در سالروز شهادت فرزندی از این دیاریم که به حق می توان او را تبلور عینی مکتب اسلام در این سال های اخیر دانست؛ مکتبی که انسان را هم عارف می پروراند و هم سیاستمداری کیّس، هم عالم به دانش روز می پسندد و هم اهل تقوا، هم مجاهد میدان های نبرد می خواهد و هم مدیری مدبّر و تبیین گر، و هم او را سخت و آهنین در برابر متجاوزان و زیاده خواهان (درون مرزی و برون مرزی) می سازد و هم نرم و رئوف در برابر توده های بی دفاع ملت ها و...
شهید سردار سلیمانی در تربیت و تهذیب خویش تا بدان جا پیش رفت که می توان بسیاری از مظاهر مکتب اسلام و به تبع آن انقلاب اسلامی را در عمر پر برکت او سراغ گرفت. با آن که وی در جایگاه تئوری پردازی نبود، به گونه ای الگوی عملی اش از مکتب مورد تجلیل ملت قرار گرفت که حتی در مخیله مان نمی گنجید. این بزرگداشت کم نظیر بدان معنا بود که او را شخصیتی چند بعدی می شناختند و رویکردش را در همه زمینه ها به مکتب نزدیک تر می پنداشتند؛ از این رو صاحبان همه سلایق را در تشییع پیکر او حاضر یافتیم.
در آستانه دومین سالگرد این فاجعه تاریخی در یک محفل دانشجویی، عضو سابق یک تشکل- آقای وحید اشتری- با معیار عدالت خواهی خود، رویکرد این شهید را در عرصه اجتماعی و سیاسی غیر قابل پذیرش می خواند. استدلال ارائه شده در این زمینه قابل تأمل است: «من حاج قاسم را در حوزه های اجتماعی- سیاسی الگو می دانم؟ مطلقاً خیر»، «حاج قاسم در نگاه های سیاسی و اجتماعی به شدت قابل نقد بوده و با گرایش سیاسی من نمی خواند»، «من صبح تا شب همه کاری می کردم علیه لاریجانی[علی]، حاج قاسم برای میتینگ آقای لاریجانی سخنرانی می کرد.»، «حاج قاسم می گوید من دست روحانی را می بوسم». «مقوله عدالت خواهی با آن تعریفی که داریم می کنیم به عنوان نقد حاکمیت، نقد و آسیب شناسی در حوزه نابرابری آیا پروژه حاج قاسم بود، مسئله ایشان نبود؟ ایشان نماد مبارزه با دشمن خارجی است، کارکردی که برای ایشان متصورم با کارکرد یک جریان عدالت خواه متفاوت است.»
قبل از پرداختن به این جملات و بررسی آن ها باید دید وظایف نیروهای دلسوز و فهیم جامعه (فارغ از گرایش و سلیقه) در قبال چرخش قدرت در چارچوب نظامات کشور چیست؟ به عبارت دیگر، تعامل اکثریت با اقلیت و بالعکس باید چگونه باشد تا حقوق اساسی مردم یعنی حق تعیین سرنوشت پایمال نشود؟ کسانی که عدالت خواهی را محدود به حوزه اقتصاد می دانند آیا اصولاً در حوزه اجتماعی و سیاسی حقوقی برای اکثریت متفاوت از خود و به طور کلی برای صاحبان سلایق دیگر که در چارچوب قانون فعالند قائلند؟ همچنین اگر اقلیت تلاش کرد باور خود را با توسل به هر شیوه غیر اصولی و اخلاقی حاکم سازد آیا از دایره عدالت خواهی خارج شده است؟ زمانی که جریانی از طریق صندوق رأی به مدیریت قوه مجریه یا مقننه دست یافت، اقلیت در قبال آن، چه مسئولیتی دارد؟ اگر قرار باشد همواره اقلیت بر اساس ارزیابی و استنباط شخصی خود، منتخب اکثریت را فاسد و خائن بخواند آیا کار آمدی برای ساختار نظام جمهوری اسلامی می توان متصور بود؟ قطعاً پاسخ منفی خواهد بود. خوشبختانه نیروهایی همچون شهید سلیمانی ملهم از مشی امام و رهبری ضمن درک معنی حکمرانی، همواره کوشیده اند از طریق انتقادهای مصلحانه و حتی تشویق های هوشمندانه تا آن جا که ممکن است اکثریت را در مسیر منافع مردم هدایت کنند.
در این محفل دانشجویی این سخن شهید سلیمانی مورد انتقاد قرار می گیرد: «من دست روحانی را می بوسم». این جمله بخشی از نامه شهید بعد از اتخاذ موضع اصولی توسط رئیس جمهور وقت است. در این نامه می خوانیم: «آن چه از فرمایشات حضرت عالی در رسانه ها منعکس شد، مبنی بر این که اگر نفت جمهوری اسلامی ایران صادر نشود، تضمینی برای صدور نفت کل منطقه نمی باشد و بیانات بسیار ارزشمندی که در موضع جمهوری اسلامی ایران نسبت به رژیم صهیونیست فرمودید، مایه مباهات و افتخار است... دست شما را برای ایراد این سخنان به موقع، حکیمانه و صحیح می بوسم و برای هر سیاستی که مصلحت نظام اسلامی باشد در خدمت هستیم.»
همان گونه که مشهود است بحث هدایت منتخبان اکثریت در مسیر مصالح جامعه است. شهید بزرگوار که در جلسات خصوصی و شوراها انتقادات بسیار تندی از آقای روحانی داشت با خضوع می کوشد ضمن تشویق یک اقدام خوب، برای دولت ریل گذاری کند؛ زیرا اگر برآیند آمد و شد دولت ها مثبت نباشد این نظام اسلامی است که غیر کارآمد ارزیابی خواهد شد. انسان های بزرگ در تاریخ از منیّت فاصله گرفته اند تا توانسته اند منشأ اثر باشند. این سردار دل ها نیز به تبعیت از امام و رهبری که همواره به تقویت دولت ها پرداخته اند(البته در جای خود انتقادات را هم مطرح ساخته اند) خود را در حد یک سرباز تنزل می دهد و برای پیشبرد «هر سیاستی که مصلحت نظام اسلامی باشد» اعلام آمادگی می کند.
طبعاً این ایثار و فهم از حکمرانی برای کسی که به تعبیر خود تمام همتش را صرفاً برای تخریب، به کار می گیرد به هیچ وجه قابل درک نیست: «من صبح تا شب همه کاری[؟!] می کردم علیه لاریجانی [علی]، حاج قاسم برای میتینگ آقای لاریجانی سخنرانی می کرد.» جملات شهید سلیمانی سرشار از گذشت از خود و عبور از منیّت ها است، اما منتقد او که گویا خود را محور هستی می پندارد حتی به سوی انتقاد از مشی امام می رود که مجری جلوی او را می گیرد.
جا دارد در آستانه سالگرد این عزیز که همه سلایق، وی را به درستی «سردار دل ها» می خوانند دست کم به این واقعیت بیندیشیم که چرا آحاد جامعه مشی این بزرگمرد از دست رفته را در عدالت خواهی و پاسداری از حقوق همگان بر نگاه های محدود و صرفاً ستیزه گرانه ترجیح می دهند.
عباس سلیمی نمین : چه کسانی به دنبال تحریف و جعل تاریخ دانشگاه آزاد هستند؟
