به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از فارس، «احمدرضا براتی» جوان 22ساله‌ای که برای تحصیل در رشتهٔ دندان‌پزشکی در دانشگاه «کارول داویلا» به بخارست رومانی رفته بود، بعد از یک سال آموزش زبان رومانیایی و یک سال تحصیل در این دانشگاه، درس را رها کرد و به ایران برگشت.
او از تجربهٔ تحصیل و زندگی در رومانی برایمان می‌گوید.
با یک جست‌وجوی ساده در اینترنت به مؤسساتی برمی‌خورید که مهاجرت به رومانی را تبلیغ می‌کنند؛ آنها با وعدهٔ شغل خوب با بیمه و حقوق 2 هزار یورویی، 5 هزار یورو از هموطنانمان می‌گیرند و آنها را به این کشور می‌کشانند. اما کاری که در واقع برایشان دارند بیش از 600-700 یورو درآمد ندارد.
اگرچه زندگی در رومانی نسبت به دیگر کشورهای اروپایی کم‌هزینه‌تر است، اما این درآمد کفاف زندگی در آنجا را نمی‌دهد. به همین خاطر بسیاری از کسانی که به رومانی مهاجرت می‌کنند، زندگی‌های بسیار سختی را تجربه می‌کنند یا به ایران برمی‌گردند.
«احمدرضا براتی» یکی از کسانی است که بعد از مهاجرت تحصیلی به این کشور، و در مدت آموزش زبان رومانیایی، دست‌کم شاهد برگشتن 17-18 نفر به ایران بوده است؛ کسانی که با وعدهٔ حقوق بالا به رومانی آمده بودند، اما به سراب رسیدند...
براتی جوان 20ساله‌ای بود که آرزوی تحصیل در رشتهٔ دندان‌پزشکی را داشت. اما سدی محکم به نام «کنکور» را در مقابل خود دید و ترجیح داد با مهاجرت تحصیلی به هدف خود برسد. او دربارهٔ 7-8 کشور تحقیق کرد و مطمئن شد سطح علمی ایران از همهٔ آنها بالاتر است. اما به خاطر همان سد ترسناک، بالاخره مهاجرت به رومانی را انتخاب کرد.
رومانی تنها 4 دانشگاه مورد تأیید وزارت بهداشت ایران دارد. بعضی از مهاجران به دانشگاه‌های انگلیسی‌زبان می‌روند که سطح علمی پایینی دارند. اما برای تحصیل در دانشگاه‌های مورد تأیید ایران باید زبان رومانیایی را یاد بگیرند که هیچ محتوای آموزشی به زبان فارسی برایش وجود ندارد و بسیار ناآشنا است.
براتی که برای مهاجرت به رومانی تحقیق بسیاری انجام داده می‌گوید «بیشتر مؤسسات اعزام دانشجو به رومانی غیرقانونی هستند. آنها مؤسسات هنری ثبت کرده و به‌صورت غیرقانونی دانشجو اعزام می‌کنند. من از این مؤسسات مدارکی می‌خواستم که نشان بدهد اجازهٔ کار در این زمینه را دارند. اما هیچ مدرکی ارائه نمی‌دادند.»
در دانشگاه‌های رومانی سالی 60 واحد ارائه می‌شود، دو ترم 30 واحدی. دانشجوهای خارجی حتی اگر یک واحد را بیفتند باید کل سال را دوباره تکرار کنند. این سیاستی ظالمانه برای دریافت شهریهٔ بیشتر از مهاجران است.
براتی با اشاره به این موضوع می‌گوید «متأسفانه این‌ها را به متقاضیان تحصیل در رومانی نمی‌گویند. الان رومانی به سودای دلال‌های دانشجو تبدیل شده. دلال‌ها با گرفتن مبالغ کلان (تا 4 هزار یورو) از دانشجویان آنها را به رومانی می‌کشانند. بعضاً برای کالج و دانشگاه با تهدید به اخراج از دانشگاه، دیپورت و... مجموعاً تا 6 هزار یورو می‌گیرند.»
دانشجوها و اساتید دانشگاه‌های رومانی نگاه بدی به ایرانی‌ها دارند. چون رومن‌ها با آزمون وارد دانشگاه می‌شوند. ولی برای خارجی‌ها پذیرش بر اساس سوابق تحصیلی صورت می‌گیرد.
براتی در این باره می‌گوید «یک ایرانی در کلاس ما بود که با معدل کمتر از 14 پذیرش شده بود. این برای رومن‌ها بسیار سنگین بود و باعث می‌شد حتی به باهوش‌ترین دانشجوهای ایرانی هم نگاه بدی داشته باشند. یک بار استادمان گفت «شما ایرانی‌ها از تهران به بخارست و مستقیم به دانشگاه ما می‌آیید. بدون اینکه آزمونی بدهید.» من بسیار ناراحت شدم و گفتم «استاد! ما ایرانی‌ها از شما باهوش‌تریم. وسط دانشگاه «کارول داویلا»ی خودتان مجسمهٔ یک دانشمند ایرانی است به نام ابوعلی‌سینا! اگر ما ایرانی‌ها بی‌سواد بودیم، مجسمهٔ دانشمند ما الان وسط دانشگاه شما نبود.» او تا قبل از اینکه سرچ کند، فکر می‌کرد ابن‌سینا عرب است!»
