به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فارس، می شود، فرمانده ارشد نظامی بود اما مادری هم بود. می شود پشت دشمنان سرسخت را لرزاند اما دل خودت هم بلرزد و پربکشد برای دیدن مادر. اصلاً چه عیبی دارد اسمت آوازه شرق و غرب عالم باشد و همین که نامت برده می شود، خیلی ها دست وپایشان را از ابهت نامت جمع کنند اما تو روی پای مادر، مثل یک کودک خودت را جا کنی و بی خیال عالم شوی حتی شده برای دقایقی. حاج قاسم! ما هنوز هم در بُهت و حیرتیم؛ هر بار که یک چیز جدیدی درباره تو می بینیم، می خوانیم و می شنویم. این بار مِهری که به مادرت داشتی ما را حیران کرده است.
چریکی که توی چادر بزرگ شد!
درباره سردار شهید قاسم سلیمانی، کم نگفته اند و ننوشته اند اما شخصیت بزرگ مردی که گمنام و بی ادعا خودش را وقف مظلومان عالم و جانش را از نوجوانی نذر مردم کشورش کرد، آن قدر وسیع هست که هنوز اول راه از او گفتن، نوشتن و خواندن باشد. سرداری که نامش رعشه به جان دشمن می انداخت وقتی یک نام را می شنید، دلش پر می زد. می خواست سوریه باشد یا عراق یا هر گوشه عالم فرقی نمی کرد؛ دلش هوای صاحب آن نام را می کرد، هوای دیدن «ننه قاسم» را. «فاطمه» دختر «اسد» از بزرگان ایل سلیمانی مادر سردار شهید ما بود و نام پدر سردار هم «حسن» بود. زن و مرد ساده ایلیاتی و روستایی که گوشه خانه و چادر کوچکشان در کوه و کمر، بزرگ ترین ژنرال نظامی قرن حاضر جهان را به دنیا آوردند و تربیت کردند. خب، کنج یک خانه ساده کدام کتاب و مدرسه نظامی است که توانسته باشد، چنین چریک رزم آوری را تربیت کرده باشد؟ همین چیزهاست که بهت آن هایی که قاسم سلیمانی را در جنگ با داعش شناخته و تاکتیک هایش را بررسی کرده اند، مات و مبهوت خودکرده است. شیر پاک و نان حلال پدر اما شاید همان چیزی بود که راه را برای این فرزند شجاع و نترس باز کرد.
وقتی حرفش برو، داشت
مرد شماره یک میدان های نبرد غرب آسیا، همان کسی که کار بلدهای نظامی جهان می گویند استراتژی های نظامی اش بی نظیر است و قبلاً کمتر یا اصلاً نمونه آن را ندیده اند، دل خوش بود به دعاهای پدر و مادرش. مردی که پدرش از روی سلوک او فهمیده بود، شهید خواهد شد. مادر اما دلش برای همه بچه هایش می رفت به خصوص قاسم که یک سال بیشتر از بقیه خواهر و برادرهایش شیر مادر را خورده بود یعنی سه سال. همین مهر مادر و فرزندی را بینشان تقویت کرده بود. مادر، مادر است و دل تنگی هایش. چشم می دوخت به چارچوب در تا پسرش را ببیند. راهی که قاسمش انتخاب کرده بود، کم خطر نبود. اصلاً این بچه از همان کودکی سر نترسی داشت. نوجوان که شد برای کمک به خرج خانواده، راهی غربت شد. بعدها با حرف ها و اعلامیه های امام خمینی(ره) آشنا شد و افتاد توی خط انقلاب. همین که خوشی پیروزی انقلاب به دل مادر تازه نشسته بود، خبر آمد که صدام خرمشهر را گرفته و جوان رعنایش ساک رزم گرفت روی دوش و راهی اهواز و خوزستان شد. خودش که رفت هیچ! بقیه جوان های کرمانی را که حرفش پیششان برو داشت را هم با خودش کشاند و به جبهه برد.
توی دل مادر، رخت می شستند
استخر روستای قنات ملک آباد، شده بود همان گوشه ای که «ننه قاسم» چشم دیدنش را نداشت. همان جایی که هر وقت برای برداشتن آب و شستن رخت و لباس می رفت، انگار توی دلش رخت چرک چنگ می زدند. زنان روستایی پچ پچ که می کردند، هزار بار به خودش نهیب می زد، فاطمه، دختر اسد، زن حسن، مادر قاسم! این ها با تو چه کاردارند؟ دارند حرف خودشان را می زنند. لابد چیزی هست که شاید دلشان نمی خواهد تو بشنوی. برس به خانه و زندگی ات، زن! اما فایده نداشت از همان راهی که می رفت، برمی گشت و زنان روستا را قسم می داد که: شمارا به خدا قسم! چیزی شده، خبری از بچه من دارید؟ خاری به پایش رفته؟ توی جبهه زخمی شده...؟ سیل سؤال های ننه ادامه داشت مگر یکی از زن ها لب باز کند و بگوید: نه، خواهر جان! والا حرف خودمان را می زدیم؛ خبری نیست. این ها را ما از زبان خود سردار شنیده ایم در دورهمی خودمانی مجلس ترحیم مادرش. در همان ویدئویی که مملو است از حسرت و بغض صدایش.
