به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، طی برخی از تحقیقات مشخص شده است که زوج ها در هر یک از گروه های رو به دوام و رو به طلاق، در مواردی باهم اشتراک دارند و دانشمندان توانسته اند این اشتراکات را پیدا کنند. در ادامه به چند نمونه از این موارد می پردازیم.
سن ازدواج و اختلاف سن زوجین
بهترین زمان برای ازدواج و تشکیل خانواده، وقتی است که شما خود را برای آن، آماده می بینید. به عبارت دیگر، بهترین زمان برای ازدواج وقتی است که فردی را پیدا می کنید و به نظرتان قادر خواهید بود باقی زندگی تان را با او سپری کنید. صدالبته نباید چون فلان تحقیق به نتیجه خاصی در این مورد اشاره می کند، خود را برای ادامه یا قطع رابطه، تحت فشار بگذارید.
خوب حالا که این را همین اول گفتیم، بیایید به سراغ تحقیق موردنظرمان برویم. بر اساس این تحقیق، زوج هایی که در زمان نوجوانی و زوج هایی که بعد از اواسط دهه چهارم زندگی (سی وچند سالگی) باهم ازدواج می کنند، ریسک بیشتری برای طلاق دارند تا کسانی که در دهه سوم یا اوایل دهه چهارم زندگی (۲۰ و اوایل ۳۰سالگی) ازدواج می کنند. این خطر برای کسانی که در نوجوانی ازدواج می کنند، از گروه دیگر بسیار بیشتر است.
این تحقیق را «نیکلاس ولفینگر» (Nicholas Wolfinger)، استاد دانشگاه یوتا انجام داده است. ولفینگر در این تحقیق متوجه شد که بعد از ۳۲ سالگی و به ازای هر سال افزایش سن، ریسک طلاق در افراد به میزان ۵ درصد زیاد می شود.
او نتیجه این تحقیق را در وبلاگ «انستیتو مطالعات خانوار» (Institute for Family Studies) منتشر کرده و در بخشی از آن نوشته است: «تقریبا برای همه می توان گفت که اواخر دهه سوم زندگی (اواخر بیست سالگی)، بهترین زمان برای ازدواج و تشکیل خانواده است.»
تحقیق دیگر هم که سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) در نشریه Economic Inquiry منتشر شد، به این نتیجه رسیده بود که احتمال طلاق بین زوجین در یک ازدواج سالم با افزایش اختلاف سن بین زوجین، رو به افزایش می گذارد. «مگان گاربر» (Megan Garber) در نقدی که بر این تحقیق نوشت و در نشریه The Atlantic به چاپ رساند، چنین نوشت: «زوجینی که یک سال باهم اختلاف سن دارند، به میزان ۳ درصد بیشتر از زوجین هم سن، احتمال طلاق دارند. به همین ترتیب، اختلاف سن ۵ ساله بین زوجین هم این احتمال را ۱۸ درصد و اختلاف سن ۱۰ ساله، این احتمال را ۳۹ درصد افزایش می دهد.»
شوهری که تمام وقت کار نمی کند
مطالعه ای که سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵) در دانشگاه هاروارد انجام و در نشریه American Sociological Review چاپ شد، نشان داد که این، وضعیت مالی زوجین نیست که بر احتمال طلاق تأثیر می گذارد، بلکه اختلاف بین میزان کارکرد آنان است که اهمیت دارد.
زمانی که «الکساندرا کیلوالد» (Alexandra Killewald) به بررسی زندگی زوجینی پرداخت که بعد از سال ۱۹۷۵ (۱۳۵۴) ازدواج کرده بودند، متوجه شد در خانواده هایی که شوهر، شغلی تمام وقت نداشته است، ۳٫۳ درصد احتمال بیشتری وجود دارد که یک سال بعد شاهد طلاق باشند. این در صورتی است که احتمال طلاق در خانواده هایی که شوهر به صورت تمام وقت کار می کند، ۲٫۵ درصد است. بااین حال، وضعیت اشتغال زن تأثیر چندانی بر احتمال طلاق نداشته است.
کیلوالد این طور نتیجه گیری کرد که تصور ذهنی عموم از نان آور بودن شوهر هنوز هم به شکلی گسترده ای زنده و مقبول است و می تواند بر پایداری زندگی خانوادگی تأثیر بگذارد.
