به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از گاردین، این اثر هنری به اندازه یک ایستگاه اتوبوس از فایبرگلاس، رزین و چوب ساخته شده و دارای فضایی خالی است و بینندگان این اثر می توانند وارد آن شوند و داخلش بنشینند.
در تصویر زیر مجسمه ای از سر رئیس جمهور ایالات متحده امریکا را می بینید که توسط هنرمند استرالیایی کالوم مورتون، ساخته و رو به روی گالری هنری بالارت نصب شده است. این اثر ترکیبی است از مجسمه سازی و معماری؛ سری که گویی از زمین روییده است. این مجسمه، سرپناهی است مجهز به نیمکت هایی برای نشستن و داخلش شعله های آتش دوزخ به تصویر کشیده شده است.
مورتون، استاد هنر در دانشگاه موناش، تاکنون در نمایشگاه های متعددی در استرالیا و سراسر جهان شرکت کرده است. او این اثر را در واکنش به وضعیت سیاسی جهان ساخته است. او می گوید: «من می دانم که ساختن این اثر زشت و کاری مبتذل است؛ کمی شبیه به خود ترامپ. این کار نوعی مقابله است. کشور در حال سوختن است. ترامپ تغییرات اقلیمی را انکار می کند و او در شرایطی که در آن هستیم، نقش دارد. الان ما باید به جهان توجه کنیم. ما در هاله ای از دود زندگی می کنیم.»
اما آیا مخاطب می تواند این برداشت را بکند که سازنده، از طرفداران ترامپ است؟ آیا می توان از این اثر برداشتی مثبت داشت؟ مورتون با صراحت می گوید: «مردمی که دونالد ترامپ را دوست دارند دیوانه اند. من کسانی را که به جناح راست جذب می شوند، می توانم درک کنم، این به آن ها نوعی همگرایی می بخشد. چهره های جناح راست تداعی گر نوستالژی باشکوهی است که برایشان اطمینان بخش است.»
او اسکات موریسون، نخست وزیر استرالیا را هم در همان دسته قرار می دهد و می گوید: «دیگر نمی توان در سیاست به دنبال امید بود؛ همه اش یک نمایش مسخره است.»
با اینکه این اثر، مفهومی تلخ با خود دارد، اما ظاهرش رنگی و کارتونی است: «من به سیمپسون ها علاقه مندم، به کارهایی اشباع از رنگ با گرافیک اغراق شده. من می خواهم چیزهای زیبایی بسازم؛ چیزهای زیبا اطمینان بخش هستند. بعضی اوقات کارهای زیبایی انجام می دهم و گاهی هم کارهایی مثل این.»
(فیلم) حرکت بسیار زیبا و خداپسندانه فرزاد فرخ در کنسرتش
در حالی که مورتون می گوید قصد ندارد تصویری بسازد که به سرعت در رسانه های اجتماعی پخش شود، اما اثری که در حوزه عمومی و برای عموم به نمایش درآید، می تواند یک اثر «اینستاگرامی» باشد. هنرمند این اثر معتقد است زبان کار او از جنس زبان راهپیمایی ها و اعتراضات است. او اثر خود را با عروسک های سیاستمداران مقایسه می کند که به نمایش درمی آید. او می گوید: «من به مخاطبم دیکته نمی کنم که چه برداشتی از اثر من داشته باشد. در نهایت هر کس، چیزی از خود را به آن اضافه می کند.»
دخترترامپ از کاخ سفید می رود
