تینا آخوندتبار؛ روایت یک عاشقانه در گوشه‌ی رینگ

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه همشهری، سینما به آرتیست ها یاد می دهد که چگونه با ابزار هنر، کاراکتر جدیدی بسازند و با آن زندگی کنند. تینا آخوند تبار که با فیلم «طلاق به سبک ایرانی» وارد دنیای پر زرق و برق سینما شد و به واسطه نقش آفرینی در فیلم هایی همچون «رسوایی» و «متل قو» به شهرت رسید را باید در ردیف چنین بازیگرانی دسته بندی کرد. او از ۶سال قبل و درست در برهه ای که به انتخاب نخست برخی کارگردان ها بدل شده بود به طور کاملا ناگهانی به پرده سینما پشت کرد تا در قامت یک بوکسور حرفه ای استعدادش را در رینگ بوکس نشان بدهد.

تینا آخوندتبار حالا به مسابقات بین المللی بوکس حرفه ای راه پیدا کرده و چند روز قبل تا آستانه کسب کمربند طلایی هم پیش رفت. این همان کاراکتر جدیدی است که او برای خلق آن رنج می کشد و فعلا عطای سینما را به لقایش بخشیده است. او در این گفتگو به دوری موقت از سینما اشاره می کند و از رؤیای قهرمانی در مسابقات جهانی بوکس می گوید.

دانشجوی رشته حسابداری کجا و سینما و حالا بوکس کجا؟

زندگی من هم مثل هر انسان دیگری مراحل مختلفی داشته است؛ از درس خواندن شروع شده، با سینما ادامه داشته و به بوکس ختم شده. البته شاید به بوکس ختم نشود، اما الان حالم با بوکس خوب است و تا وقتی این حال خوب را دارم ادامه می دهم. یک موقعی تحصیل در رشته حسابداری دغدغه ام بوده، یک زمان دیگری سینما زندگی ام بوده و حالا با بوکس زندگی می کنم.

البته کمی از نظر عموم نامانوس است که یک بازیگر زن قید سینما را بزند و وارد بوکس حرفه ای شود.

داستان زندگی من با سینما شروع شده و سینما باعث شد با یکی از وجوه شخصیتی خودم آشنا شوم، دوستش داشتم و آن را بسازم. فکر می کنم یکی از نقش ها باعث شد با آن وجه شخصیتی ام که ۲۷ سال آن را نمی شناختم آشنا شوم، دوستش داشته باشم و برای ساختنش تلاش کنم. به واسطه نقشی که در سینما به من پیشنهاد شد به موی تای علاقه مند شدم و همین علاقه به ورزش های رزمی در نهایت به رینگ بوکس کشیده شد. حالا وجه دیگری از شخصیتم را شناخته ام؛ مثل همه نشانه هایی که تاکنون در زندگی ام می بینم و از آن ها درست استفاده می کنم. به حدی این وجه شخصیتی را دوست دارم که به خاطرش همه چیز های دوست داشتنی زندگی ام و همه چیز هایی که برای به دست آوردنش تلاش کردم را کنار گذاشتم تا این کاراکتر جدید را بسازم.

اوضاع در بوکس چطور است؟

خدا را شکر اوضاع رضایت بخش است. شاید رسیدن به اهداف و آرما ن هایی که در بوکس داشتم طول کشیده باشد، اما فراموش نکنیم همه کار ها آنگونه که ما می خواهیم پیش نمی رود. این هم بخشی از مسیری است که برای رسیدن به هدف باید طی کنیم. من در حال طی کردن مسیر به سر می برم.

۵ سال هم برای بدل شدن به یک بوکسور حرفه ای زمان زیادی نیست. چطور در این زمان نسبتا کوتاه این چنین پیشرفت کردید؟

در یک کلمه می توانم بگویم عشق. تا به حال معنی این کلمه را با تمام وجودم درک نکرده بودم، اما الان به این باور رسیده ام که عشق چطور به انسان صبر و شکیبایی و از خود گذشتگی را یاد می دهد. چه زمانی که حسابداری می خواندم و مشغول جمع و تفریق بودم و چه وقتی که به عنوان بازیگر وارد سینما شدم، یاد نگرفته بودم که می شود آدم بزرگ تری را زندگی کرد. فکر می کنم بوکس این چیز ها را به من یاد داده و به همین خاطر جای سینما را به عنوان اولویت اول زندگی ام گرفته است. الان حدود ۷ سال است که در سینما کار نکرده ام و اصلا ناراحت نیستم، چون هر وقت که بخواهم می توانم به سینما برگردم تا نقشی را بازی کنم که بلدم و در بوکس آن را زندگی کرده ام. آن وقت دیگر خودم را بازی می کنم و به همین خاطر کارم به مراتب آسان تر است.

یعنی می خواهید در آینده نقش یک بوکسور زن را بازی کنید و یک جور هایی ماحصل یک دهه زندگی شخصی تان را روی پرده سینما ببرید؟

می خواهم در بوکس قهرمان جهان شوم و آن وقت همین کاراکتر واقعی را جلوی دوربین ببرم.