تمام نکردن دبیرستان
این موضوع ممکن است به نظر عادلانه نیاید که کسانی که زمان بیشتری را در مدرسه گذرانده اند، احتمال طلاق کمتری خواهند داشت، اما یک تحقیق، این مسئله را تأیید کرد.
مطلبی در وب سایت آمار وزارت کار ایالات متحده به نتایجی از یک تحقیق اشاره کرده است که از یک نظرسنجی در سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۸) حاصل شده بود. در این تحقیق که نگاهی به الگوهای ازدواج و طلاق گروهی از کودکان نسل انفجار -کسانی که بعد از جنگ جهانی دوم به دنیا آمدند- داشت، چنین می خوانیم: «احتمال طلاق برای کسانی که تحصیلات بالاتر داشتند، کمتر بوده است. از لحاظ آماری، ازدواج بیش از نیمی از زوجینی که دبیرستان را تمام نکرده بودند، به طلاق منجر شده و این رقم برای فارغ التحصیلان سطح کالج، حدود ۳۰ درصد بوده است.»
این احتمال وجود دارد که تحصیلات پایین، با تأثیر بر درآمد افراد و درنتیجه، تأثیر بر میزان نگرانی و خلق و خوی آن ها، به افزایش احتمال طلاق منجر شده باشد. روان شناسی به نام «الی فینکل» (Eli Finkel) در این مورد می گوید: «زمانی که فرد در زندگی درگیر اضطراب است و شرایطش هم باعث می شود تا سه یا چهار خط اتوبوس را برای رسیدن به محل کارش طی کند، احتمالا دسترسی او به خوشحالی و یک زندگی پربار، مشکل خواهد شد.»
تحقیر شریک زندگی
«جان گاتمن» (John Gottman) از اساتید روان شناسی دانشگاه واشینگتن و بنیان گذار «انستیتو گاتمن» (Gottman Institute) برخی رفتارها را در روابط، «چهار سوار آخرالزمان» نامیده است. دلیل این نام گذاری هم آن است که این رفتارها به طرز ترسناک و دقیقی می توانند احتمال طلاق را پیش بینی کنند:
- تحقیر: نگاه بالا به پایین به همسر. (گاتمن، این رفتار را «بوسه مرگ» در یک رابطه می داند.)
- انتقاد: تبدیل یکی از رفتارهای همسر به جمله ای خبری در مورد شخصیت او.
- برخورد دفاعی: نقش قربانی را در شرایط سخت، بازی کردن.
- بسته بودن: اجازه صحبت کردن را ندادن یا عدم تمایل به مکالمه.
این نتیجه گیری ها بر اساس تحقیق طولانی مدتی (۱۴ سال) از ۷۹ زوج در سرتاسر مناطق غرب مرکزی در ایالات متحده به دست آمده است. باوجودآنکه این تحقیق، مقیاس بزرگی نداشت، اما ادامه تحقیقات در طول یک دهه دیگر هم این نتایج را تأیید کرد.
زیادی بامحبت بودن در اوایل ازدواج
اگر شما به عنوان یک زوج تازه مزدوج، از گرفتن دستان یکدیگر یا ابراز محبت در معرض دید عموم دوری می کنید، احتمالا یک جای کارتان اشکال دارد؛ اما اگر بیش ازحد هم به یکدیگر وابسته اید و جدا کردن شما از هم کاری غیرممکن است، بازهم یک جای کارتان اشکال دارد.
روان شناسی به نام «تد هاستون» (Ted Huston) و همکارانش در طول ۱۳ سال، رفتار ۱۶۸ زوج را از روز ازدواجشان به بعد، بررسی کردند و نتایج به دست آمده را در سال ۲۰۰۱ (۱۳۸۰) در نشریه Interpersonal Relations and Group Processes به چاپ رساندند. در این مقاله می خوانیم: «زوج هایی که به عنوان تازه مزدوج، بسیار باهم رابطه داغ و عاشقانه ای را داشتند، تقریبا به میزان ۳۰ درصد بیشتر از زوج های دیگر، پس از ۷ سال زندگی مشترک، از هم جدا می شوند.»
«آویوا پاتز» (Aviva Patz) هم در مقاله ای برای نشریه Psychology Today نوشت: «زوج هایی که ازدواجشان پر از حرارت های عاشقانه است، بیشتر در معرض طلاق هستند؛ زیرا نگه داشتن چنین شدتی از احساسات کار آسانی نخواهد بود. باور کنید یا نکنید، ازدواج هایی که با عشق های شبیه به فیلم های هالیوودی آغاز نمی شوند، آینده امیدوارکننده تری خواهند داشت.»
