به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از سینا پرس: نتیجه مطالعه ای جدید نشان می دهد اگر جای زمین و مریخ با هم عوض می شد، مریخ به سیاره ای زمین مانند که در آن امکان حیات وجود داشته باشد تبدیل نمی شد. در این شرایط شدت نور خورشید نصف می شد و یخ دوباره بر سطح این سیاره ظاهر می شد.
طبق قوانین کپلر، جرم سیاره تقریباً بر مدارش اثری ندارد و این جرم خورشید است که چیزها را کنترل می کند. هم مریخ و هم زمین همیشه به سمت خورشید در حال سقوطند، همه اجسام دیگر هم همین وضعیت را دارند.مریخ در حال حاضر حوزه مغناطیسی اندکی دارد یا اصلاً حوزه مغناطیسی ندارد به همین دلیل جو خیلی باریکی دارد. بدون وجود حوزه مغناطیسی، بادهای خورشیدی که به وسیله خورشید ایجاد می شوند مریخ را فاقد جو می کنند که به نوبه خود موجب می شود مریخ خیلی سرد شود. اگر مریخ در جای زمین قرار گیرد، باز هم فاقد حوزه مغناطیسی خواهد بود و بنابراین جو کوچکی خواهد داشت. به طورکلی اگر مریخ جایش را با زمین عوض کند، کمی گرم تر می شود اما به دلیلی که گفته شد، شاید باز هم قابل سکونت نباشد.
دلیل فقدان حوزه مغناطیسی در مریخ هم این است که هسته مریخ مدتی طولانی است که سرد و جامد شده (برخلاف هسته زمین که هنوز خیلی مذاب است). فقدان هسته مذاب مانع از این می شود که یک حوزه مغناطیسی به قدر کافی قوی شود و از جو حفاظت کند . دلایل دیگری هم وجود دارد اما این عمده ترین دلیل است. به خاطر داشته باشید که دلیل ذکر شده باعث می شود مریخ یا هر سیاره ای به ابعاد مریخ که در مدار زمین قرار بگیرد سیاره ای قابل سکونت نباشد.
اکثراً نیروی جاذبه تعیین می کند که مواد و اشیای موجود در جهان به کجا حرکت کنند. همه موادی که جرم دارند جاذبه تولید می کنند، اما آنهایی که جرم بیشتری دارند نسبت به آنهایی که جرم کمتری دارند جاذبه قوی تری تولید می کنند و نیروی جاذبه با افزایش فاصله کاهش می یابد. آنهایی که بیشترین جرم را دارند، بر اجرام دیگر به ویژه آنها که در همسایگی شان هستند بیشترین اثر را به جا می گذارند.
فیزیکدان ستاره شناس رنول مالهوترا از دانشگاه آریزونا از اولین دانشمندانی است که این ایده را مطرح کرد که سیارات تقریباً در اوایل شکل گیری منظومه شمسی به اطراف مهاجرت کرده اند. وی با شبیه سازی رایانه ای به این نتیجه می رسد که تغییر مکان سیارات، منظومه شمسی را به شدت آشفته می کند. اگرچه هیچ یک از سیارات داخلی تر در ده میلیون سال اول به خارج از منظومه شمسی پرت نشده اند، اما همه در فواصل مداری خود دچار تغییرات بزرگی شدند.
در همین رابطه یک نظریه جدید هم وجود دارد. دانشمندی به نام دوگ لین چند سال پیش این بحث را مطرح کرده بود که منظومه شمسی همیشه در آستانه هرج و مرج است. احتمالاً منظومه شمسی در سال های شکل گیریش ناپایدار بوده است. سپس سیارات بار دیگر سازمان یافته اند و یا به گونه ای پرتاب شده اند که از مدارهای اولیه به اندازه کافی فاصله گرفته اند. هر تغییر اساسی ای دوباره سیستم را در آستانه هرج و مرج قرار می دهد. این وضعیت را می توان با فنجانی پر از قهوه مقایسه کرد. اگر شما فنجانی قهوه ببینید که دقیقاً لبالب پرشده منطقی است که نتیجه بگیرید مقداری قهوه به اطراف می ریزد و کاری نتوانید انجام دهید.
