به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرآنلاین،
بخشهایی از اظهارات او را می خوانید:
* یک شب زمانی که در ستاد کل نیروهای مسلح مسئول آماد و پشتیبانی بودم با مترو آمدم تا ایستگاهی که از آنجا باید تاکسی سوار می شدم و می رفتم منزل. آن زمان هنوز در رسانه ها هم مطرح نشده بودم و تصورم این بود که کسی من را نمی شناسد. در آن تاریکی منتظر تاکسی بودم که یک دفعه موتورسواری جلویم ایستاد و گفت سردار بپر بالا! دیدم ظاهراً من را شناخته و کاری هم نمی شود کرد. خلاصه با تعارفات معمول، ترک موتورش نشستم. همین که سوار شدم شروع کرد تعریف کردن که من کارمند فلان جا هستم و، چون حقوقم کفاف زندگی ام را نمی دهد مجبورم عصرها با موتور مسافرکشی کنم. تعریف کرد تا رسید به همین حرف هایی که الان شما نقل کردید.
*گفت همه جا را فساد فراگرفته و مسئولان همه دارند می خورند و می برند. من شروع کردم بحث کردن که اگر همه مسئولان بخورند که نمی شود کشور را اداره کرد و پیشرفتی حاصل نمی شود و از این قبیل استدلال ها، اما هر چه من گفتم آن آقا قانع نشد تا رسیدیم به نزدیکی های منزلمان. وقتی رسیدم به خودم گفتم اگر من الان پیاده شوم و این شبهه را پاسخ ندهم این بنده خدا دیگر هرکس سوار موتورش شود همین حرف ها را تکرار می کند، آخرش هم می گوید من به سردار نقدی هم گفتم و این خیلی بد می شود.
گفتم این که ترک موتورت نشسته کیست؟ گفت تو سردار نقدی هستی دیگر! گفتم من که سردار این مملکت هستم و مسئولیتم را هم می دانی الان ترک موتور تو نشسته ام و آن وقت تو این را نمی بینی و می گویی همه مسئولان فاسد هستند؟ تو اداری هستی، می دانی الان هم رده من در کشور امارات که یک شهرستان ما هم نیست با چنین ترازی از مسئولیت و با آن حقوق و پورسانتی که می گیرد سه تا بنز ضدگلوله و چند ویلا و خانه دارد! گفت نه تو استثنا هستی و من تو را می شناسم. گفتم نه اتفاقاً من استثنا نیستم. اینجا در محله ما مسئولان لشکری بسیاری هستند بیا با همین موتورت در خانه هر کدام را که دوست داری، بزنیم و من درخواست می کنم برویم داخل خانه و زندگیشان را ببینی. اگر وسایل زندگیشان مانند کسی بود که اهل بخور بخور است من حرف شما را قبول می کنم، ولی اگر نبود تو باید توبه کنی!
اینجا دیگر ساکت شد و من خیالم راحت شد که رسالتم را انجام دادم. الان هم باز همین استدلال را می توانم در پاسخ به سؤال شما کنم. من با خیلی از فرماندهان سپاه و ارتش رفت وآمد دارم. واقعاً زندگی شان خیلی ساده و مثل عموم مردم است. به نظر من تعداد مسئولانی که زندگی ساده و معمولی دارند خیلی بیشتر از کسانی است که زندگی اشرافی دارند. البته مدیران و وزیران دولت فعلی زندگی های متفاوتی دارند. دولت های قبلی خیلی بهتر از چیزی بود که الان است. الان نمی شود از زندگی مسئولان دفاع کرد، چون تصور مردم از زندگی مسئولان، زندگی مسئولان دولت فعلی است. در دوره های قبلی حتی در دولت هایی که گرایشات درستی در اقتصاد و عدالت نداشتند زندگی و منش مدیران و وزیران خیلی قابل دفاع تر از چیزی بود که الان هست.