فرسایش اضطراب های همیشگی
هیچ وقت تأثیر مخرب اضطراب را بر ازدواج دست کم نگیرید. سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶)، مقاله ای در «ژورنال روابط شخصی و اجتماعی» (Journal of Social and Personal Relationships) چاپ شد که به عوامل مختلفی که به طلاق زوج های اروپایی منجر می شد، پرداخته بود و درنهایت دریافته بود که اضطراب، یکی از عوامل مهم تصمیم به جدایی در زوج ها بوده است.
این طور به نظر می رسد که تجربیات معمول و روزمره مانند فراموش کردن قرار یا حتی جا ماندن از اتوبوس، می تواند تا حدی بین زوجین، اضطراب و استرس ایجاد کند.
نویسندگان این مقاله همچنین نوشتند: «شرکت کنندگان گفته بودند که جمع شدن استرس به شکل روزمره می تواند خیلی راحت تر از خیانت یا تغییرات چشمگیر و ناگهان در زندگی زوجین، باعث جدایی و طلاق شود.»
عقب کشیدن در زمان مشاجره
وقتی که شریک زندگی تان قصد دارد تا با شما در مورد موضوع مهمی صحبت کند، آیا بلافاصله عقب نشینی می کنید و بسته می شوید؟ اگر چنین رفتاری دریکی از زوجین وجود دارد، قطعا نشانه خوبی برای این زندگی نخواهد بود.
مطالعه ای در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲) که نتایجش در «ژورنال ازدواج و خانواده» (Journal of Marriage and Family) چاپ شد؛ نشان داد که چنین رفتاری از طرف شوهر، به میزان بیشتری نرخ طلاق را افزایش می دهد. این تحقیق بر روی ۳۵۰ زوج تازه مزدوج در میشیگان انجام شده بود.
تحقیق دیگری هم که همان سال در نشریه Communication Monographs به چاپ رسید، نشان می داد زوج هایی با رفتارهای «درخواست/عقب نشینی» -برای مثال، سکوت اختیار کردن یک نفر در هنگام ابراز درخواست از طرف همسرش- باعث کاهش میزان شادی و خوشبختی در آن ها خواهد شد.
نویسنده اصلی این تحقیق، «پال شروت» (Paul Schrodt) از «دانشگاه مسیحی تگزاس» (Texas Christian University) بر این باور است که شکستن این الگوی رفتاری، کاری بسیار سخت است، زیرا هر یک از طرفین تصور می کنند که دیگری، عامل اصلی مشکل است. برای درمان این مشکل، هر یک از طرفین می بایست با کمک استراتژی های مدیریت کشمکش احترام محور به این نکته توجه کنند که چگونه رفتارشان بر این وضعیت، تأثیر می گذارد.
توصیف رابطه به شکل منفی
سال ۱۹۹۲ (۱۳۷۱)، گاتمن و دیگر محققان در دانشگاه واشینگتن فرایندی به نام «مصاحبه تاریخ شفاهی » (oral history interview) را ابداع کردند که در آن، از زوجین در مورد جنبه های مختلف رابطه شان پرسش می شد. محققان سپس با تحلیل پاسخ های دو طرف، می توانستند پیش بینی کنند که کدام زوج به سوی طلاق در حرکت بودند.
در مطالعه دیگری که سال ۲۰۰۰ (۱۳۷۹) در «ژورنال روان شناسی خانواده» (Journal of Family Psychology) به چاپ رسید، گاتمن و همکارانش ۹۵ زوج تازه مزدوج را از طریق این مصاحبه بررسی کردند. نتایج این تحقیق نشان می داد که زوج ها بر اساس نمره ای که در موارد به خصوص می گرفتند، میزان دوام نسبی رابطه خود را مشخص می کردند. این موارد عبارت اند از:
میزان علاقه و تمایل به یکدیگر
حس «ما» بودن: اینکه چقدر زوجین به اتحاد خود در رابطه ازدواج اهمیت می دهند.
میزان دل بازی: اینکه هر یک از طرفین چقدر به آنچه دیگری می گوید، توجه می کند.
منفی گرایی
ناامیدی در ازدواج
نظر هر یک از زوجین در مورد میزان تلاطم و آشوب در ازدواج
