اگر نوشته شما نوشته ای غیر علمی می باشد، شاید چندان نیازی به ارجاع دهی نداشته باشید. اما در محیط دانشگاهی، اگر در نوشته یک پرفسور هم ارجاع و استنادی وجود نداشته باشد، نوشته اش بی اعتبار است.
از فواید اسناد کردن به آثار دیگران:
- نوشته ی شما معتبر می شود.
- نشان می دهد شما آدم شفافی هستید، و از اینکه بگویید از چه منابعی استفاده کردید واهمه ای ندارید.
- از دیگر محققانی که در این زمینه کار کردند، قدردانی می کنید
- خواننده ها از اثر شما راضی تر می شوند و آسان تر می توانند منابع شان را بیابند.
ارجاع، توصیف کتاب شناختی آثار منتشر شده یا منتشر نشده است. ارجاع باید اثر را منحصر به فرد توصیف کند و خواننده را از نوع نوشته اثر (برای مثال: مقالات تحقیقی، مقالات کنفرانس، کتاب و …) آگاه کند. اطلاعاتی که یک ارجاع باید بدهد وابسته به نوع اثر متفاوت است.
ارجاع دهی دو نوع می باشد:
- ارجاع درون متنی
- ارجاع کامل
ارجاع درون متنی لینکی به ارجاع کامل است و ارجاع کامل منبع را توصیف می کند.
ارجاع درون متنی به دو شکل بازگویی و نقل قول مستقیم است. بازگویی یعنی اینکه شما یک اثری را مطالعه می کنید و بعد به زبان خودتان آن را می نویسید و منبع را ذکر می کنید. نقل قول مستقیم یعنی اینکه دقیق عین عبارت اثر دیگر را در نوشته تان وارد می کنید، در این شیوه عبارت را در گیومه (« ») قرار می دهید، و منبع را همراه با شماره صفحه آن ذکر می کنید.
اگر با اثری مواجه شدید که چگونگی ارجاع دادن به آن را ندانستید، این نکته را به خاطر داشته باشید، ارجاعی که می دهید باید به خواننده اطلاعات کافی در مورد اثر و چگونه یافتنش بدهد.
یک ارجاع تا آنجا که ممکن است باید اطلاعات زیر را در خود داشته باشد.
- صاحب این اثر چه کسی است، ترجیحا نام نویسنده یا سازمان
- عنوان اثر
- کی منتشر شده است؟
- چه کسی اثر را منتشر کرده یا در دسترس ساخته است؟
- کجا منتشر شده است؟
- اگر اثر، اثری الکترونیکی است، نشانی وب یا شناساگر شی دیجیتالی (DOI) آن چیست؟
برای اینکه همه چیز منظم باشد، و کار محققان هم آسان تر شود، استاندار ها و شیوه هایی برای چگونگی ارجاع دادن پدید آمده است. از این استاندارد ها می توان شیوه ارجاع دهی انجمن روان شناسی آمریکا (APA)، انجمن زبان شناسی نوین آمریکا (MLA)، شیکاگو، ونکوور و هاروارد را نام برد.
از معروف ترین های این شیوه ها شیوه ارجاع دهی مؤلف-تاریخ (هاروارد) و شیوه ارجاع دهی شمارشی (ونکوور ) است.
- در شیوه مؤلف تاریخ یا همان هاروارد، استناد درون متنی شامل نام مؤلف و تاریخ انتشار اثر است که درون پرانتز قرار می گیرند.
- در شیوه شمارشی یا ونکوور،استناد درون متنی توسط یک شماره نشان داده می شود و فهرست منابع و ماخذ به ترتیب شماره هایی که در متن قرار گرفتند مرتب می شود.
اگر برای ژورنال یا سازمان خاصی می خواهید مقاله ای بفرستید، حتما توجه کافی به استاندارد های آن ها داشته باشید. اگرچه بسیاری سازمان ها از شیوه های ارجاع دهی در ژورنال هایشان مطابق با استاندارد های بین المللی است، اما بعضی سازمان ها ممکن است استاندارد های خودشان داشته باشند.
