به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرگزاری ایسنا، به تصمیم مدیران تراکتور نقد وارد است اما سبک کار و شیوه رفتاری منصوریان مشکلاتی دارد که دفاع از او را سخت می کند.
«مدیران فوتبال ایران در فصل گذشته لیگ برتر رکورد تغییر مربی را زدند و در یک لیگ ۳۰ هفته ای ۴۰ مربی را روی ۱۶ نیمکت نشاندند. اینجا حوصله ها تنگ است و صبر و طاقت هم مدام کمتر و کمتر می شود. بنابراین عجیب نبود که تغییرات در لیگ بیستم خیلی زود از راه برسد و همین اتفاق هم رخ داد.
قربانی اول علیرضا منصوریان بود؛ مردی که زمان هدایت استقلال در یک برنامه تلویزیونی از نشستن روی صندلی قرمز سر باز زد و گفت: «به این رنگ حساسیت دارم.» اما ابتدای فصل هدایت تیم سراسر سرخپوش تبریزی را پذیرفت. با این حال او روی نیمکت تراکتور فقط پنج هفته دوام آورد و بعد از تساوی خانگی برابر فولاد از کار برکنار شد. یک برد، یک باخت و سه تساوی، در نتیجه ۶ امتیاز و قرار گرفتن روی پله دوازدهم جدول باعث شد مدیران تراکتور با صدور یک بیانیه دو خطی خبر جدایی منصوریان را اعلام کنند. به این ترتیب بعد از استعفا از استقلال در لیگ هفدهم و برکناری از ذوب آهن در لیگ نوزدهم، حالا حضور ناموفق در تراکتور به بخشی دیگری از کارنامه علی منصور اضافه می شود.
از نظر فنی انصافا پنج هفته زمان کمی برای پیاده سازی افکار یک کادر فنی جدید است. اگر قرار بود مربیان بر اساس نتایج پنج بازی اول شان در تیم ها قضاوت شوند، نه برانکو و کالدرون در پرسپولیس می ماندند و نه استراماچونی در استقلال. از این نظر به تصمیم مدیران تراکتور نقد وارد است اما سبک کار و شیوه رفتاری منصوریان مشکلاتی دارد که دفاع از او را سخت می کند. او زمانی در زمره مربیان جوان، نوگرا و صاحب ایده فوتبال ایران طبقه بندی می شد که حاصل کارش در نفت تهران واقعا دلپذیر بود اما منصوریان از یک جایی به بعد غرق در ظواهر شد. استفاده نالازم از تعابیر پیچیده و متکلفانه، به کارگیری واژگان نامانوس و نالازم از قبیل فرشینگ و پردازش، فینیشینگ و... نه تنها باعث ارتقای جایگاه او در چشم مخاطبان فوتبال نشد، بلکه از منصوریان چهره آدمی را ساخت که محتوا را قربانی فرم می کند. تحرک بی امان او کنار زمین، اعداد و کلمات اغراق آمیزی که در نشست های خبری به کار می برد و نمایش صمیمیت کاذبش با بازیکنان و مربیان حریف، مجموعه ای را تشکیل می داد که چندان متناسب با یک مربی حرفه ای نبود.
به هر جهت حالا قصه تراکتور هم برای منصوریان تمام شده و هر بار که او یک شغل را با ناکامی از دست می دهد، طبیعتا سخت تر می تواند تیم پیدا کند. با این حال او هنوز ۵۰ ساله هم نشده و قادر است به روزهای خوب مربیگری برگردد؛ مشروط به این که اضافه کاری و ظاهرگرایی را کنار بگذارد و بیش از هر چیز دیگری روی مستطیل سبز و اتفاقاتی که در آن رخ می دهد، تمرکز کند. امضای مربی در زمین معلوم می شود، نه روی نیمکت یا سالن کنفرانس خبری.»
تراکتور، کی روش را دوباره به ایران بر می گرداند؟