* البته ساده زیستی در دوره های مختلف تعریف مختلفی دارد. من الان زندگی ام را اگر بخواهم مقایسه کنم با زندگی شهید بروجردی در اول انقلاب، زندگی من اشرافی است و ساده زیست حساب نمی شوم. ایشان جانشین قرارگاه حمزه بود، به اندازه چند لشکر نیرو زیر دستش بود، ولی محل زندگی اش یک خانه دو اتاقه بود که وسطش را نئوپان کشیده بودند و فرمانده سپاه آذربایجان غربی نیز در همین خانه زندگی می کرد. شهید بروجردی خودش قسمتی می نشست که آشپزخانه نداشت. برای آشپزی یک گاز پیک نیکی گوشه هال گذاشته بودند و روی آن غذا درست می کردند. قبل از این خانه هم وقتی در کرمانشاه ساکن بودند باز با دو تا دیگر از فرماندهان در یک خانه مشترک زندگی می کردند یعنی سه تا خانواده زن و بچه دار در یک ساختمان سه خوابه زندگی می کردند. این ها واقعیت های این انقلاب است، اما اگر به نسبت عرف امروز جامعه بگیریم واقعاً تصوری که خودم الان دارم این است که زندگی اکثر مسئولان امروز ما در تراز زندگی ساده ای است که مردم دارند و به عبارت دیگر در عرف جامعه ساده زیست هستند.
*طبیعتاً بعضی جاها نتوانسته ام خانواده ام را راضی کنم که از کالاهای ایرانی استفاده کنند، اما در زندگی شخصی خودم همیشه این را رعایت کرده ام. برای امروز هم نیست برای حداقل ۲۰ یا ۳۰ سال پیش است. من دائم اصرار داشتم بر مصرف کالای ایرانی. در محل کار هم چه در ستاد کل چه در جاهای دیگر هیچ وقت اجازه ندادم میوه مثلاً موز که خارجی هست بخرند یا نگذاشتم چای خارجی بخرند.
*من حدود هفت و خرده ای حقوقم است. البته بهتر است این را چاپ نکنید. این حقوقی که من می گیرم حقوق متعارفی است که دولت مصوب قانونی کرده است. هیچ چیزی هم اضافه نمی گیرم. نه حق مأموریت می گیرم، نه اضافه کار. همان چیزی است که مجلس مصوب کرده است. حقوقی که الان می گیرم از سرم هم زیاد است. البته حقوقم یکی دو تومان بیشتر از این بود. به خاطر جایگاه فرماندهی آنچه که روی فیش می آمد یک ضریبی می خورد و بیشتر می شد، ولی نامه زدم به فرماندهی ستاد کل و خواستم به خاطر شرایطی که کشور دارد و مشکلات اقتصادی که مردم دارند آن ضریب را حذف کنند. البته بهتر است این ها را چاپ نکنید.
*بچه هایم یکی شان معلم و در مدرسه است و حقوق معلمی می گیرد. یکی شان هم که خانه دار و همسرش کارمند دولت است. یکی هم پیش خودمان در خانه است.
*ب چه های خود من در سالن های سپاه ازدواج کردند. یک امکانی برای پاسدارها و ارتشی هاست که خانواده های آن ها می توانند از این سالن ها برای مراسم استفاده کنند. امکانی که مثلاً فرهنگیان و اساتید دانشگاه هم دارند و می توانند از سالن های فرهنگیان یا سالن های دانشگاه برای مراسم استفاده کنند. ما هم از همان امکانات استفاده کردیم. مهمانان هم ساده و غذا هم همان چیز متداولی بود که این سالن ها هر شب می دهند.
* ازدواج خود من در یک خانه معمولی ۱۰۰ متری برگزار شد. تازه آن موقع که ما در خانه مراسم گرفتیم خیلی هم کار تشریفاتی ای بود، چون بیشتری ها در مسجد ازدواج می کردند لذا برای نسل ما زندگی متعارف امروزی خیلی هم رفاه است.