براتی تعریف می‌کند «روزی که برای انصراف رفتم، مسئولی که انصراف من را امضا می‌کرد گفت تو اولین ایرانی هستی که انصراف می‌دهی. اینجا ایرانی‌هایی داریم که وقتی می‌افتند و مجبور می‌شوند درس‌های یک سال کامل را دوباره پاس کنند، التماس می‌کنند تا ثبت‌نام‌شان کنیم.»
رومانی کشوری چندقومیتی با 19 میلیون جمعیت است که 2-3 میلیون نفرشان کولی هستند و به آنها «سیگان» می‌گویند.
ایرانی‌های ساکن رومانی همیشه دوری از سیگان‌ها را به همدیگر توصیه می‌کنند. براتی می‌گوید «چون از نظر فرهنگی ضعیف هستند. بهداشت فردی بسیار پایینی دارند. بسیار اهل دعوا و خلاف (قاچاق مواد مخدر، فاحشگی و...) هستند.»
البته به گفتهٔ براتی رومانی کلاً از نظر فرهنگی سطح بالایی ندارد «فرهنگ رومانی من را بسیار آزار می‌داد. آنها در خانه و خوابگاه با کفش وارد می‌شوند. در سرویس بهداشتی شلنگ ندارند. فروشگاه حلال به ندرت در آن پیدا می‌شود. بعضی از شهرها اصلاً فروشگاه حلال ندارند. سال اول اصلاً گوشت حلال پیدا نمی‌کردم.»
بعضی از خوراکی‌های کارخانه‌ای هم محتویات حرام دارند. مثلاً در بعضی از کنسروها از آب استخوان خوک، در بسیاری از شکلات‌ها از چربی اشباع‌شدهٔ خوک یا الکل، و در پاستیل‌ها از ژلاتین خوک استفاده می‌کنند. این‌ها را براتی با حساسیت و دقت و با ترجمهٔ برچسب روی موادغذایی به مرور متوجه شده است.
کمتر از 40درصد از مردم رومانی، آن هم در شهرهای بزرگتر زبان انگلیسی بلدند. بنابراین مهاجرانی که زبان رومانیایی بلد نیستند قطعاً به مشکل برمی‌خورند.
بعضی از ایرانی‌ها به‌منظور کار و تجارت به رومانی می‌روند که با مشکلاتی روبه‌رو می‌شوند. اولین مشکل این است که رومانی در راستای سیاست‌های تحریمی برای ایرانی‌ها حساب بانکی باز نمی‌کند. پس آنها نمی‌توانند قرارداد تجاری بنویسند، مگر اینکه دانشجو شوند. براتی می‌گوید «در این صورت هم قوانین سختگیرانه‌ای در موردشان اجرا می‌شود. از جمله اینکه بیشتر از 2 هزار یورو نباید وارد حسابشان شود، وگرنه حساب را می‌بندند و پول را بلوکه می‌کنند. 40-50 روز طول می‌کشد تا پول آزاد شود. اما ممکن است دیگر حساب را باز نکنند.»
مهاجران می‌توانند با مبالغی بین 80 تا 220 یورو در خوابگاه‌های دانشجویی یا خصوصی اقامت کنند. البته اگر بتوانند دوام بیاورند! براتی می‌گوید «ممکن است با افرادی از قومیت‌ها و ملیت‌های خاصی هم‌اتاق شوید و تفاوت‌ها و ناهنجاری‌های فرهنگی شما را به‌شدت بیازارد.»
دو سه سالی می‌شود که بنیاد امام علی علیه‌السلام برای فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی در بخارست رومانی تأسیس شده است. این تنها نقطهٔ امید براتی در رومانی بود.
او می‌گوید «ما با پیشنهاد و کمک حجت‌الاسلام و المسلمین حسینی (نمایندهٔ فرهنگی سفارت ایران در رومانی) یک انجمن دانشجویی تشکیل دادیم تا درد غربت را برای دانشجویان ایرانی کاهش دهیم. آنجا گرد غربت از دلم پاک می‌شد. چون در هر مراسم 70-80 ایرانی می‌دیدم، با هم فارسی صحبت می‌کردیم و احساس می‌کردیم در ایرانیم. دلتنگی برای خانواده و دوستان و کشورمان، در این جمع کمی سبک می‌شد. با تمام این‌ها جو رومانی اصلاً برایم خوشایند نبود. حتی جو فضای دانشگاهی و دانشجویی.»
در کشورهایی مثل روسیه و چین ایرانی‌های زیادی هستند و اگر کسی قصد مهاجرت داشته باشد می‌تواند از آنها پرس‌وجو کند. اما رومانی زیاد ایرانی ندارد.
براتی می‌گوید «اطلاعات در مورد رومانی محدود و در دست چند دفتر مهاجرتی خاص است. آنها هم مافیایی کار می‌کنند و اطلاعات را بین خودشان نگه می‌دارند. کارمندانشان هم اجازه ندارند حقایق را بگویند. من قبل از رفتن، با این دفاتر تماس می‌گرفتم و دربارهٔ دانشگاه‌ها می‌پرسیدم. می‌گفتند «من نمی‌توانم حرف بزنم. وگرنه از دانشگاه اخراج می‌شوم.» هر ایرانی که برگردد و از شرایط رومانی بگوید باعث کاهش مهاجرت به آنجا می‌شود.»
براتی در آخر می‌گوید «به همکلاسی‌هایم می‌گفتم دانشگاه دارد دلالی می‌کند. ولی آنها قبول نمی‌کردند. همین چند وقت پیش دو سه نفرشان تماس گرفتند و گفتند درسی را افتاده‌اند و باید سال را تکرار کنند.»