ننه بالاخره راضی شد
سردار گفته بود که من را به مرگ؛ به شهادت تهدید می کنند. دیگر نمی دانند که شهادت عروس من، آرزو و گمشده من است. شب و روز، بی امان در کوه و دشت و بیابان دنبالش می گردم. شوق ژنرال برای شهادت اما برای رسیدن به بهشت نبود که بهشت را قبلاً به او داده بودند. همین جا روی زمین. همان روزی که بالاخره شرم و حیا و خجالتی را که همیشه مانع می شد را کنار گذاشت. همان روزی که قرار بود برود نبرد و به مادرش گفته بود که یکی، دو روزه برمی گردد. دل مادر اما رضا نداده بود و دل شوره های تمام این سال ها را به زبان آورده بود که: هی میگی آمریکا، آمریکا... آخر من هم مادرت هستم شاید وقتی برگشتی دیگر مرا نبینی. سردار در همان دورهمی صمیمانه ترحیم مادرش می گوید که باور نداشته مادرش به این زودی ها رفتنی باشد اما همین که دیده دل مادر بیتاب است، منصرف شده و خواسته سفر را کمی به تأخیر بیندازد که خواهرها وساطت و «ننه قاسم» را راضی می کنند.
آری! بهشت نصیبم شد...
ویدئوی یادگاری آن روز دل آدم را می برد. کهنه سرباز، ژنرال بی سایه، کابوس اسرائیل و داعش پیش پای مادر نشسته، خم می شود. دست مادر را می بوسد. خیره می شود توی چشمان مادر و نازش را می خرد. بالاخره دل به دریا می زند و خجالت همیشگی را کنار می گذارد و کف پای مادر را می بوسد. همان بهشت موعود و معروف را.
سردار بهشت خود را همان روز می گیرد؛ باور نمی کنی؟ باید فیلم آن لحظه را ببینی. خودش می گوید: «بالاخره کف پای مادر را بوسیدم.» بعد گویی با مکثی تعمدی و برانگیزاننده توجه به عمق معنا، می گوید: «بالاخره نصیبم شد...» باید این فیلم را ببینی تا خودت خیلی چیزها عایدت شود؛ اینکه چطور فرمانده سلیمانی، سرش را روی پای مادر گذاشته. مثل طفلی که آرام گرفته، برای مادر شعر می خواند و ناز می کند. بعد هم با دستش صورت چروکیده اما لطیف و پر از مهر مادر را لمس و نوازش می کند. بهشت باید همین باشد. همین محبتی که مثل نهر شیر و عسل وعده داده شده بهشتی، بین انگشتان مادر و پسری ردوبدل می شود. حاج قاسم، بهشتی شده بود. او فقط مانده بود که اذن شهادتش را هم بدهند. دنبال شهادت بود. همان پاداش بزرگی که پدر برای پسرش ازخداخواسته بود.
چشم و دل ما هم می سوزد، سردار!
گاهی وقت ها فکر آدم، پرواز می کند و می رود جاهایی که شاید کمی شاعرانه باشد اما بعید هم نیست، دور از حقیقت باشد. ما سه سال است، داغ سردار برایمان خاموش و سرد نشده است. مثل شعله ای آخرالزمانی هنوز در سینه مان زبانه می کشد این غم. برای ما که ژنرالی این چنین را ازدست داده ایم این داغ ساده نیست حالا اگر پدر و مادرش زنده بودند و این همه بیتابی را می دیدند، چه می شد؟ اصلاً خدا به ننه قاسم رحم کرد که این همه اشک پنهان و آشکار ما را ندید. دل پیرزن تاب نداشت، بدود بیاید سمت ما و قسممان بدهد که خبری از قاسم من دارید؟ راستش ننه قاسم، خدا به ما هم رحم کرد آن لحظه کذایی خواب بودیم. صبح فردا باملاحظه حرمت داغداری مان را نگه داشتند و آرام، آرام، کلمه به کلمه خبر داغ بزرگ را به ما دادند. سردار! اصلاً تو رفتی که ما آرام بخوابیم. ما هنوز برای آن چشم هایت گریه می کنیم که از خوف اینکه تو خوابت ببرد و کودکی را بکشند توی همان چشم ها نمک می ریختی و تا صبح می سوخت. از تو پنهان نیست، سه سال است چشم و دل ما هم می سوزد درست مثل همان چشم های شور تو که عالمی را نمک گیر خودش کرد.
ناگفته دختر سردار سلیمانی از پدرش/ از آشپزی کردن حاج قاسم تا موسیقی مورد علاقه اش
