به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، در این شعر، شهریار با ظرافتی شاعرانه خود را نماینده تجربههای گذشته معرفی میکند؛ شکستها، عبرتها و تلخیهای دیروز. در مقابل، نیما را بهعنوان نماد آینده و سازندگی میستاید؛ کسی که با جسارت و غیرت، راهی تازه برای شعر فارسی گشود. این نگاه نهتنها نشاندهنده احترام شهریار به نیماست، بلکه نشان میدهد شهریار با پذیرش جایگاه تاریخی خود، بزرگیاش را تثبیت میکند.
چند نکته مهم در این شعر و روایت اردشیر رستمی:
دیالوگ میان دو نسل شعر فارسی: شهریار بهعنوان شاعر سنتی و غزلسرا، نیما را که بنیانگذار شعر نو است، به رسمیت میشناسد.
بزرگی در فروتنی: شهریار با این اعتراف که او «عبرت دیروز» است و نیما «غیرت فردا»، نشان میدهد که بزرگی یک شاعر تنها در آثارش نیست، بلکه در نگاهش به دیگران هم هست.
اهمیت تاریخی: این بیت بهنوعی سندی است از مواجهه دو جریان بزرگ ادبیات معاصر ایران؛ غزل سنتی و شعر نیمایی.
اردشیر رستمی در برنامه «کتاب باز» با خواندن این بیت، نهتنها یاد شهریار را زنده میکند، بلکه پیوند میان سنت و نوگرایی را به مخاطب یادآور میشود. همین لحظه باعث میشود مخاطب درک کند که بزرگی شهریار در پذیرش و ستایش نیماست، نه در رقابت با او.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
