به گزارش سرویس جامعه پایگاه خبری ساعدنیوز، مصریان باستان اجساد را مومیایی میکردند تا بدن انسانها را برای زندگی پس از مرگ حفظ کنند. باور آنها بر این بود که پس از مرگ، روح فرد به زندگی در دنیای دیگر ادامه میدهد و برای بازگشت به بدن خود به یک کالبد سالم نیاز دارد. از این رو، حفظ بدن از فساد ضروری تلقی میشد.
تخلیه بدن: اندامهای داخلی که زودتر دچار فساد میشوند، مانند معده، روده، ششها و کبد، از بدن خارج و در ظروفی خاص به نام کانوپیک نگهداری میشدند.
حذف مغز: مغز معمولاً از طریق بینی با ابزار خاصی خارج میشد، زیرا به نظر میرسید ارزش کمتری نسبت به قلب دارد.
خشک کردن بدن: بدن با مادهای به نام نطرون (ترکیبی طبیعی از نمک) پوشانده میشد تا رطوبت بدن کاملاً از بین برود.
پیچیدن در پارچه: پس از خشک شدن، بدن با روغنهای معطر ماساژ داده میشد و سپس در پارچههای کتان پیچیده میشد.
قراردادن در تابوت: جسد مومیاییشده در تابوتی تزئینشده قرار میگرفت و همراه با اشیای قیمتی و لوازم زندگی پس از مرگ دفن میشد.
این عمل بخشی از باورهای مذهبی مصریان بود که به خدایان و زندگی جاودان اعتقاد داشتند. اوزیریس، خدای مرگ و رستاخیز، نماد زندگی پس از مرگ بود، و مومیاییسازی به عنوان بازتابی از این باور و احترام به جسد برای بازگشت روح به کالبد انجام میشد. این فرآیند به ویژه برای فراعنه و افراد بلندمرتبه انجام میشد تا موقعیتشان در دنیای دیگر حفظ شود.
سایر مطالب جامعه را اینجا دنبال کنید