به گزارش سرویس اجتماعی پایگاه خبری ساعدنیوز، در سالهای اخیر، نشانههایی از تغییر اولویتهای فرهنگی و سبک زندگی در جامعه مشاهده میشود که گاه بیش از آنکه ریشه در نیاز واقعی داشته باشد، حاصل تقلید بیچونوچرا از الگوهای مصرفی غرب است. افتتاح رستوران و کافههای ویژه سگ و گربه، نمونهای روشن از این دگرگونی ارزشی است؛ پدیدهای که در نگاه نخست ممکن است نماد «محبت به حیوانات» جلوه کند، اما در لایههای عمیقتر، پرسشهای جدی اخلاقی، اجتماعی و دینی را بهدنبال دارد.
در سبک زندگی اسلامی، مهربانی با حیوانات نهتنها نفی نشده، بلکه مورد تأکید قرار گرفته است. روایات متعددی درباره ثواب آبدادن به حیوان تشنه یا پرهیز از آزار آنها وجود دارد. اما آنچه اسلام بر آن تأکید میکند، رعایت عدالت، میانهروی و تقدم نیازهای انسان بر تجملگرایی افراطی است. تبدیل حیوانات خانگی به مصرفکنندگان خدمات لوکس، آن هم در جامعهای که بخشی از مردم برای تأمین نیازهای اولیه معیشتی با مشکل مواجهاند، نشانهای از جابهجایی خطرناک اولویتهاست.
از منظر اسلامی، اسراف و تبذیر رفتاری نکوهیده است؛ چه در خوراک انسان باشد و چه در هزینهکردهای غیرضروری برای حیوانات. هنگامی که غذاهای خاص، دکورهای تجملی و خدمات لاکچری برای حیوانات طراحی میشود، در واقع با نوعی «مصرفزدگی نمایشی» مواجه هستیم که بیش از آنکه به حیوان سود برساند، در خدمت نمایش سبک زندگی صاحبان آنهاست.
مسئله مهمتر، تغییر جایگاه عاطفی حیوان و انسان است. در برخی از این سبکهای وارداتی، حیوان خانگی جایگزین روابط انسانی، فرزندآوری و مسئولیتهای اجتماعی میشود. در حالی که در نگاه اسلامی، خانواده، صلهرحم، مسئولیتپذیری اجتماعی و توجه به نیازمندان، محور زندگی سالم و متعادل است. جامعهای که در آن حیوانات خانگی لاکچریتر از برخی انسانها زندگی میکنند، ناخواسته به سمت نوعی بیتفاوتی اجتماعی سوق داده میشود.
در نهایت، نقد این پدیده بهمعنای آزار حیوانات یا بیتوجهی به حقوق آنها نیست؛ بلکه دعوت به بازنگری در سبک زندگی و پرسش از این واقعیت است که آیا هر آنچه رنگ مد، تجمل و تفاخر دارد، با فرهنگ و ارزشهای اسلامی–ایرانی ما سازگار است یا نه؟
سبک زندگی اسلامی، سبکی است که در آن رحمت هست، اما افراط نیست؛ توجه به حیوان هست، اما غفلت از انسان نه؛ و مصرف هست، اما اسراف هرگز.
