اعدام قاتل دخترم را می خواهم ! / مادر غزاله در جواب همکلاسی های آرمان گفت

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، شمارش معکوس برای اجرای حکم قصاص. چند روز به پایان مهلت یک ماهه ای که از سوی پدر و مادر غزاله داده شده، باقی نمانده و این پرونده جنایی هر روز به نقطه پایانش نزدیک و نزدیک تر می شود، خانواده آرمان به هر نحوی سعی دارند، رضایت اولیای دم را جلب کنند. آنها روز پنجشنبه همراه عده ای از اقوام، آشنایان و دوستان آرمان به محل زندگی پدر و مادر غزاله رفتند تا شاید بتوانند، آنها را از تصمیم شان منصرف کنند. اما خانم شکوهی مادر غزاله و آقای شکور پدر غزاله از رودررو شدن با آنها خودداری کردند تا حضور چند ساعته حدود ٤٠ نفر از کسانی که خواهان گذشت این خانواده بودند، بی نتیجه به پایان برسد. خانواده مقتول قصاص می خواهند، این را مادر غزاله می گوید. در مقابل اما پدر و مادر آرمان هنوز امیدوارند که این پرونده به نحو دیگری مختومه شود. براساس آنچه پیش از این اعلام شده، مهلت قانونی آرمان یازدهم بهمن ماه به پایان می رسد. اما هنوز هیچ چیز به طور قطعی معلوم نیست.

پدر آرمان وسط کوچه ایستاده بود تا مردم راه را گم نکنند. عده ای هم در قسمت جنوبی ساختمان بودند تا آنهایی را که از خیابان ظفر می آمدند، راهنمایی کنند. با اینکه سوز سردی می وزید، اما خیلی ها خودشان را به آنجا رسانده بودند. قرار ساعت ٣بعدازظهر بود. پدر آرمان تلفنش مدام زنگ می خورد، معلوم بود از پشت خط آدرس می خواهند، آدرس محل سکونت پدر و مادر غزاله را، همان هایی که حدود یک ماه پیش در حیاط زندان رجایی شهر درحالی که آرمان فقط چند قدم با طناب دار فاصله داشت؛ به او مهلت دادند. همین مهلت هم امیدی شد برای نجات این جوان بیست وچهار ساله. امیدواری برای جلب رضایت هم باعث شد تا در یکی از سردترین روزهای زمستانی عده ای به خیابان ظفر بیایند. چند پله سنگی طوسی رنگ که فرش قرمز باریکی تا نزدیکی در اصلی پهن شده بود و زن جوانی که دو دسته گل سفید داشت، به هر تازه واردی یک شاخه گل سفید می داد و او را به طرف در ورودی اصلی ساختمان راهنمایی می کرد. عقربه های ساعت ٤ بعدازظهر را نشان می داد، تقریبا ٤٠ نفری آمده بودند. درواقع امید به نجات آرمان آنها را به آنجا کشانده بود.

نگهبان برجی که خانه پدر و مادر غزاله در آن است، به همه اعلام کرد که آنها خانه نیستند. کسی این حرف را باور نداشت. زن جوانی که خودش را یکی از اقوام آرمان معرفی می کرد، می گفت معلوم است که پدر و مادر غزاله نمی خواهند با ما رودررو شوند. باد سردی که در دالان باریک ورودی برج می پیچید، ایستادن را برای خیلی ها غیرممکن کرده بود. پدربزرگ و مادر بزرگ آرمان که از همه مسن تر بودند داخل لابی برج رفتند؛ اما بقیه با شاخه های گل در دست مقابل ساختمان ایستادند. معلم کلاس دوم دبستان آرمان هم آمده بود، زنی حدود شصت ساله که خودش می گفت تازه دوهفته است از ماجرای آرمان و غزاله باخبر شده: «من از طریق رسانه ها خبر این حادثه را شنیدم. اما باورم نمی شد که آرمان همان شاگرد من است. وقتی با مطب خانم دکتر تماس گرفتم، تلفنی ماجرا را به من گفت. هنوز هم باورم نمی شود.» او درباره علت حضورش در این جمع به «شهروند» گفت: «من تازه چشمم را عمل کرده ام، باد سرد برای چشمانم ضرر دارد، با وجوداین، وقتی فهمیدم که قرار است اینجا جمع شوند، خودم آمدم. حاضرم روی دست و پای این خانواده بیفتم و التماس کنم. می دانم آنها خیلی عذاب کشیده اند، همه زندگی شان را از دست داده اند، اما حرف من این است که با مرگ آرمان فقط یک خانواده دیگر عزادار می شود.»

