به گزارش سرویس هنر و رسانه ساعدنیوز ، عرفان طهماسبی در سال 1395 شیوه تازهای از شاهنامه خوانی را ابداع و اجرا کرد؛ خواندن اشعار فردوسی با لحن موسیقی پاپ و همزمان توضیح دربارهٔ داستان (نقالی) باعث شد که ضیاالدین هاجری محقق، نویسنده و رئیس انجمن پالایش زبان فارسی، اولین بار برای خطاب قراردادن او از واژه «خنیا هنگامه خوان» استفاده کند. او معتقد بود که "عرفان هم خنیاگر و هم هنگامه خوان است
منو از راه به در کن من حریص اشتباهم
اگه سهم من تو باشی سر به راه سر به راهم
منو از راه به در کن جاده صافه من کلافم
یه نخ از عشق تو میخوام تا باهاش رویا ببافم
ای همیشه یاور من ای پناه آخر من
با تو شاید زیر و رو شد با نگاهی باور من
همسفر پرنده ها حریف شاخ شب نشد
کسی تو دریای غمش چراغ داغ شب نشد
نه میدونه سفر کجاست نه اینکه همسفر کیه
نه میتونه خطر کنه نه میدونه خطر چیه
منو از راه به در کن اگه راهم از تو دوره
بشکن پای دلم رو مرگ عاشقی عبوره
برای مشاهده سایر مطالب هنرمندان با سرویس هنر و رسانه ساعدنیوز در ارتباط باشید.
