترسیدند. فکر می کردند همکاری با من برایشان، مشکل ساز می شود. از این قضیه تعجب می کردم. چون ماجرای من به آن پیچیدگی که آنان فکر می کردند، نیست. بله درست است همچنان در رادیو و تلویزیون اجازه فعالیت ندارم، راستش اصراری هم به این کار ندارم ولی فعالیتم در تئاتر، سینما و شبکه نمایش خانگی، مشکلی ندارد. شاید تا چند وقت دیگر دوباره به تئاتر برگردم، فعلا شرایط کار در تئاتر برایم فراهم تر است.»
رامین پرچمی بار دیگر از همکارانش که با برپایی جلسه نمایشنامه خوانی هفته اخیر او را همراهی کرده اند، قدردانی می کند و در پایان می گوید: «مسلما از آن برنامه انرژی بسیار گرفتم. از خانم مهتا محدث، کارگردان این جلسه و بنیانگذار این برنامه و همراهی دوستان بازیگرم بسیار ممنونم. نفس این قضیه برایم خیلی مهم بود که خوشبختانه انجام شد. دوستان دیگری هم محبت داشتند و به عنوان تماشاگر شرکت کردند و دوستان دیگری هم مانند آقای فرهاد آییش و خانم مائده طهماسبی نتوانستند در برنامه حاضر شوند ولی برایم پیغام هایی محبت آمیز فرستادند که همه اینها دلگرم کننده است.»
رامین پرچمی: بگذار مردم بفهمند من در زندانم شاید کسی پیدا شد و دستم را گرفت
2 سال پیش
2 سال پیش