به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از دویچه وله، در سالهای اخیر، تغییر مسیر زنجیرههای تأمین جهانی، کشورهای جنوبشرقی آسیا را در کانون توجه سرمایهگذاران قرار داده است. سیاستهای تعرفهای ترامپ، که روابط تجاری آمریکا و چین را بهطور جدی دگرگون کرد، باعث شده بخشی از تولید و سفارشها به کشورهایی چون ویتنام، اندونزی، فیلیپین و تایلند منتقل شود. این جابهجایی در نگاه اول یک فرصت اقتصادی به نظر میرسد، اما کارشناسان هشدار میدهند که در غیاب سیاستهای جبرانی، میتواند نابرابری درآمدی و ثروت را تشدید کند.
یکی از مسیرهای اصلی افزایش این شکاف، تمرکز منافع در دست شرکتها و مناطقی است که از زیرساخت، مهارت نیروی کار و دسترسی به سرمایه برخوردارند. کارخانهها و سرمایهگذاریهای جدید معمولاً به سمت شهرهای بزرگ و پارکهای صنعتی میروند، در حالی که مناطق روستایی و بخشهای غیرصادراتی سهم اندکی از این رونق خواهند داشت. نتیجه، تقویت فاصله درآمدی میان مراکز صنعتی و مناطق کمبرخوردار است.
از سوی دیگر، تغییرات تجاری میتواند فشار تورمی بر گروههای کمدرآمد وارد کند. افزایش تعرفهها یا اختلال در زنجیره تأمین، قیمت کالاهای واسطهای و نهایی را بالا میبرد. خانوارهایی که بخش بزرگی از درآمدشان را صرف مایحتاج اساسی میکنند، بیشترین آسیب را میبینند. تجربه نشان داده است که در چنین شرایطی، دهکهای پایین جامعه حتی اگر شغل پیدا کنند، با افزایش هزینههای زندگی روبهرو میشوند که رشد دستمزدشان را خنثی میکند.
با این حال، همه پیامدها منفی نیست. برخی کشورها، مانند ویتنام و کامبوج، توانستهاند از فرصتهای صادراتی ناشی از تنش آمریکا–چین بهره ببرند و سفارشهای جدیدی جذب کنند. این روند در کوتاهمدت میتواند رشد اقتصادی را سرعت ببخشد و فرصتهای شغلی تازه ایجاد کند، بهویژه در صنایع کاربر. اما اگر این رشد با سرمایهگذاری در آموزش، مهارتآموزی و ارتقای فناوری همراه نباشد، دستاوردها محدود و موقتی خواهد بود.
تجربههای پیشین نشان میدهد که بدون سیاستهای فعال بازتوزیعی، سود حاصل از این تحولات عمدتاً به جیب گروهی کوچک از سرمایهداران و نیروی کار ماهر سرازیر میشود. ابزارهایی مانند سرمایهگذاری در مهارتهای فنی، تقویت زنجیرههای تأمین محلی، حمایت اجتماعی هدفمند و سیاستهای بازار کار میتوانند اثرات منفی را مهار کنند. همچنین، استفاده هوشمندانه از درآمدهای مالیاتی ناشی از رشد صادرات برای توسعه خدمات عمومی، از آموزش و بهداشت گرفته تا زیرساختهای مناطق محروم، میتواند شکافها را کاهش دهد.
به طور کلی، جنگ تجاری ترامپ برای جنوبشرقی آسیا یک تیغ دو لبه است: لبهای که میتواند فرصتهای تازهای برای رشد و اشتغال ایجاد کند، و لبهای که ممکن است بر عمق نابرابریهای اقتصادی بیفزاید. اینکه کدام لبه غالب شود، به سیاستگذاری هوشمندانه و اراده دولتها برای توزیع عادلانه منافع بستگی دارد.
برای پیگیری اخبار اقتصادی اینجا کلیک کنید.