با اینکه بیش از یک ساعت از شروع تجمع گذشته بود، اما تلفن پدر آرمان هنوز هم زنگ می خورد و او برای راهنمایی آنهایی که تازه به آنجا می رسیدند، فاصله ورودی برج تا خیابان اصلی را به سرعت طی می کرد و بعد از دقایقی همراه چند نفری که گل های سفیدی در دست داشتند، به طرف در ورودی بازمی گشت.

او با اینکه تمایل زیادی برای صحبت کردن نداشت اما در چند جمله کوتاه گفت:«آرمان اصلا حال خوبی ندارد، انگار 15 سال پیر شده، بعد از آن روزی که تا پای چوبه دار و رفت و برگشت، دیگر آن آرمان سابق نیست. بعد آن اتفاق وقتی او را دیدم چند ثانیه طول کشید تا مرا شناخت. با این همه اما امیدواریم که که خانواده شکور به جوانی آرمان رحم کنند و او را ببخشند.»

در همه این مدت مادر آرمان گوشه ای ایستاده بود. او با چشمانی سرخ و نگران، به آنهایی که آمده بودند، خوش آمد می گفت و از حضورشان تشکر می کرد. او با چشمانی گریان و در حالی که تاب ایستادن نداشت گفت: «ما چند سال است که زندگی مان زیرورو شده، نمی دانم آخر این همه سیاهی چه می شود. فقط به خدا امید دارم تا دل این خانواده را نرم کند و از قصاص پسر من گذشت کنند.» کمی دورتر از جمع طرف درِ جنوبی برج چند جوان گل به دست ایستاده بودند. آنها دوستان دبیرستان آرمان بودند. یکی از آنها که نامش محمد بود می گوید: «من و آرمان سه سال دبیرستان را باهم بودیم. از همه چیز او خبر داشتم، حتی ماجرای آشنایی اش با غزاله را هم برای ما گفته بود، می دانم او را خیلی دوست داشت. وقتی شنیدم که بازداشتش کردند، شوکه شدم. هنوزهم باورم نمی شود که چنین کاری کرده باشد.»

احمدرضا هم با گفتن این جمله که آرمان پسر خیلی آرامی بود ، گفت: «آرمان بسکتبالیست خوبی بود. در مدرسه همیشه اول می شد، اما همان موقع هم خیلی خوب بلد بود خشمش را کنترل کند. بیشتر آنهایی که بسکتبال بازی می کنند، با هم درگیر می شوند، زمین خوردن و دفاع کردن، تنه به تنه شدن، هرکدام از اینها برای شروع یک درگیری کافی است، اما آرمان هیچ وقت به علت بازی با هیچ کس دعوا نکرد. تازه اگر هم دعوایی می شد او سعی می کرد آن را تمام کند و بین بچه ها را آشتی دهد.» بابک همکلاسی دیگر آرمان هم در تأیید صحبت های دوستانش گفت: «با اینکه چند سالی است خبرهای آرمان را از روزنامه ها و شبکه های اجتماعی دنبال می کنم، اما هنوز هم باورم نمی شود که او تا چند روز دیگر باید اعدام شود.

خورشید بی رمق پنجشنبه سوم بهمن داشت غروب می کرد و سوز سرما بی رحم تر از قبل می وزید. آنها که به امید گذشت و بخشش پدر و مادر غزاله مقابل خانه آنها تجمع کرده بودند، یکی پس از دیگری آنجا را ترک کردند. ظاهرا این تجمع هم نتوانست رضایت اولیای دم را جلب کند. مادر غزاله یک روز پس از این تجمع در گفت وگوی تلفنی می گوید ما قصد مواجه شدن با هیچکس را نداریم: «می دانستیم که جلوی درخانه تجمع کرده بودند، قبل از این هم چندبار مراجعه کرده بودند، اما ما قصدی برای بخشش نداریم. ما فقط قصاص می خواهیم. ما این فرصت را به او دادیم تا حقیقت ماجرا را بگوید و ما را از بلاتکلیفی خارج کند و جای جسد دخترم را نشان بدهد، اما او هیچ کدام از این کارها را نکرد.