به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه اعتماد، مهمانان به تعریف واقعه ای می پردازند که ظاهرا در چند سال پیش و در یک برنامه تلویزیونی مطالبی را گفته اند که به مذاق یکی از مقامات مهم کشور خوش نمی آید.
گوینده ماجرا می کوشد که نام نبرد، ولی مجری دخالت کرده و نام آقای صادق لاریجانی را به صراحت اعلام می کند و این نکته بسیار عجیبی است. پس از پخش آن برنامه، رییس قوه عصبانی می شود و صداوسیما را متهم به حضور نفوذی ها می کند.
مهمان برنامه با لحن طنز می گوید که ماجرا را جدی نگرفتیم، ولی گفتند دارند می آیند دستگیرتان کنند!! گوینده مشهور خبر هم تاکید می کند که برای مان پرونده ای را باز کردند و احضار شدیم و با پادرمیانی رییس اسبق صداوسیما که در جلسات گوناگون به خدمت آقای رییس قوه رسیدند، غائله خاتمه می یابد.
تا اینجای ماجرا خیلی عجیب است که صداوسیما جرات می کند یا اجازه پیدا می کند که تا این حد از خطوط قرمز خودساخته عبور کند و با لحن شوخی و حتی تمسخرآمیزی به بیان این داستان بپردازند.
آقای صادق لاریجانی که دیگر در موقعیت ریاست قوه قضاییه نیستند و حرف شان خریدار جدی ندارد بطوری که یکی از مدیران نزدیک به ایشان نیز بازداشت شده اند و اکنون با چنین برنامه ای مواجه هستند، بهتر می توانند حس کنند که دیگران در طول سالیان زیاد ریاست ایشان از اتهامات یک سویه علیه خودشان چه کشیده اند؟
اتهاماتی که همین رسانه عامل انتشار آنها نیز بود. ایشان باید توجه می داشتند که حضور در ریاست قوه قضاییه موقتی است، دیر یا زود کسان دیگری خواهند آمد و آن پوشش و امنیت خاطری که کسی نتواند از گل کوچک تر به آنان بگوید از میان می رود. این قاعده برای همه جاری و ساری است. جالب اینکه اکنون حتی قادر به دفاع معقول از خودش نیز نیست. باید گفت که اگر صداوسیما و رسانه ملی در آن زمان آزادی عمل داشت و یک رسانه واقعی بود، نه از بیان آن انتقاد ترسی به خود راه می داد و نه اجازه می داد که مسوول دستگاه قضا چنین بی محابا یکه تازی کند و نه دادستان شهر به خودش حق می داد که به فوریت امتثال امر کند و برای یک مجری خبرگوی تلویزیونی به این سرعت احضاریه صادر و مطابق آنچه که در برنامه افشا شد، قصد بازداشت آنان را کند. در واقع ریشه اصلی بروز این مشکلات، در فقدان استقلال و آزادی رسانه بود.
رسانه آزاد و مستقل اجازه نمی دهد که دیگران از حدود اختیارات و وظایف قانونی خود تخطی کنند. مشکل اصلی متوجه صداوسیما است که در آن زمان خبر ماجرا را پخش نکرد و در برابر آن تهدیدات مقاومت ننمود. باید می گذاشت آن افراد احضار و حتی محاکمه شوند و سپس از طریق نقد رفتار آن دستگاه بساط این تخلفات را برمی چید؛ نه اینکه با لابی کردن و مسکوت گذاشتن ماجرا به نهادینه شدن این رفتار کمک کند و حالا پس از چند سال باید به صورت شوخی و خنده و حتی تمسخرآمیز آن خبر را که در اصل گریه آور است افشا کنند.
هنگامی که صداوسیما خبر به این مهمی را که مربوط به خودشان نیز می شود پنهان می دارند و از انتشار آن خودداری می کنند، چه جایی برای انتشار اخبار مشابه دیگر می ماند؟ اگر آن اقدام دستگاه قضایی غیرقانونی و به نوعی سوءاستفاده از حق و قدرت بود، باید همان زمان علنی و در برابرش ایستادگی می شد، و به جای رفتن رییس سازمان صداوسیما به خدمت رییس قوه قضاییه و خواهش و تمنا کردن، از ابزار رسانه ای استفاده می کردند و تعرض کنندگان به حقوق جامعه و آزادی بیان را جای خود می نشاندند. اگر آن اقدام دادسرا، به حق و مطابق عدالت بود، باز هم باید خبر را صدا و سیما منتشر می کرد و از تخلف خود عذرخواهی می کردند.در این صورت امروز هم حق نداشتند که آن واقعه را مسخره کنند.
البته بنابر سوابق امر و شناختی که از محافظه کاری صداوسیما و رفتار یکسویه قضایی در آن زمان داریم گمان می کنیم که آن اقدام منصفانه نبوده و نباید از اختیارات قضایی برای پیشبرد مقاصد خاص و شخصی استفاده شود، ولی در این صورت هم باید لبه نقد را به سیاست های آن زمان صداوسیما متوجه کرد که چرا به جای برخورد و مواجهه رسانه ای، از طریق گفت وگو و توافق و احتمالا امتیاز دادن و انتشار اخبار بیشتر از دستگاه قضایی و رییس آن یا حذف نقدهای جاری از آن دستگاه، سعی کردند که مشکل خود را حل کنند، در حالی که چنین رفتاری فقط در یک مورد متوجه آنان شده و در بسیاری از موارد دیگر گریبان دیگران را گرفته بود که صدا و سیما باید از طریق انتشار آن خبر، جلوی موارد مشابه را می گرفت. ریشه آن برخورد ناصواب قضایی عملکرد نادرست رسانه های رسمی ایران است.