ممکن است قهرمانی در مسابقات جهانی بوکس یک پروسه زمان بر باشد. تا آن موقع دلتان برای سینما تنگ نمی شود؟

تا وقتی نتوانم آن کاراکتری را که در بوکس می خواهم کشف کنم دلم برای سینما تنگ نمی شود. الان دارم نقشی را در زندگی ام بازی می کنم که هنوز تمام نشده است. زمانی به سینما بر می گردم که این نقش را به طور کامل یاد گرفته باشم و آن را به شکل درستی جلوی دوربین ببرم. من همیشه می گویم نتیجه، کیفیت عملکرد شما را در هر کاری نشان می دهد. در این چند سال هنوز اتفاقی که رؤیای خواب و بیداری من است برایم رخ نداده، اما به واسطه عشقی که در وجودم شکل گرفته و سرسختی و سماجتی که به خرج می دهم و از همه مهم تر به خاطر قولی که به خودم داده ام کارم را نیمه کاره رها نمی کنم. در این مسیر یک مربی و همراه خوب مثل سجاد محرابی را دارم و با وجود این مربی به هدف هایی که در بوکس دارم خواهم رسید.

ماجراجویی در بوکس برای یک بازیگر زن ریسک خطرناکی است. چقدر با مخاطرات این ورزش کنار آمده اید؟

این ریسک برای من خطرناک تر است. من بازیگری هستم که به واسطه چهره ام پتانسیل بالایی برای ورود به سینما داشتم و به همین دلیل می گویم نسبت به بازیگرانی که به صورت شان وابسته نیستند ریسک خطرناک تری کرده ام. بوکس چیزی ورای این مسائل به من داده است. من برای ساختن یک کاراکتر جدید که دوستش دارم تلاش می کنم و ارزش این کاراکتر از زیبایی صورتم مهم تر است. می توانم بگویم عزت نفسی که بوکس به من داده را بیشتر دوست دارم و اگر آن را با اعتماد به نفسم تلفیق کنم موفقیت محض حاصل خواهد شد.

مسئله یک بوکسور تغییر سبک زندگی است. حتی لازم است یک وقت هایی مثل شما با سر تراشیده وارد رینگ بوکس شود تا بعد از بازگشت به کشور مشکلی ایجاد نشود. چقدر با این تغییرات کنار آمده اید؟

وقتی از سینما به بوکس آمدم به آدم دیگری تبدیل شدم و کاراکتر من به کلی تغییر کرد؛ از نوع پوشش گرفته تا خواسته ها و نگرشی که به اتفاقات پیرامونم داشتم تغییر کرده. گاهی اوقات که خودم را در آینه می بینم احساس می کنم به لحاظ ظاهری هم آدم قبلی نیستم و خیلی تغییر کرده ام. اگر بخواهم بین این دو وضعیت یکی را انتخاب کنم صد درصد وضع فعلی را انتخاب خواهم کرد.

این کاراکتر جدید که می خواهید در بوکس آن را بسازید، مشت زدن را دوست دارد یا بیشتر ترجیح می دهد در برابر مشت ها از خودش دفاع کند؟

فکر می کنم مشت خوردن من را مشت زن کرده است. شاید جامعه، خانواده یا دوستانی که انتخاب کرده ام مشت زدن را به من یاد داده اند. در بوکس ضربه های محکمی می زنم، چون در زندگی به آن هایی که قبلا به من مشت زده اند مشت نزدم و ترجیح دادم از آن ها بگذرم. این تصمیم یک قهرمان بوکس را می سازد، چون تصمیم گرفته دیگر مشت نخورد. از وقتی وارد بوکس شده ام یاد گرفته ام که از کنار خیلی از مسائل عبور کنم. الان مشت هایم را در داخل رینگ می زنم.

پس بوکس برای شما عین زندگی است.

دقیقا همینطور است و برای همین بوکس را دوست دارم. بوکس کاراکتر های مختلفی که در وجودم ناشناخته بوده را به من نشان می دهد. شاید در زندگی شخصی ام اشتباهاتی داشته ام و بوکس به من کمک می کند این اشتباهات را تکرار نکنم.

فکر می کنید برای خیلی از دختران ایرانی که سودای مبارزه در رینگ بوکس را دارند الهام بخش شده اید؟

می خواهم به همه بگویم در هر سن و موقعیتی می توانیم چیزی که می خواهیم را بسازیم. بازخورد های زیادی از طرف مردم گرفته ام. بین کامنت ها ناسزا هم می گویند، اما درصد زیادی از مردم به واسطه مسیری که انتخاب کرده ام مرا تحسین می کنند و می گویند تو با این تغییر مسیر و تغییر سبک زندگی به ما یادآور شدی که ما هم مسیرمان را اشتباه رفته ایم و می توانیم آن را اصلاح کنیم. این اعجازی که بوکس در زندگی من ایجاد کرده می تواند برای خیلی ها رخ بدهد و مسیر زندگی شان را به کلی تغییر بدهد. چند روز پیش داشتم کتاب «زندگی در زمان حال» را می خواندم و یک جای کتاب نوشته بود بمیر قبل از آنکه میرانده شوی. اگر غیر از این باشد عمرمان را هدر داده ایم.